Stúdentablaðið - 01.04.1983, Side 4

4
STÚDENTABLAÐIÐ
Stúdenta-
blaðið
spyr:
Finnst þér
hrossakjöt gott?
Jónas Valdimarsson, starfsmaður
hjá raunvísindastofnun.
Já mjög gott, — svona ef það er
ekki of gamalt.
Anna Tyrfingsdóttir, vinnur í
kaffistofu Lögbergs
Já, mér þykir það afar gott. Best
þykir mér það saltað.
Þórhallur Heimisson, guðfræði-
nemi
Já, alveg ofboðslega gott. best
reykt.
Hrönn Júlíusdóttir, viðskiptafræði
Já, alveg sjúklega.
Dagbjört Matthfasdóttir, vinnur f
háskólafjölritun
Nei.
Gerður Tómasdóttir, vinnur í bók-
sölu stúdenta
Nei, ekkert sérstaklega.
Ólína Þorvarðardóttir:
Um skrif Vökustaurs
f síðasta tbl. Stúdentablaðsins
birtist grein eftir Kristján Jónsson
þar sem hann ræðst af mikilli heift
og offorsi að skrifum Vinstrimanna
í þeirra ágæta blaði sem út kom i
feb. s.l. Kristján þessi er einkar
hörundsár vegna greinar um Af-
ganistan sem birtist í blaði VM og
undirrituð er höfundur að.
Ekki verður betur séð af skrifum
Kristjáns, en að viðkvæmni hans
stafi einfaldlega af þeirra stað-
reynd, að íhaldið getur ekki liðið
öðrum að fjalla um málefni Af-
ganistans, svo þau verði nú örugg-
lega ekki túlkuð á annan hátt en
Pentagon-línan gefur leyfi og til-
efni til.
Af hundslegri tryggð við þann
vafasama málstað, æðir umræddur
Kristján út á ritvöllinn með klúð-
urlegum tilfæringum, rangfærslum
og ofstækisfullum upphrópunum
þar sem hann fyllyrðir að: „téð
Ólína ætti að skrifa sem minnst um
ástandið í Afganistan. Hún má það,
en með því gerir hún sig að við-
undri í augum þeirra sem BETUR
VITA.“ (leturbr. mín). Já, hér
fljótum við eplin, sögðu hrossa-
taðskögglarnir einu sinni. Og
hvaðan svo sem hefur „téður“
Kristján speki sína, annarsstaðaren
úr Morgunblaðinu? Það er grein-
legt að þessi maður hefur aldrei
kynnt sér aðra fjölmiðla og getur
þ.a.l. vart talist hæfur til þess að
fjalla um alvörumál sem þetta af
neinu viti.
Ég vil leyfa mér að svara því sem
títt nefndur Kristján heldur fram
bæði um mig og málefni Afganist-
ans í umræddri grein og er þá best
að byrja á byrjuninni.
Ég vil þá fyrst gera lítillega grein
fyrir ákveðnum misskilningi eða
hártogun sem stafar af orðanotkun
í grein minni um Afganistan. Þegar
ég segi að Sovéski herinn hafi lið-
styrk af stjórnarhernum, leggur
Kristján það þannig út fyrir mér að
ég álíti að sovéski herinn saman-
standi eingöngu af stjórnarherlið-
um. Þetta þykir mér nú nokkuð
fjarstæðukennd útlegging enda tel
ég að almennt feli orðið „liðstyrk-
ur“ í sér merkinguna: aðstoð sem
um munar, liðveisla eða fulltingi.
Ég myndi því álíta að 120.000
manna sovéskt herlið munaði um
minna en 30.000 manna liðstyrk. Sé
skilningur minn á orðinu hinsvegar
annar en almennt gerist þá biðst ég
velvirðingar á þeim misskilningi.
Andspyma afgana
Eftir að hafa ausið úr sér, vel og
lengi, yfir þessu með liðstyrkinn,
tekur Kristján til við að gera um-
mæli mín um andspyrnuhreyfing-
una í Afganistan, tortryggileg. í
þeim tilgangi vitnar hann til þeirra
orða Magnúsar Torfa Ólafssonar, í
5. tbl. Vökublaðsins að samstarf í
meiriháttar hernaðaraðgerðum og
skipti á upplýsingum og birgðum
séu að verða regla í samskiptum
andspyrnuhópa. Ég get ekki að
þessum orðum ráðið neitt sem
stangast á við orð mín í Blaði VM.
Ef það er rétt að meira skipulag sé
að komast á afgönsku andspyrn-
una, eins og MTÓ heldur fram, þá
er það fagnaðarefni, en það breytir
þó ekki þeirri staðreynd að enn
vantar nokkuð á, og það veit
Kristján jafnvel og ég. Mig langar
rétt til að upplýsa Kristján um það,
að skömmu áður en viðtalið við
MTÓ birtist í Vökublaðinu, eða 4.
nóv. s.l. þá greindi Le Monde frá
því að bardagar ættu sér stað milli
ólíkra andspyrnuhópa í Hoh-e
Safifjöllunum nálægt Panshir—
dalnum. Þar hafi Hezb-e Islami
flokkurinn haldið uppi árásum til
að reyna að endurheimta yfirráð
sín yfir þorpunum á því svæði en
þau höfðu fallið í hendur annarra
hópa. Áður höfðu borist fréttir af
því að andspyrnan í Afganistan
væri sundruð, aðallega vegna þessa
hóps, Hezb-e Islami sem væri
ósættanlegur við aðra andspyrnu-
hópa landsins. Þetta er ekki sagt í
neinni kæti yfir sundrungu and-
spyrnunnar þótt Kristján eigi e.t.v.
erfitt með að skilja það. Hér er
einungis verið að tala um stað-
reyndir sem óskandi væri að væru
aðrar.
