Sjómannablaðið Víkingur - 01.07.1976, Blaðsíða 15

hefur orðið að aðlaga sig breyttum
aðstæðum. Hér áður fyrr var þetta
unnið af fjölskyldum, vinnu-
kraftur sem var fyrir hendi hvort
eð var á heimilunum nýttist, en nú
er aðkeypt vinna komin í staðinn
við verkunina.
— Hvernig er tæknivæðingu
háttað erlendis. Erum við sam-
keppnisfærir í tækni við saltfisk-
verkun t.d. við Kanadamenn og
Norðmenn?
— Eftir því sem ég þekki til
þessara hluta þá erum við í engu
eftirbátar keppinauta okkar í
tækni. Við stöndum þeim framar
held ég á flestum sviðum. Kana-
díska stjórnin er núna að setja upp
stórar stöðvar til þess að taka við
saltfiski af smáframleiðendum sem
hafa í rauninni ekki bolmagn til
þess að annast verkunina til fulln-
ustu. Þetta eru mikil og dýr bákn
og hræddur er ég um að við stæð-
um ekki undir slíku hér, en það er
kanadíska ríkið sem annast þetta.
Ég hefi séð stórar stöðvar víða í
Noregi og tel þær ekki eins full-
komnar eða hagkvæmar og stöðv-
arnar hjá okkur, en auðvitað er
þetta mjög mismunandi, hér og
þar.
— þá vil ég aðeins vikja að ein-
um þætti saltfiskverkunar, skipu-
lagsatriði ef svo mætti segja.
Nokkrir menn hafa atvinnu af því
að kaupa blautfisk og þurrka.
Þetta hefur gefist mjög vel og leysir
vissan 'vanda fyrir framleiðendur
og sölusamtökin.
— Hinu er ekki að leyna að þessi
þáttur á í miklum erfiðleikum,
eftir að Brasilíumenn skelltu
hurðum á okkur svona til hálfs og
það er ekki enn búið að sjá fram úr
þessum vanda.
Að éta
útsæðið
— Nú standa málin þannig að
það á að fara að skammta fiskinn
upp úr sjónum, og farið er að
krefjast sérstakra leyfa til svotil
allra fiskveiða. Hvernig lýst þér á
þessi skipulagsmál?
— Eg vil segja það hér og nú að
mér lýst ekki vel á allt sem gert
hefur verið. Á hinn bóginn viður-
kenni ég að þeim mönnum sem að
þessu hafa starfað er vandi á
höndum. Þessi mál eru komin í
óefni. Síldin gekk upp og glataðist
okkur um árabil svo sem kunnugt
er og fleiri stofnar eru í hættu, þar
á meðal þorskstofninn. Hinsvegar
hefi ég ekki farið dult með það að
ég tel að við höfum hagað okkur
mjög óskinsamlega í útgerðar-
málum. Við sveiflumst úr einu
horninu í annað og sjáumst ekki
fyrir.
Eg átel því hvernig við höfum
staðið að, og seinasta dæmið eru
skuttogarakaupin. Ég tel það mjög
alvarlegt mál hvernig þjóðin hefur
hellt sér út í stórfelld skuttogara-
kaup á skömmum tíma. Þessi skip
verða svo úrelt öll í einu eftir vissan
árafjölda. 20 togarar hefðu verið
nóg, svo var unnt að bæta við.
Þessi togarafjöldi sem nú er kom-
inn verður að veiða smáfiskinn,
sem alls ekki má veiða. Það má
leggja það að jöfnu við að éta út-
sæðið, einsog gert var hérna um
árið. Við erum neyddir til þess að
stunda smáfiskadráp á þessum
skipum, eða leggja þeim ella, og
það er voðalegur hlutur, sagði
Tómas Þorvaldsson að lokum.
JG.
Dæmigerð mynd úr nútíma saltfiskverkun. Gaffallyftari með nokkur tonn af flski.
Lyftarinn leysir manneskjuna af hólmi við ömurlegan og erfiðan fiskburð.
Manneskjan er þó ekki alveg úr sögunni enn. Jón Árnason, verkstjórl „les fram-
tíðina" úr saltfiski, einsog úr blaði eða tímariti. Milljónir og milljóna tuglr geta
verið í húfi í stórri saltfiskverkunarstöð ef eitthvað fer úrskeiðis í verkuninni.
Þorbjörn hefur eigin netagerð. Hér sést Jón Leósson, netagerðarmelstarl við
vinnu sína.
VlKINGUR
199