Stúdentablaðið - 28.04.1959, Blaðsíða 8

»
Jón Baldvin.
Mér er ekki kunnugt um fleiri
en 16 stúdenta við háskólanám
í Bretlandi um þessar mundir.
Yera má, að þeir séu fleiri, þótt
mér sé það ókunnugt. Þetta er
ekki stór hópur, sérstaklega þeg-
ar þess er gætt, að enska er
það tungumál, sem íslenzkir
stúdentar hafa hezt tök á. Þrátt
fyrir það eru margar skýringar
á, að stúdenta fj’sir lítt að vist-
ráðast Iijá Bretum. Án efa vex
mörgum í augum, að eyjar þess-
ar eru að heita má óbyggileg-
ar, jafnt af náttúrunnar sem
manna völdum. Land er óblítt
og eimyrja loftsins verður þús-
undum innfæddra að aldurtila
ár livert, enda feitmeti lítt hald-
ið til alþýðu. Er þetta góð og
gild skýring á hrezkri heirns-
valdastefnu, þar sem hinir táp-
meiri úr hópi eyjarskeggja hafa
löngum kvall hús og hund og
haldið i húsældarlegri sóknir.
Hitt er þó sýnu verra, að þeim
hefur víst aldrei hugkvæmzt að
gera sér lífið bærilegt við þess-
ar andsnúnu aðstæður. Til dæm-
is þekkist naumast sá siður, sem
vinsæll er með öðrum þjóðum,
að hita upp hús. Kunna þeir
S>táclentalfa&
JÓN BALDVIN HANNIBALSSDN:
UM HÁSKÓLANÁM
Á BRETLANDSEYJUM
ekki önnur ráð liagkvæmari til
að vinna hug á kulda, en hóp-
ast saman við opinn eld, að
hætti hins mikla hugvitsmanns,
er fyrstur datt niður á það þjóð-
ráð, snemma á steinöld. f seinni
tíð hafa hinir nýjungagjarnari
þó ráðizt i kaup á hitapokum,
enda þjóðin trúuð á mátt fram-
faranna, vitaskuld þó í hófi.
Slíkir og þvilíkir steinaldarhætt-
ir eru skiljanlega mikill þyrnir
i lioldi erlendra stúdenta, og þá
ekki sizt Islendinga, sem vanir
eru hóglífi heiman að. Satt að
segja verður ekki á Breta logið
um mergrunna afturhaldssemi í
búskaparliáttum og veit það sá
einn, sem reynt liefur.
Nú kann mönnum að vera
spurn, hvert erindi íslenzkir stú-
dentar eigi á svo saggasaint
fornminjasafn. Því er til að
svara, að enskir háskólar eru að
mínu viti, að minnsta kosti marg-
ir hverjir, sæmilegustu stofn-
anir, sem margt má sækja til,
ef hugur fylgir máli. Bókasöfn
eru og víða með ágætum. T. d.
er háskólabókasafnið í Edinborg
eitt hið bezta sinnar legundar
í heimi. Yfirleitt hafa skólarnir
nægum starfskröftum á að
skipa, og kennsluhættir eru á
ýmsa lund til fyrirmvndar. Ekki
er látið silja við fyrirlestra eina
saman, sem þó er viða annars
staðar látið gott heita. Sann-
leikurinn er Iíka sá, að þeir
vilja reynast misjafnlega nota-
drjúgir, nema kennari sé sér-
stakur hæfileika- og eljumaður,
sem ekki er alltaf fyrir að fara,
þvi miður.
Auk fyrirlestra hefur síðan
liver kennari undir sinni umsjón
tíu manna hóp nemenda, sem
kemur saman til skrafs og ráða-
gerða einu sinni i viku, eða oft-
ar. Þetta fyrirkomulag er í alla
staði árangursríkt og lofsvert.
Nemandinn kemst í persónulegt
samband við lcennarann og
stofnunina og er þannig firrður
þeirri ómennskukennd, að hann
sé aðeins liráefni á færibandi.
Nemandanum er innan handar
að ráðgast við kennarann um
allt, sem að náminu lýtur og
um alla heima og geima. Það
hefur stundum hvarflað að mér,
hvort þetta hafi e.t.v. átt ein-
hvern þátt í að þroska með liá-
skólaborgurum þar í landi þá
erfiðu list að tala saman að sið-
aðra manna hætti, þótt sjónar-
mið séu ólík. Væri sumum is-
lenzkum stúdentum ekki lítill
fengur í að fá slíka skólun. Af
þessu leiðir einnig, að stúdent-
um er veitt talsvert aðhald, án
þess þó að um neinn barna-
skólaaga sé að ræða. Þannig
skilst mér, að enskir líti nokk-
uð öðrum augum á akademískt
frelsi, en hér tíðkast.
Ef dæina má af Edinborgar-
háskóla, er félagslíf stúdenta lif-
andi og grózkumikið, og njóta
þeir þar mjög úllendinga, t. d.
Gísla Gunnarssonar, sem líklega
er eini Islendingurinn, sem