Spegillinn - 01.07.1960, Blaðsíða 11

BPEUILLINN
155
Eins dándismanns diktur
vogi bættist talsvert a£ fólki í
gönguna, auðvitað óháðu. Á Miklu-
brautinni var hinsvegar nærri orð-
ið slys á bíl og jafnvel ökumanni
líka. Manntetur nokkurt hugðist
innvinna sér lífstíðar hrós og heið-
ur Nató með því að splundra göng-
unni og ók aftan á hana og ætlaði
að kljúfa hana í miðju. En Svavar
listmálari og einhverjir fleiri
brugðu við snart og lögðu hendur
á bílinn og skóku hann lítið eitt
til og höfðu við orð að snúa hljóð-
kútnum upp, en natóvinurinn
sem ók féll í ómegin við þessar
trakteringar og er nú úr sögunni. Á
Laugaveginum ætlaði einhver deli
að splundra göngunni með vörubíl
og sögðu kunnugir, að þar væri
kominn Halli Teits frá Mogganum.
Jónas Ámason réðst með nokkurn
liðsafla að bílnum, og lauk því svo
að ökumaðurinn hvarf á brott í bíl
sínum, í rifinni skyrtu og sundur-
tættri brók, ef marka má frásögn
Mogga. Loks staðnæmdist gangan
við Miðbæjarskólann, og þar voru
fluttar nokkrar ræður, en ég var
svo þreyttur og móður af göng-
unni, að ég heyrði ekkert úr þeim,
eða skildi þá að minnsta kosti
ekkert, ef ég hef eitthvað heyrt.
Þegar ég var að sofna um mið-
niættið, urðu eftirfarandi hendingar
til, en þær mega vel kallast loka-
niðurstaða göngunnar, a. m. k.
hvað mig snertir.
„Brjóst mitt titrar af réttlátri reiði
í rigningarsudda á Miðnesheiði.
Hungraður gekk ég að hádegsverði.
í hernámstjaldi í Kúagerði.
Nálega sviptur rænu og ráði
til Reykjavíkur ég loksins náði.
Með blóðuga tá og bólginn hæl
í bólið fór ég, — og verið þið sæl.
Ó já já og jamm,
já, þvílíkt ekki sen þramm“.
Gangleri.
(Teksti — Pétursbréf 3. vers.)
/ einu Ijíífu IjoSi
lýst var Jóni Pá
er háttvirtri háfiung þingsins
hamáSist jafnan á.
Útlegging.
/ sálrœnni hrifningarsefjun
setjumst vér út í horn,
sem handhafa háSungarinnar
hyllum vér þingmann vorn.
Vér vissum ei satt aS segja
hve sjómanni margt er fœrt
en af eindœmi þínu
vér ótalmargt höfurn lœrt.
Þafi er sem fiSringur fari
um flokk þinn, land og þjoó,
DRAGNÓTAVEIÐIN
sem afliðið Alþingi var að samþykkja upp-
hafið að, hefur valdið allmiklum æsingum
og blaðaskrifum undanfarið. Einkum eru
sveitir þær, er alls ekki liggja að sjó og
aldrei liafa haft af ótræði að segja, ein-
dregið andsnúnar veiðum þessum. Minnir
mest á veiðifélögin, þar sem þeir réðu
er yfir svefnþrungna sali
svífa þín töfraljoS.
Þú saumaSir skarpt dS Skúla
og skauzt aS Jóni Pá
— og alltaf, ef aS þú skitur
eftir nokkuS lá.
En AB. athuga þyrfti
hvort annar þér mun jafn snjall.
Mér finnst aS fá þú mœttir
einn fimmtíuþúsund kall.
Kalli.
Lesendur eru beðnir afsökunar á
ritvillu í síðasta orði 3. línu í næst-
síðasta versi — á axiðvitað að vera
skýtur en ekki skítur.
mestu um gang mála, sem aldrei höfðu
bröndu veitt og enga möguleika höfðu til
þess. Heyrt liefur maður á skotspónum,
að dragnótarfjendur ætli að koma sér upp
ferlíki af Jóni Pálmasyni, en hinn flokkur-
inn muni þá svara með öðru tilsvarandi af
Pétri sjómanni, en þessir tveir gengu
skeleggast fram í málinu á Alþingi, eins
og menn muna.