Samvinnan - 01.05.1948, Síða 24

tfrá Persíu
IGAMLA DAGA réði fyrir Persíu
voldugur konungur, sem átti þrjár
dætur og einn son. Á ári hverju liélt
konungurinn mikla hátíð. Var þar
margt til skemmtunar, og menn gáfu
hver öðrum stórar gjafir,, og allir
skemmtu sér ljómandi vel.
En einu sinni, meðan á hátíðinni
stóð, komu þrír menn til konungsins
með gjafir. Sá fyrsti kom með geysi
fagran páfugl, sem baðaði út vængjun-
um og gól alltaf þegar klukkan sló. Sá
næsti kom með látúnslúður, sem blés
af sjálfu sér, þegar óvinir komu nálægt
höllinni. Þriðji maðurinn kom með
hest úr skínandi fílabeini, sem gat far-
ið þangað, er sá óskaði, sem á honum
sat.
Konungurinn varð himinlifandi.
Hann gaf manninum, sem kom með
páfuglinn, eina af dætrum sínum, og
þeim, sem kom með lúðurinn, aðra, en
þegar hann var í þann veginn að gefa
þeim, sem kom með fílabeinshestinn,
þriðju dótturina, kom sonur hans og
bað hann að bíða og sagði:
„Lofaðu mér fyrst að reyna hestinn,
faðir minn, til þess að sjá, hvort hann
fer í raun og veru með mig þangað,
sem ég óska.“
Konungurinn varð við beiðni sonar
síns. Þegar kóngssonur sté á bak hest-
inum, sá hann tvo hnappa, annan á
hægra bógi hestsins, en hinn á þeim
vinstri. Hann studdi nú á hnappinn á
hægra bógnum, og viti menn! Hestur-
inn sveif af stað upp í loftið! Þegar
kóngssonur studdi á vinstri hnappinn,
sveif hesturinn aftur niður til jarðar.
Konungssonurinn varð frá sér num-
inn af fögnuði. Hann kvaddi nú föður
sinn og systur og sté á bak hestinum.
Síðan studdi hann á hægri hnappinn
og hesturinn sveif upp í háloftin.
Konungssonur ferðaðist yfir öll lönd
jarðarinnar. Loksins, þegar kvöld var
komið, ákvað hann að stíga aftur nið-
ur til jarðar. Fyrir neðan sig sá hann
undur fagra konungshöll. Konungsson
studdi á vinstri hnappinn og sveif þá
hesturinn með hann niður til jarðar.
Þegar hann hafði komið liestinum
vel fyrir á leyndum stað, fór hann
heim til hallarinnar. Hann gekk um
stóru salarkynnin og virti fyrir sér allt
skrautið. Allt í einu heyrði liann
mannamál frá einu herbergjanna.
Hann opnaði hurðina og sá undur
fagra konungsdóttur sitja þar á gull-
ofnum púðum. Hún var miklu fegurri
en nokkur konungsdóttir, sem hann
hafði nokkurn tíma séð. Konungsson-
urinn varð þegar í stað svo ástfanginn
af henni, að hann hugsaði sér að
kvænast henni. Og konungsdótturinni
leizt svo vel á þennan unga og laglega
mann, að hún gat vel hugsað sér að
verða konan hans.
En varðmennirnir, sem áttu að gæta
konungsdótturinnar, komu og tóku
konungssoninn höndum og leiddu
fyrir konunginn, föður stúlkunnar.
„Eg er sonur Persakonungs,“ sagðí
ungi konungssonurinn. „Mig langar
til kvænast henni dóttur þinni.“
„Kvænast dóttur minni!“ sagði kon-
ungurinn og fór að hlæja. „Það fær nú
enginn nema sá, sem getur varist vopn-
um hermanna minna.“
„Það get eg,“ svaraði konungsson.
Hann var svo hrifinn af ungu kon-
ungsdótturinni, að hann vildi allt tii
vinna að fá hennar.
Daginn eftir kallaði konungurinn
fram allan her sinn, og fólk þyrptist að
úr öllum áttum til þess að sjá þennan
unga konungsson berjast við her kon-
ungsins. Sjálf konungsdóttirin kom
líka. Hún var svo hrædd um konungs-
soninn, af því að henni þótti svo vænt
um hann.
Konungssonurinn sjálfur var nú
samt hvergi smeykur. Hann var mjög
fallegur í skrautlitu fötunum sínum
og horfði djarflega á 40.000 manna
her.
Láttu okkur sjá vopnin, sem þú
vilt berjast með,“ sagði konungurinn.
„Látið ná í hestinn minn, sem er
uppi á þaki hallarinnar," svaraði
konungssonurinn. Varðmaðurinn náði
í hestinn, og þegár fólkið sá hann, fór
það að hlæja, því að hvernig gat hest-
ur úr fílabeini barist á móti fjölmenn-
um her, spurði það.
(Framhald d bls. 26)
24