Náttúrufræðingurinn - 1931, Qupperneq 13

NÁTTÚRUFR.
59
mörgum hundum, og slátruðu þeim 10 vikum síðar. Þá voru bris-
in rýrnuð svo, að lítið var eftir nema Langerhans-eyjarnar. —
Þeir söxuðu þessa kirtilvefi í smátt, og hrærðu þá saman við
saltvatn (0,9% salt), og fengu á þann hátt vökva, sem dregið
hafði í sig efni úr kirtilvefnum. Notuðu þeir vökva þennan til
tilraunanna. Til undirbúnings höfðu þeir tekið bris úr nokkrum
hundum, og höfðu hundarnir ]>ar af leiðandi fengið sykursýki,
og sykurmagnið aukist mjög í blóði þeirra. — Þeir dældu 5cm:i
af tilraunavökvanum inn í sykursjúku hundana. I fyrsta sinn
dældu þeir ]iví í æðar, síðar inn undir húðina. — Árangurinn
varð sá, að sykurmagn blóðsins minnkaði og komst i eðlilegt horf.
En þ'að jókst aftur, er leið frá inngjöfinni, og varð þá að end-
urnýja inndælinguna.
Nú var að ])VÍ komið, að reyna meðal ]>etta á mönnum, og
fá það svo úr garði gert, að ]>að þyldi geymslu, og ennfremur,
að í því væru engin aukaefni, er væru sjúklingunum til skaða,
t. d. eggjahvítuefni, sem sýkir, sé því dælt inn í æðar eða hold.
— Bqnting notaði í fyrstu bris úr ófæddum kálfum til tilrauna á
mönnum, því að meltingarvökvar brisins voru ]>ar ekki komnir til
sögunnar, og safi Langerhanskirtlanna því hreinastir. Það reynd-
ist svo, að vínandi leysti vel upp hin læknandi efni í brisnu og
dró þau greiðlega úr kirtirfrumunum, en tók lítið í sig af eggja-
hvítuefnum. Með því að sýra vínandann, mátti að miklu leyti
draga úr skaðvænum áhrifum meltingarvökvanna í brisinu, svo
vinna mátti meðalið úr brisum full])roska dýra. Með þessu og
öðrum fleiri krókaleiðum tókst að framleiða sykursýkismeðal
úr brisum, sem var sæmilega hreint, og síaðir úr allir sýklar.
Meðal þetta reyndi svo Banting á sykursjúkum mönnum.
Árangurinn varð sá, að sjúkdómseinkennin hurfu, sykurinn hvarf
úr þvaginu, sykurmagn blóðsins komst í eðlilegt horf, og sjúkl-
ingunum batnaði. Banting hafði að miklu leyti náð settu marki:
Nefndi liann meðal þetta insúlín. — Þó voru enn ýmsir gallar á
meðalinu. Það var enn eigi hættulaust með öllu, og lék enn á
lausu með styrkleika þess til lækninga. — En smám saman tókst
honum og öðrum að bæta úr þeim annmörkum, svo að meðalið
varð örugt og hættulaust til lækninga. — Eftir tveggja ára ó-
slitnar tilraunir, var hægt að nota meðalið til reglulegra lækn-
inga á aðalspítalanum í Taronto, og brátt var farið að beita því
til lækninga víðar í Ameríku, og í ársbyrjun 1923 var ítarleg
skýrsla birt um árangurinn.
Árangurinn varð glæsilegur. Horaðir og máttlausir sjúkl-