Samvinnan - 01.04.1948, Síða 15

þér þangað í fyrramálið," sagði frú Hedges,
og var nú orðin hin vingjarnlegasta í garð
unga mannsins. Og næsta morgun hafði Rósa
auðvitað nægati tíma til þess að fylgja Fred
í berjamóinn, og einnig til þess að tína með
honum berin. Þcgar Fred kom til baka fní
Andover, síðar um daginn, skýrði hann frá
því að María hefði hámað í sig bcrin með
beztu list, og hann sagði einnig að liann vxri
alveg viss um, að ef María hefði getað talað
liefði hún beðið hann að skila beztu kveðju
og þakklæti fyrir sig. Fkkert er jafn gripandi
og þaklækti ómálga dýrs svo Rósa mátti til
með að fara á hverjum morgni í berjamó
með Fred til þess að hjálpa honum við að
tína ber handa litla sjúklingnum.
í jiessum berjaferðum sagði Fred lienni
margt frá Maríu, dálítið um hjólahúsið og
ofurlitið um sjálfan sig. Og Rósa fann að
hann var hugrakkur maður, sem vissi heil-
mikið um suma hluti, en var aftur á móti á-
kaflega íáfróður og óframfærinn í suníum
efnum. En hún komst að þeirri ákveðnu nið-
urstöðu að liann væri einkar hjartagóður
maður.
VIKAN leið með ótrúlegum hraða, og þeg-
ar minnst varði voru þau á leiðinni heim úr
berjamónum í síðasta sinn. I-'red sagði að
hann mundi aldrei gleyma Ufferleigh eða
þeim dásamlegu dögum, sem hann hefði jif-
að þar.
„Þú ættir að skrifa okkur á’ bréfspjaldi
þegar þú verður farinn að ferðast á nv,“
sagði Rósa.
„Já,“ sagði hann. „Það var ágæt hugmynd.
Það skal ég einmitt gera.“
„Já, gerðu það,“ sagði Rósá.
„Já,“ sagði liann aftur. „Það skal eg gera.
Eg var farinn að kvíða svo mikið fyrir því
;ið fara, en nú óska eg næstum því að eg
væri kominn af stað svo eg gxti sent ykkur
póstkortið strax.“
,,Annars gætir þú líka," sagði Rósa og leit
undan, „gætir þú líka gjarnan skrifað bréf.“
„Ja-há,“ sagði hann, „og veiztu hvað eg
mundi skrifa í endirinn á bréfinu? Það er að
segja ef þú værir stúlkan mín. En það ertu
nú auðvitað ekki. Eg hefi aldrei átt neina."
„Hvað?“ sagði Rósa.
„Stúlku," sagði Fred.
„Hvað var það, sem þú ætlaðir að skrifa?"
spurði hún.
„Hvað eg ætlaði að skrifa? Veiztu hvað eg
mundi skrifa? — Um, .... jjú skilur, ef þú
værir stúlkan mín.“
„Nei,“ sagði Rósa. „Um hvað?“
„Eg veit ekkf hvort eg á að segja þér það.“
sagði hann.
„Jú, segðu það,“ sagði luin. „Þú þarf ekki
að vera liræddur."
„Jæja þá,“ sagði Fred. „En mundu að það
er EF“. Og svo teiknaði hann þrjá krossa
í rvkið á yeginum með stafnum sínum.
,,Ef eg væri stúlka einhvers," sagði Rósa,
„mundi eg ekki finna neitt athugavert við
það. Maður verður að fylgjast með tímanum."
Hvorugt Jteirra sagði meira og voru gildar
ástæður til |>ess. I fyrsta lagi gat hvorugt
Jjeirra sagt meir, og í öðru lagi Jjurftu þau
ekkert meira að segja. Þau gengu heinileiðis
með brennandi vanga og sársaukablandna
hamingjukennd í brjósti.
Fred flutti mál sitt við frú Hcdges, sem
strax frá fyrsta degi hafði fengið mætnr á
honum. Reyndar hafði luin alltaf litið smá-
um augum á paðreimsfólk. Og hefði einh.ver
sagt henni að luin ætti eltir að gifta dóltur
'sína manni úr Jieim liópi mundi hæglega
hafa mátt slá hana um koll mcð hanafjöður.
En rétt skal vera rétt. Þessi Ered var af öðru
sauðahúsi en venjulegir trúðar, J)að fannst
henni hver maður geta séð með hállu auga.
Það var auðheyrt á tali hans að hann var sak-
laiis eins og barn, enda hafði hann sneitt hjá
féjagsskap annarra manna, jafnvcl um of.
Auk Jjess höfðu ýmsir skynbærir menn í
þorpinú látið í ljós að fyrirætlanir lians með
Mariu væru á engan hátt fjarstæða. Margir
höfðu heyrt talað um svona gáfuð dýr, sem
hvíldust á drifhvítum voðum í bcztu gisti-
húsum heimsborganna, drukku kampavín
eins og mjólk og unnu fvrir tíu til tuttugú
pundum á viku, sem runnu í vasa liinna
gæfusömu eigenda Jieirra.
Frú Hcdges gaf Jjví brosandi samjiykki
sitt til ráðahagsins. Og þar með var Rósa
föstnuð Fred eftir öllum réttum reglum.
