Samvinnan - 01.05.1948, Side 9

t
„En þó er það dagsatt þetta, allt, hvert
einasta orÖ,“ sagði Rósa.
„Að hugsa sér,“ sagði bóndinn. „Ungur
maður og ung stúlka. Og stúlkan sefur þarna
undir vagninum á hálmpoka. Ung og lagleg
stúlka eins og þú. Og svo eru þau harðgift
og allt svo leiðis. Það er dásnoturt að heyra
frú mín litla. Er rúmið ekki nógu breitt eða
hvað er að?“
„Hann skilur ekkert," kjökraði Rósa.
„Og hún, gyltan, gefur okkur aldrei næði til
þes að vera svo lengi saman að hann geti lært
að skilja."
Bóndinn klóraði sér með vaxandi ákafa í
hnakkanum. Þegar hann leit á tárvott og
grátbólgið andlit slúlkunnar gat liann ekki
annað en trúað sögu hennar þó erfitt væri
að hugsa sér svona klókan grís og svona fá-
kænan ungan mann. En rétt í þessu kom
María lötrandi innan úr berjarunnunum með
sjálfselskusvipinn á andlitinu, sem nú var
allt atað í brumberjasafa.
„Er þetta grísinn ykkar?“ spurði bóndinn.
„Ja-há,“ sagði Rósa. „Eg var einmitt á
göngu með honum."
Hinn athuguli bóndi veitti strax athygli
augnagotunum, sem María sendi Rósu þegar
talað var um „Grísinn þeirra". Þær augna-
gotur ásamt orðum Rósu sannfærðu þennan
heiðursmann um að saga hennar væri sönn.
„Jæja,“ sagði hann, „svo þið eruð á
skemmtigöngu," og var auðheyrilega skemmt.
„Ef þið yrðuð staddar hérna á sama tíma á
morgun þá gætuð þið hitt mig á skemmti-
göngu ásamt dálitlum hóp af ungum vin-
um mínum. Þeir eru allir nauðalíkir henni
þarna, og þið gætuð sem bezt slegist í hópinn.
I honum eru tvær ungar gyltur gullfallegar
skepnur, þó þær séu máske ekki eins hrífandi
og þessi hérna, og þrír ungir geltir í æsku-
blóma. Sá dömulausi er tiginn eins og prins.
Já, hann er blátt áfram dásamlegur ung-
göltur.“
„Nei, er það svo,“ sagði Rósa.
„Já, hann er sannur prins, bæði að ætt og
útliti," sagði bóndinn. „Það er afmælisdag-
urinn þeirra á morgun, og eg ætla með þau
til borgarinnar í tilefni af deginum. En eg
býst við að ungfrúin þarna muni hafa öðru
að sinna á morgun."
„Já, hún á að sofa miðdegislúrinn sinn um
þetta leyti á morgun," sagði Rósa og skellti
nú skolleyrum við hrinunum í Maríu.
„Það var leitt,“ sagði bóndinn. „Hún hefði
fyllt svo vel upp í töluna í hópnum, og þetta
verður svo skemmtilegt fyrir þau. Prýðilegar
veitingar. Sykruð epli, kökur, tvíbökur og
svo stór skammtur af súkkulaðibúðingi. Allt
saman fyrsta flokks auðvitað og meira en nóg
af öllu. Þú skilur hvað eg er að fara. Ef svo
skyldi fara að hún yrði hér á skemmtigöngu
á þessum slóðum um svipað leyti á morgun,
þá....“
„Eg er hrædd um að af því geti ekki orðið,“
sagði Rósa.
„Það er slæmt," sagði bóndinn, „en nú verð
eg að fara leiðar minnar."
Og svo kvaddi hann og tók kurteislega of-
an hattinn fyrir Maríu, sem glápti á eftir
honum og lötraði siðan fýlulega rítandi heim-
leiðis.
Næsta síðdegi teygði María makindalega
úr sér í rúmi sínu í vagninum og dormaði
með lokuð augu í stað þess að heimta að Rósa
snerist í kringum hana eða klóraði henni.
Rósa notaði því tækifærið og hljóp burtu
með mjólkurfötuna til þess að kaupa í hana
mjólk til kvöldsins. Þegar hún kom til baka
var Fred önnum kafinn við að iðka fimleika
sína úti fyrir vagninum. Rósa gekk aftur fyrir
vaginn og leit inn um dyrnar. Hurðin var
hálfopin of rúm Maríu var tómt.
Rósa kallaði á Fred og þau hófu leit að
grísnum. Þau leituðu á þjóðveginum því þau
óttuðust að bíll kynni að hafa ekið yfir
Maríu. Þau fóru kallandi um skóginn, ef vera
mætti að hún hefði sofnað þar undir ein-
hverju trénu. Þau leituðu í tjörnum og
skurðum, bak við heystakka og undir brúm
og í stuttu máli sagt alls staðar.
Rósa minntist orða gamla bóndans, en hún
vildi ógjarnan láta þeirra getið við Fred.
