Spegillinn - 01.09.1947, Page 17

SPEGILLINN
15')
/7tU&ry
Prh.
Það kom sýnilega á Tobbu, þótt hún reyndi að leyna því. Senni-
lega hefur það verið salatið, sem gerði þetta að verkum. Hún sagði
ekki orð, en leit kring um sig á herbergið, þar sem allt vai' á rúi og
stúi, en allt var þakið með knipplingadúkum, sem allir voru óhreinir
og krumpaðir. Hún horfði á Túfik renna teppakústinum á fæturna á
húsgögnunum, svo að small í og er hún hugsaði um salat Hönnu,
barst að nösum hennar ilmur úr eldhúsinu, sem gaf til kynna frekari
sýrlenzkar tilraunir með meltingu hennar. Tobba gafst upp og sama
moigun skrifaði hún Hönnu, að Túfik væri að fara til Sýrlands,
og bað hana koma aftur og hafa með sér salatuppskriftina.
Þetta var, minnir mig, á mánudeg'i. Skip Túfiks átti að fara á mið-
vikudag. Á þriðjudaginn fórum við Agga í búðir, og í einhverju iðr-
unarkasti — því að okkur fannst ekki málið fullleyst með því að reka
drenginn burt — keyptum við nýjan alklæðnað á hann. Hann var
næstum búinn að koma okkur í skömm með því að kyssa á hendur
okkar inni í íbúðinni, og meðan við vorum að kaupa honum ný háls-
bindi, hvarf hann — og kom aftur rauðeygður af gráti. Hin viðkvæma
sál hans var snortin þakklátssemi. Agga vcrð að segja honum einbeitt-
lega, að ef hann gerði þetta aftur, fengi hann einn á hann!
Búðarmennirnir horfðu á okkur með mikilli eftirtekt og tveir drengir
eltu okkur um allt og störðu á okkur með galopna munna. Hvorug
okkar Öggu þekkti neitt inn á karlmannafatnað, og það sem Túfik
vildi, var föt, án allra nærfata, en með skyrtubrjósti og gúmmiflibba
og tilbúnu grænu hálsbindi, sem hægt væri að krækja á flibbahnapp-
inn. Hann varð alveg agndofa, þegar við keyptum honum ferðakofoi't
og teppi, og hvarf þá aftur, en kom til baka að vörmu spori með
fullan brjóstsykurpoka. Við urðum m.jög hrærðar.
Þetta var á þriðjudag, eins og þegar hefur verið sagt. Túfik hafði
sofið í gestaherberginu h.já Tobbu síðan honum mistókst að frem.ja
sjálfsmorðið, svo að við sendum dótið heim til Tobbu. Þetta kvöld bað
hann um leyfi til að heimsæk.ja vin sinn frá Damaskus, sem var eitt-
hvað við veitingastarfsemi. Tobba lofaði honum að fara, þvert ofan í
ráðleggingar okkar hinna.
„Hann etur bara einhverja glás af þessum sýrlenzka mat“, sagði ég,
„og svo verður hann veikur og missir af skipinu og svo endurtekur
sagan sig“.
En Tobba var ósveigjanleg. „Þetta er síðasta kvöldið hans“, sagði
hún, „og hann hefur lofað að reyk.ja engar sígarettur, og ég hef
gefið honum tvær magatöflur. Við lifum í frjálsu landi, Lísa mín“.
Við áttum að hitta Túfik á stöðinni morguninn eftir og höfðum
útvegað honum mat til að borða í lestinni. Agga hafði komið með
steiktan kjúkling, en ég með brauð og kökur. Þar sem Tobba hafði
engin tök á matartilbúningi, kom hún aðallega með fíkjur og döðlur,
sem áttu að minna Túfik á heimkynni hans.
Lestin fór snemma af stað og engin okkai' var neitt hrifin af að
fara á fætur fyrir allar aldir. Agga sat inni í stöðinni og hnerraði,
Tobba hafði einhvern verk fyrir ofan annað augað og settist við ofn-
inn. Við höfðum matinn í stórum skókassa, sem var vafinn vaxpappír,
til þess að hann skyldi ekki þorna.
