Spegillinn - 01.04.1967, Qupperneq 21

Nauðsynlegt er að þingmenn haldi sér vakandi, einkum þegar
ég og samróðherrpr mínir erum að flytja langhunda, sagði
Bjarni.
það klæðir þig ekki“, skrapp upp úr
mér svona óvart.
En mér til stórfurðu varð ráðherrann
ekkert móðgaður: „Það má vel vera“,
sagði hann, „enda er það fjandi þreyt-
andi að vera alltaf í þessum virðulegu
skorðum. En ég hef frétt núna upp á
síðkastið, að stjórnmálaforingjar í út-
löndum séu farnir að haga sér frjálsleg-
ar en áður hefur verið siður. Mér er til
dæmis í minni hvernig hann Híp, leið-
togi enskra íhaldsmanna, gat látið á
pressuballinu héma í vetur. Svei mér,
ef mannskrattinn var ekki fullur. Til
dæmis hló hann eins og íífl, þegar strák-
himpigimpið, Ómar Ragnars, trúi ég
hann heiti, var að syngja eitthvert gam-
anvísnaröfl um sjálfan hann á gagn-
fræðaskólaensku, — ekki gat ég fundið
neitt púðrið í þeim asnalátum“.
„Bæði er nú það, að þú hefur ekki
fundið upp púðrið, Bjarni minn“, sagði
<%> „og svo annað hitt, að þú hefur
aldrei húmoristi verið“.
Forsætiss hlustaði ekki á þessa at-
hugasemd mína. Hann hélt áfram:
„Og nú ætla ég að biðja þig að
skreppa niður til London að kynna þér
siði og háttu enskra heldri manna, sér-
staklega ráðherra og annarra þing-
manna. Eg treysti þér manna bezt til
þess, því að þú kannt vel að vera með
tignum mönnum og hefur þekkt þá svo
marga. En því vel ég England, að þar
er elzta þingið, fyrir utan okkar þing,
og brezkir heldri menn og aðalsmenn
þykja bera af öðrum hvað virðuleik
snertir---------“
„Já, og hvað snertir wiskydrykkju,
og þar aflciðandi lifrarveiki og héra-
veiðar“, sagði ég.
„Já, rétt segir þú,“ kvað ráðherra,
„ef það gæti talizt ráðlegt fyrir mig að
stæla enska fyrirmenn, væri kannski rétt
að ég reyndi að drekka meira wisky í
veizlum, — en það á bara ekki beint
vel við mig. Læt aðra flokksmenn mína
— og suma hátt setta, um það.
En þú reynir að taka eftir því, hvaða
siði — etikéttur, á ég við, brezkir fyrir-
rnenn temja sér, svo að ég geti haft eitt-
hvert gagn af utan þings og innan.
Leggðu sérstaka stund á að kynnast
parlamentinu. — Og farðu svo guði á
vald, í grátt brókarhald“.
í PARLAMENTINU.
Ég skrapp heim til að taka til það
nauðsynlegasta til ferðarinnar, m.a. eld-
gamlan city-dress, sem ég hafði fengið
mér óralöngu, svartan jakka og rönd-
óttar buxur, því heldri menn í Englandi
munu ganga í soleiðis dressi. Líka
svarta regnhlíf. Harðkúluhatt átti ég
ekki, en ætlaði að kaupa hann úti. Þann
ig klæddan taldi ég mig vel sóma í hópi
betri borgara brezkra.
Að fluginu til London var ekkert sér-
stakt að segja. Ég leigði mér verelsi á
frekar ódýru hóteli, og hugsaði þá í
sparnaðarskyni til Magnúsar frá Mel.
Ég heimsótti nokkra „pöbba“ til að
liðka mig í málinu, og gekk það vel,
því að ég hef rnikið bætt Samvinnu-
skólaenskuna mína á síðari árum.
Eftir hæfilega marga bjóra, fór ég í
city-dressið, setti upp harða hattinn og
S p e g i 11 i n n 21