Sjómannablaðið Víkingur - 01.07.1976, Page 16

Prestur nokkur mismælti sig í
stólræðu og sagði að Jesú hefði
mettað fimm manns með fimm
þúsund brauðum og sjö fiskum.
Gall þá einn kirkjugestur við: „Það
hefði ég lika getað gert.“
Árið eftir lagði prestur útaf
sama texta og mismælti sig nú
ekki. Gaut hann auganu á kirkju-
gestinn frá árinu áður, sem mættur
var: „Hefðir þú nú getað gertþetta,
Jakob minn?“
,Já,“ svaraði hinn um hæl,
„hefði ég haft leifarnar frá því í
fyrra!“
*
Hinn heimsfrægi pólski píanó-
snillingur Paderewski var með
hárprúðari mönnum síns tíma.
Eitt sinn, er hann var á
skemmtigöngu í New York rakst
hann á skóburstara, sem bauð
honum þjónustu sína. Paderewski
leit á piltinn og sá að hann bar
merki iðju sinnar á andlitinu.
„Nei, drengur minn, en ef þú
þværð þér í framan skal ég gefa þér
einn dal.“
Drengurinn hljóp að gosbrunni
þar rétt hjá, skolaði af sér mestu
svertuna og fékk peninginn. Hann
fékk Paderewski hann um hæl.
Nei, herra minn, eigið þér hann
sjálfur — og farið strax og látið
klippa yður.
*
*
Reynslan hefir leitt í ljós, að
þeir, sem ávallt vantreysta öðrum,
verða aldrei fyrir vonbrigðum.
Leonardo da Vinci
*
Mistök
Ungur sjómaður ætlaði að senda
kærustunni sinni afmælisgjöf. Hann
fór inn í búð og keypti mjúkar og
fallegar loðskinnshandlúffur sem þá
voru í tísku og liann bað afgreiðslu-
stúlkuna að senda þær til kærustunn-
ar. Af misgáningi sendi afgreiðslu-
stúlkan kvenbuxur. Án þess að vita
um þessi mistök, skrifaði sjómaðurinn
kærustunni svolátandi bréf:
Elskan mín!
Ég sendi þér þessa litlu gjöf til
þess að þ úsjáir, að ég man eftir af-
mælisdeginum þínum, þó að ég sé
að heiman. Ég vona að það komi sér
vel fyrir þig að fá þær; eru hlýjar
núna í kuldanum, og auðvelt að fara
úr þeim og í þær. Ég var í vandræð-
um að velja hentugan lit, en af-
greiðslustúlkan sýndi mér einar, sem
hún var búin að nota í þrjár vikur,
og það sá varla á þeim. Ég vissi held-
ur ekki hvaða númer þú notar — þó
að það stæði mér auðvitað næst að
vita það — en afgreiðslustúlkan var
á stærð við þig, og ég fékk hana til
að máta þær, og þær pössuðu henni
alveg. Hún sagði, að þú skyldir blása
inn í þær, þegar þú hefur notað þær,
því að þeim hætti oft til að verða
rakar að innan við notkun. Mundu
mig um að nota þær í kuldanum,
kæra vina.
Þinn elskandi Anton
Kaupið þið sjálfir Víkinginn.
200
VÍKINGUR