Sá sem ekki kom, var Túfik. Lestin kom að pallinum, fylltist og
fór! Pólk var farið að glápa á okkur, þar sem við sátum þarna eins
og illa gerðir lilutir. Agga hne? i'áði og Tobba hélt um augað sitt
Enginn Túfik! Svangar, vandræðaíegur og vondar, tókum við leigubi
og fórum heim til Tobbu. Engin okkar sagði neitt, en allar voru hugs
andi.
Við vorum glorhungraðar, svo að við breitídum matinn úr skókass
anum á einn knipplingádúkinn og átum hann — þöglar að mestu
Ferðakofortið og teppið var farið. Við skiptum okkur ekkert af því,
Það dót mætti fara alla leið til Jerúsalem fyrir okkur!
Þegar við höfðum lokið máltíðinni — klukkan eitthvað um ellefu —
stóð Tobba upp og leit yfir íbúðina sína. Með morð í áugnaráðinu
hrifsaði hún alla skrautdúkana af húsgögnunum og fleygði þeim .
hrúgu á gólfið. Við Agga horfðum á hana, mállausar. Hún sagði ekki
orð, en sparkaði öllu draslinu inn í skáp. Þegar hún hafði skellt
hurðinni aftur, sneri hún sór við og leit á okkur með ægisvip.
„Þetta skítaleppasafn hefur kostað mig um 500 dali“, sagði hún.
„Þó hefði það verið tilvinnandi, ef það gæti kennt mér, að ég er ekki
annað en gamall bjáni og þið tveir af sama tagi. Ef drengurinn sá
arna sýnir á sér smettið hér, læt ég lögregluna taka hann!“
Samt fór það nú svo, að Tobba gerði ekkert þvílíkt. Klukkan fjögur
um daginn var dyrabjöllunni hringt feimnislega, og ég fór til dyra.
Uti fyrir stóð Túfik, kengboginn og vesældarlegur, studdur af stórum,
dökkleitum manni með ferlegt yfirskegg.
„Eg koma með drenginn yðar“, sagði só skeggjaði og brosti. „Hann
mikil vandræði — sorg — hann dauður úr sorg“.
Ég- leit gaumgæíilega á Túfik. Hann var fölur og skjálfandi og nýju
fötin gáfu helzt til kynna, að hann hefði sofið í þeim. Flibbinn hans
var beyglaður og' snúinn, en græna hálsbindið var horfið og annað
svart og ræfilslegt komið í staðinn.
„Fröken Lísa!“ sagði hann rámur. ,,Ég deyja! Hjartað farið. Faðir
minn . . .“.
Hann féll nú saman aftur, hallaði sér upp að dyrastaínum og huldi
andlitið í vasaklút, sem ég átti bágt með að trúa, að væri einn þeirra,
sem við höfðum keypt daginn óður. Ég vissi ekkert, hvað ég átti til
bragðs að taka. Tobba hafði sagt, að hún væri orðin biluð á drengnum.
Ég ákvað því að loka gangdyrunum, þangað til við hefðum haldið
fund um málið, en fóturinn á Túfik var á milli og þvi meir, sem ég
bað hann að færa hann til, því ákafar grét hann.
Skeggjaði maðurinn sagði, að þetta væri allt satt. Faðir Túfiks
hefði dáið úr pestinni — bréfið hafði komið snemma þá um morgun-
inn. Beirútborg var öll smituð af plágunni. Hann veifaði bréfinu
framan i mig, en ég skipaði honum að brenna það tafarlaust — vegna
sóttkveikjanna. Ég kom meira að segja með skóflu handa honum að
brenna það á, en þegar því verki var lokið, sá ég að Túfik hafði sjálf-
ur tryg-g't hjálpræði sitt. Hann stóð við dyrnar á stofu Tobbu, og lét
dæluna ganga um sorg sina og sýndi svarta hálsbindið sem sönnunar-
gagn.
Jæja, þarna stóðum við þá á sama stað og áður, nema hvað við vor-
um 120 dölum fátækari — því að eftir að sá skeggjaði var farinn
— þegar honum hafði mistekizt að selja Tobbu eina silkitreyju i við-
bót — heimtaði ég farseðil Túfiks, til þess að geta skilað honum aft-
ur, en fékk ekki annað svar en tvær tómar hendur, sem hann rétti
fram.