Náttúrufræðingurinn - 1939, Síða 20

178 náttúrufræðingurinn
uimiiiiimiiiiinmniuiimiiiiiiiiniiiimiiiiiiiiiimiiiiimiiiiiiiHiumiiinimiiiiiiiuimiiiiiimniimiiiiimmiiimimliiiiiiiiliilii
sér í sínum fögru brúðkaupsklæðum. Voru þær þá í nokkra
daga á hlaupum um fjörurnar og byltu við þangi og smástein-
um og gerðu sér ósleitilega gott af marfló og öðru góðgæti, sem
þar leyndist. Síðan komu þær aftur frá sumarheimkynnunum
29. júlí og héldu sig um fjörurnar til 8. sept. að ég sá þær síð-
ustu nú, en 28. ágúst í fyrra.
Nokkrir skúmar — líklega ungar — héldu sig á voginum
frá 7. ágúst til 8. sept. í haust, en hafa annars aldrei sézt hér
síðastliðin þrjú ár, eða lengur.
Skógarþröstur sást hér 10. sept. og 6. apríl í vor, en
hafði enga viðdvöl í hvorugt skiptið, sem heldur er ekki von,
þar sem hér eru ekki nein tré eða kjarr fyrir hann að hafast við
í, aðeins óverulegir ribsrunnar.
Af gæsum var fátt í haust, þó voru nokkrir helsingjar
að slangra á voginum fyrra hluta sept. — síðast 13. sept., og í
vor varð ég þeirra fyrst var 29. apríl. f fyrrahaust aftur á móti
héldu stórir helsingjahópar til á voginum frá 14. sept. til 1. okt.
Fóru þeir sér hægt og fylgdu flóðinu, þannig að aldrei voru þeir
á dýpra vatni en svo, að þeir næðu til botns til að fá sér ein-
hverja lífsbjörg í gogginn.
Spói var síðast á ferð 23. sept. og sama dag í fyrra, en í vor
kom hann 8. maí. A u ð n u ti tt 1 i'n g sá ég síðast 18. okt. og
smirill var að flögra um 12. okt., en aldrei hefi ég orðið hans
var hér í annan tíma.
Stelkinn sá ég síðast 6. nóv. í haust, en í fyrra þraukaði
hann allt fram til 30. nóv. og 5. apríl kom hann í vor.
Hrossagauk varð ég síðast var við 7. nóv. í haust, en 18.
okt. í fyrra og í vor kom hann 11. apríl. í fyrrasumar verpti
hann við girðingarstaur í háu grasi, 3—4 m frá hælisveggn-
um. Ungaði hann þar út eggjunum, þó að þar væri sífelldur
umgangur og ónæði, en það lét hann lítið á sig fá.
L ó a n kom 3. apríl síðastliðið vor, en til þeirrar síðustu
heyrði ég 8. nóv. í haust, en 9. s. m. í fyrra. Virtist mér þá í
fyrrahaust flokkarnir vera fleiri og stærri; sérstaklega er mér
minnisstæður einn dagur — 11. sept. —, er lóuhópar komu
fljúgandi með þyt miklum og settust á leirurnar í voginum, þar
sem sjór var þá nýfallinn af. — Dettur mér alltaf í hug, er ég
heyri loftið fyllast af slíkum þyt, að líklega hafi það eitthvað
verið því líkt, þegar heilagur andi kom yfir postulana forðum
daga. —■ Allar komu þær úr norðri og svo var fjöldinn mikill,