Þau leituðu alla nóttina án þess að unna
sér hvíldar, og þau héldu leitinni áfram næsta
dag þangað til dimma tók. Þá gaf Fred upp
alla von. Þau gengu hægt heim að vagninum.
Fred settist á rúmið sitt og fól andlitið í
höndum sér.
„Eg finn hana aldrei framar," sagði hann.
„Einhver hefir stolið henni. Og eg sem vænti
mér svo mikils af henni."
„Þegar eg hugsa um allt sem þú gerðir fyrir
hana og hvers virði hún var þér...." sagði
Rósa.
„Eg veit að hún hafði sína galla, en hún var
listagrís, og það var bara listamannslund-
erni hennar sem réði. Hún bjó yfir snilli-
gáfum,-----en nú et hún horfin," sagði Fred
og brast í grát.
„Ó, Fred,“ hrópaði Rósa, „Gráttu ekki.“
Og nú varð henni allt í einu ljóst að hún
elskaði hann alveg jafn mikið og áður, — já
miklu meira en fyrr Hún settist við hlið hans
og vafði handleggjunum um hálsinn á hon-
um.
„Ó, elsku Fred, gráttu ekki,“ sagði hún
livað eftir annað.
„Eg veit að þetta hefir allt verið svo ó-
hugnanlegt fyrir þig,“ sagði hann. „En það
var aldrei ætlun mín að svo skyldi vera.“
„Svona, svona," sagði Rósa og kyssti hann,
fyrst einu sinni, en síðan oft og mörgum sinn-
um. Það var langt síðan þau liöfðu nálgast
hvort annað svona mikið. Nú voru þau bara
tvö ein í húsvagninum, þar sem litli lamp-
inn lýsti, en myrkrið grúfði úti fyrir. Þau
voru þarna ein með harm sinn og kossa.
„Slepjuu mér ekki,“ sagði Fred .„Þetta er
svo mikið betra svona."
„Eg sleppi þér ekki,“ sagði hún.
„Rósa,“ sagði Fred. „Eg er svo, eg.... eg
veit eiginlega ekki hvernig eg er.“
„En eg veit það,“ sagði Rósa. „En vertu
nú ekkert að tala.“
„Rósa,“ sagði Fred, en það var löngu
seinna. „Hvern hefði getað grunað þetta?"
„Já,“ sagði Rósa. „Hvern liefði getað grun
að það?"
„Hvers vegna sagðir þú ekkert við mig?"
spurði Fred.
„Hvernig gat eg það?“ spurði hún.
„Ivannske við hefðurn aldrei reynt þetta
ef henni hefði ekki verið stolið.“
„Talaðu ekki um hana,“ sagði Rósa.
„Eg get ekki að því gert,“ sagði Fred. „Það
er kanske ljótt af mér, en eg er í rauninni
glaður yfir því að hún er týnd. Þetta hérna er
sannarlega þess virði. Er er viss með að græða
nóg á loftfimleikunum, og svo get eg þá líka
riðað körfur og bundið sófla til þess að vinna
fyrir ofurlitlu að auki.“
„Já,“ sagði Rósa. „En sjáðu, nú er þegar
kominn morgun og þú hlýtur að vera svo
þreyttur, Fred, þú, sem hefir hlaupið um allt
til þess að leita, liggðu nú kyrr í rúminu, en
eg fer til borgarinnar kaupi eitthvað gott í
morgunmatinn handa þér.“
„Látum svo vera í dag,“ sagði hann, en á
morgun geri eg innkaupin."
Og Rósa fór til borgarinnar, og keypti
mjólk og brauð og ýmislegt fleira. Þegar hún
gekk fram hjá einni kjötbúðinni sá lnin al-
veg nýjar fleskpylsui, sem voru svo freistandi,
í einum glugganum. Hún keypti nokkrar af
þeim og liafði með sér heim. Ylmurinn af
pylsunum var alveg dásamlegur þegar hún
fór að sjóða þær.
„Þetta er matur, sem við gátum aldrei
borðað meðan hún var hér hjá okkur,“ sagði
Fred um leið og hann lauk af diskinum sín-
um. „Við gátum ómögulega borðað svína-
pylsur hennar vegna, slíkt hefði sært tilfinn-
ingar hennar. Og sannarlega bjóst eg ekki
við því að sá dagur mundi koma að eg gledd-
ist yfir hvarfi hennar. En eg vona bara að
hún hafi lent hjá einhverjum, sem kann að
meta hana.“
„Það hugsa eg að hún hafi,“ sagði Rósa.
„En viltu ckki svohtið meira af fleskpylstt?"
„Jú, hvort eg vil,‘ sagði Fred. „Eg veit ckki
hvort það er nýnæmið eða matreiðlsulist Jn'n,
sem veldur, en Jrað er staðreynd að eg liefi
aldrei bragðað fleskpylsu, sem mér liefir Jiótt
jafn góð og þessi. Þó að við ferðuðumst til
London og byggjuin þar á fínasta gislihúsi
efast eg um að við mundum nokkurn tíina
fá Jrar jafn dásamlega fleskpylsu og Jressa."
(Þórir Friðgeirsson þýddi).
9