Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1952, Page 64

Tyllidagur
Saga eftir Manuel Komroff
Svona snemma morguns og dagurinn þegar
farinn í hundana.
Hann fór inn í bílinn við vegarbrúnina og
andartak sat hann sljólega við stýrið. Hann leit
á úrið sitt. Klukkan aðeins sjö. Hann gat ekið
heim og verið kominn þangað eftir klukkutíma,
en það var lítið varið í það. Hann sté á ræsinn
og á meðan bíllinn var að hitna, þreifaði hann
um brjóstvasann til að fullvissa sig um, að um-
slagið væri vel geymt. Hann hafði ekki hirt um
að opna það, en hann vissi, að í því var hundrað
dollara seðill. „Jæja, það er þó alltaf eitthvað,
jafnvel þó að dagurinn sé farinn í hundana".
Og hann lagði af stað niður veginn.
Það var matsöluvagn mílu neðar við veginn,
og þar stanzaði hann. Þarna voru aðeins tveir
bílstjórar fyrir utan veitingamanninn. Þeir voru
að borða pönnukökur, og tala um daginn og veg-
inn, en jafnskjótt og hann opnaði dymar, sá
hann veitingamanninn styðja fingri á vör sér
og skyndilega varð allt hljótt.
„Gefðu mér kaffibolla", sagði hann. Og meðan
hann hellti kaffinu í bollann, bætti hann við:
„Þú hefur víst ekki glas af viskí, sem þú gætir
gefið mér?“
„Því miður, lagsi. Við megum ekki selja
dropa“.
„Bað þig ekki að selja það. Enginn bannar að
gefa það. Og enginn bannar mér að gefa þér
nokkra góða vindla“.
byrjuðu hin löngu sjóstríð milli ríkjanna, og her-
skipin ýmist réðust á sjóræningjana og hengdu þá
í sínum eigin reiða, eða tóku þessa ævintýramenn í
sjóherinn og létu þá hafa nóg að gera. Árið 1760
er þess getið sem fáheyrðs atburðar, að ræningjar
réðust á enskt kaupfar og rændu það þrem tunn-
um af indigólit.
En sjóræningjarnir frá Skjaldbökuey og öðrum
slíkum stöðum voru siglingum að því leyti gagn-
legir, að þeir fóstruðu djörfustu sæfarana og könn-
uðu áður óþekktar slóðir. Menn eins og Fi'ancis
Drake, Cook, Magellan, Kergouelen og van Hoorn
hófu feril sinn sem sjóræningjar við strendur
Ameríku og í Vesturindíum.
„Ekki dropi til ,lagsmaður“.
„Hvað er þá til?“
„Ekki dropi af neinu tagi“.
„Þetta er aumi staðurinn".
Bílstjórarnir litu hvor á annan og helltu meira
af sírópi á pönnukökumar sínar.
„Viltu kaffið?“ spurði veitingamaðurinn.
„Allt í lagi, og láttu mig hafa tertusneið“.
Á meðan sá nýkomni drakk kaffið, reyndi
hann að halda uppi samræðum, en veitingamað-
urinn anzaði fáu.
„Rættist betur úr deginum en á horfðist.
Rigningarlegt, þegar ég fór á fætur. Þetta er í
annað sinn, sem ég drekk morgunkaffið í dag,
hef verið á fótum síðan klukkan fjögur. Það er
ekki bjart fyrr en fjórðung yfir fimm, þá birtir
allt í einu á þessum tíma árs“.
Veitingamaðurinn svaraði ekki neinu; hann
stóð bara hjá ofninum og kinkaði kolli. Það sást
óglöggt framan í hann, því að hann hafði stóra,
hvíta kokkshúfu á höfðinu.
Gesturinn lauk kaffinu og tertunni. Aftur
tók líann upp úrið og leit á það. Hann hélt því
í báðum höndum og starði lengi á það og sagði:
„Jæja, þá er víst bezt að nota daginn“. Svo
greiddi hann fyrir sig og var í þann veginn að
fara. Hann stanzaði hjá bílstjóranum og spurði:
„Hve margar mílur gizkið þið á að séu héðan
til Silfurvatns ?“
Bílstjóramir litu hvor á annan, og að lokum
svaraði annar: „Ég held það séu um fimmtíu
og tvær.
Hinn kinkaði kolli til samþykkis.
„Fimmtíu og tvær mílur til Silfurvatns. Jæja,
dagurinn er farinn í hundana hvort sem er“,
hugsaði hann.
Þegar hann fór inn í bílinn, sá hann mennina
þrjá í vagninum stinga saman nefjum og tala
um eitthvað. Hann skellti aftur bílhurðinni og
lagði af stað til Silfurvatns, sem eins og allir
vita, er skemmtigarður um tíu mílur utan við
borgina.
„Eins gott að gleyma því og gera úr þessu
tyllidag", sagði hann við sjálfan sig.
324
VÍ K I N G U R