Spegillinn - 01.04.1967, Síða 7

Svo mælti Grettir forðum í einstæð-
ingskap sínum. Og þetta geta íslenzkir
bændur sagt í dag. Þeir hafa margir um
áratuga skeið talið sig eiga öflugan bróð-
ur að baki í pólitík, þar sem er Fram-
sóknarflokkurinn, sem hefur talið sig
sérstaklega flokk bænda, og það jafnvel
eina bændaflokkinn. í Tímanum eru
bsendur jafnan taldir aumastir allra.
En misvitur var Njáll. Nú virðast
Framsóknarforingjarnir vera að hætta
að púkka neitt upp á bændur, og sjást
um þessar mundir a.m.k. tvö dæmi deg-
inum ljósari:
Halldór sálmaskáld á Kirkjubóli er
einhver hundtryggasti Framsóknarmað-
ur, sem sögur fara af. Hann átti að fá
öruggt sæti á lista þar vestra og hafði þó
nokkuð fylgi í kjördæminu, þótt ótrú-
legt kunni að virðast. Auk þess studdi
Spegillinn hann af alefli, því að hann
ætlaði Halldóri að verða annar þing-
maður Spegilsins. (Fyrsti þingmaður er
Björn á Löngumýri). En forystumenn
flokksins gerði Dóra afturreka og settu
í staðinn piltkúk nokkurn úr Reykjavík,
son fyrrverandi formanns flokksins. Pilt-
urinn er innsti koppur í búri hjá NATO
og telur álframkvæmdir sáluhjálparatr-
iði fyrir þjóðina. Halldór er sanntrúað-
ur og hlýðinn flokksmaður, og rýrndi
fyrir piltinum. Hins vegar kom gremja
hans og sorg fram í því, að hann settist
niður og skrifaði grein í Tímann eitt
mesta ramakvein og píslargrát, sem til
er í bókmenntunum, næst Píslarsögu
séra Jóns þumlungs. Þó birtist þar
hundflöt auðmýkt fyrir flokksvaldinu.
Og þar með var einn bóndinn enn úti-
lokaður frá þingsetu.
En sjaldan er ein báran stök. Á
flokksþingi Framsóknar gerðist það
helzt, að helzti forystumaður bænda-
samtakanna, Þorsteinn á Vatnsleysu var
hrakinn úr miðstjórn.
Virðast þeir „bæjarradíkölu“ í Fram-
sóknarflokknum stefna markvíst að því
að hrekja helztu forsvara bændastéttar-
innar út í yztu myrkur.
Geta bændur því sagt með íullum
rétti: Guð varðveiti míg fyrir vinum
mínum!
S p e g i 11 i n n 7