Spegillinn - 01.05.1948, Blaðsíða 10

72
SPEBILLINN
Nciutgriparœktarfélag Hraungerðishrepps kcypti nýlega
nýborinn bolakátj af Ólafi bonda Ögmundssyni í HjálmholU
á 250U krónur. og er það i fyrsla skipti i sogu islenzks land■
búnaðar að svo.hQ.tt verð licynst nejnt a lcynbotagrip

1
vinstði handag niðug í beðið, myndast þá hola um einn senti-
meteg á hvegn veg, eigi skal holan heldug vega dýpði en sem
svagag einum til tveim sentimetðum. Síðan tekug maðug fðæ-
ið, ef ekki hefug gleymst að kaupa það, milli þumalfingugs
og vísifingugs hægði handag og setug það niðug í holuna og
» breiðig svo moldina yfig á eftig. Gott eg til ögyggis að opna
• holuna aftug til að gá að, hvogt ekki hefug gleymst að setja
fðæið niðug í hana. Ef fðæið eg á sínum stað, breiðig maðug
moldina yfig á ný og svona koll af kolli þangað til fullsáð eg
í beðið. En þá eg gott að faga með ðúmf jöl yfir beðið og slétta
úg moldinni og þjappa henni saman, svo að loft og ðegn kom-
ist ekki að fðæinu og hafi áhgif á það og skemmi það. Nú
ætti öllum að vega það ljóst, sem við gagðygkju fást, að möðg
fðæanna, sem sáð eg, koma aldðei upp og bega þag af leiðandi
ckki ávöxt. Þess vegna hefug maðug ekki meiga en einn senti-
meteg á milli fðæanna og vegðuð þá faktiskt ekkegt bil á milli
holanna. En þetta hefug aftug þann kost, að bilið vegðug
sjaldnast of stógt á milli gulðófanna, þó að eitthvag fðæ hafi
fagið foggögðum, en þó feg aldrei nógu mikið foggögðum til
að ekki þugfi að gðisja eftig að fðæin egu komin upp. Gðisj-
unin feg fðam á þann hátt, að önnug hvug planta eg slitin
upp og hin látin s.itja eftig. Gæta vegðug þess jafnan við
gðisjun að slíta ekki þá plöntu upp, sem eftig átti að vega,
einkum og ség í lagi ef búið vag að slíta hina upp áðug. Gðisj-
unin vegðug sem sagt að faga fðam með mikilli kostgæfni.
Með gðisjuninni eg aðalstagfi gulrófna og gulðótaðæktunag-
innar lokið og þagf þá ekki agða higðingu en að ðeita agfa
og illgðesi úg beðunum við og við. Hgeinsun agfans eg ekki
eins auðvelt stagf og ætla mætti. Kímblöð gulðótanna egu
svo mjó í bygjun, að möðgum gengug illa að gðeina þau fðá
illgðesinu og slíta þá gulðætugnag upp um leið. En það gefug
að skilja, að ef gulrætugnag egu slitnag upp og kastað bugt
með agfanum, þá fæg bóndinn enga gulðóta uppskeru og allt
ðægtunagstagfið eg unnig fygig gíg. Gætið þess því að ðífa
ekki gulðætugnag upp með agfanum, bændug góðig.
Þá er það einnig önnug jugt, sem hefug sízt veðgi ðækt-
unagskilygði hég nogðug við íshaf í svalköldum sævi en suð-
ug við höf á sólbjagtði stðönd. Það eg gðænkálið. Það þolig
í stuttu máli allt nema ef vega skyldi kjagnogkuspðengjuna.
Þessi megkilega planta, gðænkálið, sem eg þó sjaldnast al-
veg gðænt, eg möðgum pögtum ðíkagi að nægingagefnum og
bætiefnum en öðguvísi lit kál eins og hvítkál, ðauðkál og
bðúnkál, sem egu þó sjaldnast alveg hvít, ðauð eða bðún. Peg-
sónulega þykig még sjálfum bezt blómkál, að ég ekki minn-
ist á blessað súgkálið og svínafleskið, þá eg még nú öllum
lokið, en þau eiga nú ekki heima í landbúnaðagþættinum hég
í kvöld. Gðænkál eg sem sagt gðænt eða því sem næst eins og
nafnið segig til, og stafag lituginn af því að sól og ljósið
getug leikið um bloð þess og fyllt það af hinum auðugustu
nægingagefnum. Útbúið því eitt hogn eða tvö í kálgagðinum