Fred ætlaði að afla fjár og spara saman allt
hvað hann gæti næsta vetur, en Rósa skyldi
sitja' heima og sauma til búsins. Þegar vor-
aði skyldi Fred koma til baka og brúðkaupið
standa.
„Um páskana," sagði Fred.
„Nei,“ sagði frú Hedges og taldi á fingrum
sínum. „í maí, þá hafa illar tungur ekkert
um Jjetta að segja."
Fred hafði enga hugmvnd um hvað fyrir
frúnni vakti. Hann hafði svo litla lífsreynslu
og enginn hafði orðið til Jiess að fræða liann
um Jjá hluti, sem hver ungur maður ætti
)>ó að vita. Samt skildist lionum að þessi
lrestur væri óvenjuleg stuttur á mælikvarða
Ufferleighbúa og sámþykkti hann og liélt
síðan leiðar sinnar í burtu.
„Elsku bezta Rósa mín.
Jæja, nii erum við stödd í Painswic.k
eftir að hafa haft laugardagssýningu, sem
tókst prýðilega, í Everham. María er allt-
af jafn dugleg. Hún er búin að læra að
stafa í fjögur ný orð, og kann nú alls J>rjá-
tíu og sex. Og Jjegar eg segi við hana: Jæja
María, hvernig lýzt ]>ér nú á Everham eða
Painswick eða hvar sem við annars erum
nú stödd, stafar hún strax VEL, og það
hrífur. Henni líður ágætlega, og eg vona
að ]>ér líði líka vel. Hún virðist skilja
hvert einasta orð, sem eg segi við hana
og likist allt af meir og meir manneskju.
Nú verð eg víst að fara að hugsa um kvöld-
matinn handa henni. Hún kallar alltaf
sérstakleg hátt á mig á meðan eg er að
skrifa )>ér.
Með ástarkveðjum,
Fred xxx.
í ðf.\í stóðu öll eplatrén í Ufferleigh
blóma, svo brúðkaup J>eirra Frecl og Rósu
var sannarlcgt vorbrúðkaup, en á þessuin
slóðum var ]>að skoðað sem fyrirboði utn
gæfuríka framtíð. Þegar giftingin var afstað-
in óku J>au ungu hjónin með áætlunarbílnum
til borgarinnar og sóttu húsvagninn, sem
J>ar var geymdur. Á leiðinni brá Fred sér
inn í brauðsölubúð og kom að vörmu spori
til baka mcð stórar súkkulaðiöskjur undir
hcndinni. Rósa brosti út undir eyru af gleði
og sagði:
„Á J>etta að vera handa mér?“
,,Já,“ svaraði Frcd, „svo að J>ú getir gefið
hcnni súkkulaði strax og þið sjáist. Súkku-
Jaði er hennar stærsti veikleiki. Mig langnr
svo mikið lil að J>ið verðið góðir vinir.“
„Já,“ samsinnti Rósa, liún hafði svo gott
hjartalag.
Augnabliki síðar gengu J>au inn í garðinn
J>ar sein lnisvagninn var geymdur.
„Ó, ]>etta er dásamlegt," hrópaði Rósa
J>egar liún sá vagninn.
„Nú færðu bráðum að sjá hana,“ sagði
Fred.
Þegar hann sagði J>etta heyrðist gjallandi
öskur og lirinur innan úr vagninum.
„Nú komum við stelpan mín,“ sagði Fied
og opnaði vagnhurðina. „Og liérna kemur
vinur minn með mér, sem ætlar að hjálpa
mér að annast ]>ig. Sjáðu bara hvað liún fær-
ir ]>ér.“
Rósa sá meðal stóran grís hreinan og
snyrtan með fallegt silkiband linýtt í slaufti
um hálsinn. Augun voru smá og slægðar-
leg. Rósa rétti súkkulaðið og grísinn tók á
móti J>ví án J>ess að sýna hinn minnsta þakk-
lætisvott.
Fred beitti gömlum jálki fvrir vagninn og
brátt voru ]>au á leiðinni upp langar og af-
líðandi brekkur í vesturátt frá borginni.
Rósa sat við hliðina á Fred í ekilssætinu, en
María svaf síðdegisblundinn sinn inni í
vagninum. Ivvöldroðinn færðist yfir liim-
ininn. Fred beygði inn á gróinn skógarstíg
og valdi þeim þar náttstað.
Fred kveikti upp í eldstónni, en Rósa setti
kartöflupottinn yfir eldinn. Það var auðsjá-
anlega mikið verk að afhýða kartöflurnar
því María hafði góða matarlist og varð J>ví
að ætla henni drjúgan skammt til kvöld-
verðarins. Rósa bakaði heljarstórann rís-
búðing í steikarofninum og brátt var kvöld-
verðurinn tilbúinn. Fred brciddi dúk á
borðið og lagði diska á J>að handa þremur.
„En?“ sagði Rósa spyrjandi.
„Hvað?“ sagði Fred.
„Á hún að borða með okkur?" spurði
Ré>sa. „Grísinn?"
Fred fölnaði. Hann benti Rósu að koma
(Framhald á bls 26)
15