Samvinnan - 01.11.1948, Blaðsíða 29

c
FORELDRAR OG BÖRN
Þegar pabbi hjálpar
NÝLEGA voru gerðar víðtækar
rannsóknir á lífi amerískra
fjölskyldna, og í tillögum, sem gerð-
ar voru í sambandi við þessar rann-
sóknir, var lögð mikil áherzla á
mikilvægi þess, að faðirinn taki sem
mestan þátt í hinu ábyrgðarmikla
og erfiða starfi: uppeldi barnanna.
Kom þetta glöggt fram í áliti,
sem fimmtíu leikmenn og sérfræð-
ingar um þessi mál skiluðu, en þeir
störfuðu jafnframt sem undirbún-
ingsnefnd fyrir Alþjóða-þing um
andlega heilbrigði, er haldið var í
London fyx'ir skömmu.
Þingið lagði mikla áherzlu á það,
að aukin afskipti föðursins af upp-
eldi bainanna væri mjög æskileg.
Það væri úrelt og gamaldags, að á-
líta að ýmislegt, er við kemur upp-
eldi barnanna, komi föðurnum ekk-
ert við, það sé verk móðurinnar o.
s. frv. Samstilltir hugir og hendur
foreldranna eigi að vinna saman að
því að ala börnin upp, og árarigur-
inn muni nxargfalt meiri og betri
er slíkt samstarf takizt vel og giftu-
lega. Foreldiai'nir þurfi að ræða oft
og rækilega saman um ýmis mál, er
varði barnið, og verða að vera sam-
lient við lausn málanna. Ástríki í
sambúð sé böxnum mikilvægara en
margt annað, ekki aðeins í sambúð
við þau sjálf, heldur og á milli
þeiri'a, er umgangast það mest.
TÍU UNDANFARIN ár hefir
marg oft verið talað um það á
ýmsum uppeldisþingum, að meiri
hjálp — íaunveruleg þátttaka — af
hendi föðarins væri æskileg. Upp-
eldisfræðingar hafa bent á það þrá-
sinnis, enda nxá segja að þetta hafi
íxijög breytzt til batnaðar hin síðari
ár. Þó lifir enn víða í fjölskyldu-
lífinu, að móðirin er ávalt spurð
leyfis. „Spui'ðu mömmu þína“, eða
„Vill mamma þín ekki leyfa þér
þetta?“ eru setningar, sem flestir
knaxxast við og eru mun tíðari en
„Spurðu pabba þinn“ o. s. frv.
Fyrir nokkrum árum héldu sér-
fræðingar því fram, að feðurnir
myndu fúsir til að taka meiri þátt í
gæzlu og uppeldi barna sinna, ef
þeir aðeins fengju möguleika til
þess. Venjulega væri það svo, þegar
faðir snerti á barni, tæki það upp
eða annað, væri venjulega einhver
kona þar nálægt til að þrífa það af
honum: „Þú kannt ekki að halda á
barni“, væri jafnan viðkvæðið.
UMS STAÐAR erlendis eru
lxaldin námskeið fyrir væntan-
lega feður, þar sem þeim eru kennd
helztu atriði í meðfeið barna. Nám-
skeið þessi hafa átt miklum vinsæld-
um að fagna, og víða hefur það
sýnt sig, að það eina, sem karl-
mennirnir þurftu, var smávegis
uppörfun. Áhuginn var fyrir hendi
og vilji til að taka þátt í að ala
upp barn sitt á beztan hátt. Áherzla
var lögð á, að faðirinn fylgdist vel
með framförum barnsins, nyti þess
að vera með því og jafnframt hjálp-
aði til við að skipta á því, baða það
og gefa mat.
Á fyrirlestrarnámskeiðum um
bai'ixauppeldi eru feður víða nú
orðið meiri hluti þátttakenda. Feð-
ur leiða börn sín meir úti og oftar
en áður tíðkaðist, og einn sérfræð-
ingur í fjölskyldumálum segir okk-
ur, að fyrir hvern einn, sem fyrir
fimmtán árum fór fram úr til að
velgja pelann, muni tíu feður gera
það nú. Þetta hefir því breytzt til
batnaðar, að dómi þessara manna,
og þótt raddir kæmu fram um það,
að mikill þorri feðra mundi seint
fást til þess að koma nálægt „pela
eða bleyjum“, né hafa bein afskipti
af uppeldi og meðferð barna sinna,
þá beii að vinna að því að vekja
áhuga þeirra að þessum málum og
fá þá til að skilja, hve mikilvægt
það er bæði fyrir barnið sjálft og
sömuleiðis fyrir hamingju hjóna-
bandsins og varanleik þess.
J
29