Samvinnan - 01.05.1948, Blaðsíða 31

honum líkað allvel fásinnið á þurru landi og hvíldin eftir
ijölmennið og sjóslarkið. En nú, þegar sýnt var, að ung-
frúin hélt sig heima allan daginn aðeins vegna hans, skreytti
sig og snerist stöðugt í kring um hann, tók hann skjótt að
þreytast á iðjuleysinu og landlegunni. Og þegar „Júnó“
fór að lokum, lýsti hann því einn daginn yfir í heyranda
hljóði og fyrirvaralaust, að liann ætlaði niður að höfninni
og mundi falast þar eftir skipsrúmi.
Sennoritan fölnaði, en áttaði sig brátt og lét sem ekkert
væri. Henni tókst jafnvel að gera að gamni sínu á eðlileg-
an hátt. En bróðir hennar fékk Sölva til að fresta öllum
trekari aðgerðum í málinu næstu þrjá daga, unz hann hefði
verið á fundi, er ýmsir vinir Federigos ætluðu að halda með
sér einhverja næstu nóttina á knæpu einni þar í grennd-
inni.
Um kvöldið fór Eederigo að venju út í borgina til þess
að stunda fjárhættuspil sitt, en systir lians settist á þrösk-
uldinn, raulaði lágt og angurvært og sló öðru hvoru milda
samhljóma undir á gítar sinn. Vissulega var hún fögur og
freistandi, þegar hún sat þarna og svart og þykkt hár henn-
ar hrundi laust unr brjóst hennar og axlir, en dökku augun
livíldu með seiðandi ljóma á sjómanninum unga.
Sölva fannst hann hálfvegis vera í herkví, þar sem hann
sat inni í stofunni og hlýddi á söng hennar. Hann langaði
mest til þess að forða sér framhjá henni út um dyrnar og
hverfa út í garðinn. En hún lokaði gangveginum til hálfs,
og hann fann það á sér, að hún mundi taka það óstinnt upp,
ef hann þrengdi sér fram hjá henni. Hann tók því það
ráð, sem skynsamlegast var: að láta sem ekkert væri, en
reykti aðeins pípu sína með nokkru meiri ákafa en venju-
lega.
„Þú ætlar að fara?“ sagði hún að lokum angurvært og
næstum því með spyrjandi bænarrómi.
„Já, sennoríta!“ sagði liann fastmæltur og ákveðinn,
því að hann var orðinn bæði leiður og reiður yfir þessu
umsátri.
í söntu svifum greip ungfrúin í barm sér og spratt upp
úr sæti sínu. Hvass rýtingur þaut leiftursnöggt framhjá
eyra honum og stakkst djúpt inn í vegginn rétt við vanga
hans. Það söng í titrandi stálinu um stund eftir átakið.
Fjaðurmagnaður líkami stúlkunnar sveigðist fram á við
í kastinu. Andlit hennar var náfölt og augun skutu eld-
ingum .En allt í einu rétti hún úr sér og rak upp skelli-
hlátur.
„Varzt þú hræddur?“ hrópaði hún. En Sölva var ekkert
slíkt í liuga. Hann fann aðeins til kaldrar og æðislausrar
gxemju. Fyrst datt honum í hug að þrífa rýtinginn úr veggn-
unr, en hvarf óðar frá þeirri hugmynd, því að hann gat ekki
liugsað sér að taka upp baráttu við konu.
„Sjáðu til!“ hrópaði stúlkan, kippti rýtingnum með
snöggu átaki úr veggnum og tók nú hlæjandi að skjóta
honum í mark víðs vegar um herbergið. Og alltaf hitti
hún nákvæmlega það, er hún skaut til.
