Spegillinn - 01.07.1960, Blaðsíða 16

16D
3PEBILLINN

ForSurn, þegar þjóSin var
þrotin björgum flestum,
hermdir voru hvalrekar
hreint meö fréttum beztum,
og margur snawfur, fjóru frá,
fóngin reiddi ekki smá
oft um langa vegu heim, á hestum.
/Vú er orSið öllu breytt
um okkar þjóSarhagi,
hafiS okkur hefir veitt
höpp af ýmsu tagi,
og á flóa og firSi inn
fréttist nú aS stórhvelin
ferSum sínum flýti í meira lagi.
Löngum hefir lagni skort
aS landa þessum skepnum,
þaS er iSkaS eins og sport
af ýmsum miSur heppnum,
og veiSisagan oftast er
ekki lengri, virSist mér,
en ganga frá þeim fremur illa
drepnum.
Ágœt björg þaS er í búr,
'ÓSlingskostur valinn,
ettu hann sjálfur, upp úr súr,
— eg er aS meina hvalinn —
aS fleygja því, sem aflaS er,
eins og stundum tíSkast hér,
þaS var aldrei horskra háttur talinn.
En svo er háttur, hér til lands,
hofmannlegur orSin,
happasœld og hefSarglans
og hrokuS veizluborSin,
aS finnist hvalir fjöru á
menn fást ei til aS skera þá,
og nýta ekki af þeim nema sporSinn.
Balli.
Alltaf er eitthvað sem heldur ó-
ánægjunni vakandi hjá listamönn-
unum okkar hérna á melnum, en
þó er ólíku saman að jafna með
þeim og mörgum öðrum, sem enga
Hallbjörgu hafa, sér til trausts og
halds. Þrátt fyrir mikinn og stöð-
ugan stuðning er hún þolinmæðin
sjálf, þó afköstin séu næsta lítil
og jafnvel engin langtímum saman.
— Það er meiri stoð fyrir menn-
inguna að leggja áherzlu á listrænt
gildi en að hraða framleiðslunni og
skapa mikið magn. Það eru heldur
ekki allir sem geta látið 3 músik-
bækur frá sér fara í einu og það
með ágætum. Þetta er nú hennar
skoðun og er áreiðanlega rétt.
En það er margt ergilegt, sem
getur skeð á vegum listarinnar og
að þessu sinni var Ketill klessu-'
málari áberandi ergilegur: — Eg
var alveg að því kominn að biðja
hann Valtý listbróður minn að
Ieigja mér Listamannaskálann svo
sem vikutíma, næst á eftir honum
Matthíasi Iistbróður okkar, sem
gerði þar mikla lukku og þá líklega
mest vegna hinna fögru mótíva,
eins og hann Sigurz sagði, og hinn-
ar miklu birtu yfir þeim.
— Þú hefur þó ekki hætt við
að panta skálann af minnimáttar-
kennd gagnvart þessum björtu
listaverkum Matthíasar? spurði
Hallbjörg og ætlaði að verða ergi-
leg, ef svo hefði verið.
— Ekki aldeilis. Enda hef ég
engin mótív, þar sem þau eru orð-
in úrelt í sannri list. Mín listræna
tjáning er ekki innifalin í því að
túlka Esjuna eða hana ömmu mína,
jafnvel þótt í góðri birtu sé, heldur
mín sálrænu viðhorf.
— Þá fara allar klessurnar að
verða skiljanlegar og eðlilegar,
skaut Smarto Chestoni inní, en eng-
inn anzaði honum, þar sem hann
er algjörlega ólistrænn.
— En þú hættir samt við sýn-
inguna að þessu sinni .sagði Hall-
björg og var sýnilega hissa.
— Ja, sjáðu nú til, frú Hallbjörg,
sagði Ketill og röddin var dulítið
óstyrk. — Þegar allt var að kom-
ast á framkvæmdastigið, þá þurfti
hann Freymóður endilega að fara
á stúfana með kæru á hann Ferró
í opinberu blaði, með tilvísun í
paragraffa í lögum, sem hans voða-
legu mvndir væru ómótmælanlega
brot á. Færði Freymóður sterk rök
að því, að nefndur Ferró megi ekki
óstraffaður vera, þar sem hann sé
móðir slíkra mynda, þótt hann sé
sjálfur hið vtra gjörólíkur inni-
haldi málverkanna, sem voru svo
hnevkslanleg. að allir máttu sjá.
Ert þú þá kannske mamma
klessumálverkanna, sem þú hefur
stundum verið að sýna okkur?
spurði Chestoni, en honum var
ekki anzað, þar sem hann hefur
engan skilning á foreldri lista-
verka.
— Eg held að þú hafir ekki lesið
Freymóð niður í kjölinn, Ketill
minn, sagði Hallbjörg. — Þar sem
þú ert það langt kominn í listinni
að útiloka mótívið, þá ert þú áreið-