Spegillinn - 01.04.1967, Blaðsíða 20

Snarfari
skreppur í
PariamentiB
í STJÓRNARRÁÐINU.
Bjarni boðaði mig á sinn fund rétt
þegar ég var að ljúka við að borða litla
skattinn, dag nokkurn skömmu eftir
páskahretið. Ég auðvitað eins og eld-
flaug niðrí Ráð. Þar biðu eftir samtali
við forsætiss: Einn útlendur ambassor, 5
útgerðar- og frystihúsaeigendur á gjald-
þrotsbarmi og eitthvert slangur af auð-
mjúkum íhalds agítatorum úr borg og
byggð. En mér var umsvifalaust hleypt
inn til ráðherra á undan öllum hinum.
Barni var önnum kafinn að undirrita
skjöl, en ráðuneytisstjórinn stóð yfir
honum, kengboginn af undirgefni.
„Góðan og blessaðan daginn, há-
göfgi“, ávarpaði ég ráðherra. Við
Bjami vomm dús hér fyrr á tíð,en þeg-
ar hann varð ráðherra í fyrsta skipti
ætlaði ég að fara að þéra hann, en
Bjami er bæði altilegur maður og vinur
vina sinna, og aftók annað en að ég
héldi áfram að þúa hann.
Við kveðju mína leit Bjarni upp úr
skjaladraslinu:
„Nú, ertu þama kominn strax, Snar-
fari? — Ut með þig, Birgir, ég þarf að
tala við þennan mann undir fjögur
augu“.
Ráðuneytisstjórinn hljóp út eins og
byssubrenndur.
„Er ekki ósköp pirrandi fyrir þig að
hafa svona Framsóknartitt sveimandi í
kringum þig allan daginn?“ spurði ég.
„O, svo má illu venjast að gott þyki.
— En hvað um það, ég ætla að senda
þig í skottúr til London“.
„Verði þinn vilji“, sagði ég, „ertu
20 S p e g i 11 i n n
búinn að semja við fjármálaráðherrann
um að borga ferðakostnaðinn úr ríkis-
sjóði“.
„Mangi frá Mel getur étið það, sem
úti frýs fyrir mér“, hreytti ráðherrann
út úr sér. „Það er ég, sem ákveð, og
regera á þessum stað og mínum á-
kvörðunum verður ekki haggað“.
„Karlmannlega og höfðinglega
mælt“, varð mér að orði, „og þessi orð
þín minna mig á einn stað í Heilagri
ritningu, sem er eitthvað á þessa ieið:
— „Það sem ég hef sagt, það hef ég
sagt“, sagði sá heilagi Pílatus og gekk
út og hengdi sig“.
„En hin heilögu orð hrinu ekki á
Bjarna, hann tók þeim með tómlæti“.
„Þú getur þulið ritningargreinar þín-
ar yfir Jóhanni kirkjumálaráðherra —
til einskis að vera að spandéra þeim á
mig. — En sem sagt: Þú ferð strax í
fyrramálið til London“.
„Og hvert er erindið með leyfi að
spyrja? A ég kannski að reyna að hugga
hann Guðmund I., eftir níðið, sem
hann Kiljan skrifar um hann í íslend-
ingarspjall, handa Svíum?“
„Sá rógur kemur lítið við Guðmund
I., meðan hann er ekki ambassador hjá
Svíum“.
—- En sjáðu nú til, Snarfari minn.
Nú fara kosningar í hönd, og aidrei ríð-
ur meira á að hegða sér á viðeigandi
hátt. Auðvitað kann ég ósköpin öll af
venjulegum mannasiðum handa hinum
almenna borgara. En ég þarf að kunna
meira. Ég hef undanfarin ár tamið mér ,
framkomu landföðurins fram í fingur-
góma.. .“
„Já, kannski óþarflega mikið, því að