„Þú varzt hræddur! — Kannastu bara við það!“ sagði
hún stríðnislega. Allt í einu hætti hún að leika sér að vopn-
inu og settist ör og heit af áreynslunni við hlið hans. Hún
studdi olnboganum á borðbrúnina, hvíldi hökuna í opnum
lófa sér og starði beint í andlit honum, glettnisleg og tvíræð
á svip. — „Þú varzt liræddur, og nú ert þú reiður! — Eru
ekki konurnar í þínu landi svona?“
Sölvi leit á hana með ískaldri fyrirlitningu. „Nei, senn-
oríta,“ svaraði hann stuttur í spuna. Svo stóð hann rólega
og fátlaus á fætur og gekk í hægðum sínum út í garðinn,
eins og ekkert liefði í skorizt.
Sennorítan varð ein eftir inni í stofunni. Hún greip gítar
sinn, sló strengina og tók að syngja á nýjan leik. En nú var
það ekki lengur létt danslag, sem hún raulaði, heldur ein-
Jiver ógnandi og ástríðumagnaður bragur, sem liún livísl-
aði milli samanbitinna tanna. En skap hennar var enn
ört og sveiflaðist á einu andartaki frá einum öfgunum til
annarra. Síðar um kvöldið kom lrún enn til haris, glettin
og ástleitin á svip, og rétti honum, að þarlendum hætti,
vindling, sem hún hafði sjálf kveikt í milli vara sér. Þegar
Sölvi hafnaði því boði liennar þurrlega, stappaði hún
niður fótunum og lirópaði særð og reið:
„Sennor!-----“
En hún áttaði sig strax og sagði hlæjandi og, að þvi er
virtist, góðlátlega eittlrvað, sem Sölva skildist að þýddi af-
sökun og að hún þættist vita, að þetta væri óþekktur siður
í föðurlandi hans.
Sölva létti stórum, þegar bróðir hennar kom loks heim
og sagði honum frá því, að fundur sá, er hann beið eftir,
skyldi haldinn næsta kvöld.
Fundurinn vár haldinn í skuggalegri knæpu í einu hafn-
arhverfanna. Vinur Sölva leiddi hann gegnum nokkur
Jréttsetin lierbergi, en fundarmenn sátu í tveimur innstu
stofunum, drukku fast görótta drykki og svældu vindlinga
sína ákaflega, svo að dimm þoka af tóbaksreyk og áfengis-
eim ltvíldi yfir söfnuðinum. Hávært samtal og kliður kvað
alls staðar í eyrum. Fundarmenn virtust af hinum ólíkustu
stéttum Jrjóðfélagsins, en ílestir Jró úr hernum, að því er
liinir snjáðu einkennisbúningar gáfu til kynna. Sölvi kom
Jró auga á hóp sjómanna, er sátu sarnan í fremra fundar-
lierberginu. Þeir virtust vera Bandaríkjamenn og kinkuðu
til lians kolli í kveðjuskyni, er liann gekk framlrjá hópnum,
Jn í að þeir sáu, að hann var búinn eins og sjómaður.
Nokkrar stúlkur — sumar vel og skrautlega klæddar, en
aðrar miður — voru á ferli innan um þennan mislita hóp
og virtust engan mannamun gera sér, ef því var að skipta.
Sumar þeirra þyrptust með ákefð kringum spilaborðið í
innsta salnum.
Federigo vísaði vini sínum til sætis við langborð eitt
mikið, en Jrar sátu fyrir nokkrir hörundsdökkir, skeggj-
aðir náungar með barðastóra hatta, í geitaskinnsbuxum
og með spora á fótum. Sölva gazt ekki meira en svo að
Jressum borðnautum sínum, því að honum sýndist þeir
líkjast kúrekum þeim, er hann hafði séð í Montevideo, eða
Jró öllu heldur rétturn og sléttum stigamönnum.
„Þetta eru menn úr sjálfboðasveit Mendezar,“ hvíslaði
Federigo að honum og kynnti hann síðan höfuðpaurinum,
sem vat við borðsendann. Það var samanrekinn veðurbit-
inn jötunn með mikið svart yfirskegg og lítil, stingandi
augu, er horfðu rannsakandi á Sölva.
(Tramhald).
31