Efnavopn?
En þá er best að snúa sér að „al-
varlegustu viðvörun" minni sem
Kristján kallar svo, en það er eftir-
farandi málsgrein sem virðist hafa
sett fleiri en Kristján upp af stand-
inum:
„Samlíkingin (við hrylling Víet-
namstríðsins/innsk. ÓÞ) birtist í
ýmsu, en þó te! ég ráðlegra að
gjalda varhug við öllum fullyrð-
ingum um geisla og efnavopn, þar
sem slíkt er algjörlega ósannað.
Nógar eru hörmungarnar samt.“
Kristján á vart orð til að lýsa
hneyskslan sinni yfir annarri eins
fullyrðingu og þeirri að ekki skuli
dæma sekt án sönnunar. Hann
bandar yfirlætislega í átt að Sr.
Bernharði Guðmundssyni og ein-
hverjum Stuart Schwartzstein sem
hann segir vera fullvissa þess að
sovétmenn beiti efnavopnum. Ekki
skal ég fullyrða um Schwartzstein
en hitt veit ég, að þótt Sr. Bern-
harður sé hinn ágætasti maður sem
myndi ekki óviljandi halla réttu
máli, þá breytir það ekki þeirri
staðreynd að hann er ckki vopna-
sérfræðingur, heldur prestur. Hans
persónulega sannfæring er engin
sönnun eins né neins, með fullri
virðingu fyrir honum. Hinsvegar
vil ég benda Kristjáni á það, að
Sameinuðu þjóðirnar skipuðu
nefnd á síðasta ári, sem átti að
rannsaka það hvort um beitingu
efnavopna væri að ræða i Afgan-
istan. (Þetta á Kristján reyndar að
vita þar eð hann fylgist svo „vel“
með þessum málum). Á vegum
þessarar nefndar voru tekin ýmis-
konar sýni sem rannsökuð voru,
auk þess sem vitni voru yfirheyrð
og kannað var hvort t.a.m. sjúk-
dómar og áverkar gætu stafað af
eiturefnum. Skýrsla nefndarinnar
sem var 109 bls., var lögð fram í
nóv. s.l. en þar var komist að þeirri
niðurstöðu að engar sannanir væru
fundnar fyrir því að eiturefnum
væri beitt í Afganistan, Laos eða
Kampútseu. Ég get ekki að því gert
að mér þykja þessar heimildir mun
áreiðanlegri heldur en þær sem
Kristján vitnar til, Kristján virðist
ekki átta sig á því. hversu alvarlegt
það er að fullyrða um beitingu
efnavopna á ónógum forsendum.
Slíkt þarf að rannsaka af óhlut-
drægum aðila, og ráðlegast væri
fyrir Kristján að láta óskhyggjuna
fyrir róða, og geyma allar fullyrð-
ingar uns niðurstaða fæst.
íhaldsöfgar
Ég get ekki endað þessa grein án
þess að minast á eina öfgafyllstu og
að ég held hugsunarlausustu
klausuna í grein Kristjáns: „Hér
ætlaði allt vitlaust að verða þegar
Bandaríkjamenn drápu gróður
með efnavopnum en nú, þegar Ví-
etnamar drepa MENN með efna-
vopnum, þá þegja Vinstrimenn.“
Ég held að Kristjáni og hans lík-
um veitti ekki af að skreppa niður
til Víetnam og líta sem snöggvast á
þær afleiðingar sem „gróðurmorð"
Bandaríkjamenna hefur haft í för
með sér fyrir íbúana. Honuni verð-
ur e.t.v. svarafátt er hann stendur
frammi fyrir vansköpuðu barni
sem þar að auki er e.t.v. haldið ill-
kynjuðum sjúkdómi. Hvar voru
íhaldsmenn þegar ráðist var að
þessu barni í móðurkviði? Nei, það
dugir lítt að tönglast sífellt á því að
vinstrimenn leggi allt á versta veg
fyrir Bandaríkjunum í þeim til-
gangi einum að réttlæta Sovétríkin.
Mér virðist Kristján hinsvegar gera
sig sekan um hið gagnstæða: „Að
heyra E1 Salvador líkt við Afgan-
istan er eins og hver önnur öfug-
mælavísa“ segir hann fullur van-
þóknunar og bætir við: „Af hverju
þessi heift gegn Bandaríkjamönn-
um en varla orð unt Sovét?“
í fyrsta lagi þá get ég ekki séð
hvernig Kristján ætlar að réttlæta
það sem er að gerast í E1 Salvador.
Munurinn á E1 Salvador og Af-
ganistan er einungis sá, að í El
Salvador berst stjórnarher með
stuðningi USA við skæruliða en í
Afganistan eru það Rússar með
stuðningi stjórnarhers sem berjast
við skæruliða. Það er margt líkt
með kúk og skít. í öðru lagi, þá er
það rangt að vinstrimenn segi
aldrei orð um Sovét, eða lastu ekki
greinina mína, Krisján?
Baulaðu svo búkolla mín
Að lokum vil ég undirstrika það,
að það er engin afsökun fyrir annað
stórveldið hvernig hitt hagar sér, og
því er óþarfi að gera upp á milli
þeirra í hryðjuverkum þeirra.
Framleiðsla og beiting efna- og
eiturvopna er fordæmanleg hvar og
hvenær sem hún á sér stað en síð-
ustu fregnir herma, að Ronald
Reagan sé ekki þeirra skoðunar.
Þeim tilmælum vil ég síðan bcina
til Kristjáns Jónssonar, Vökustaurs,
að hann spari sér stóru orðin í garð
vinstrimanna og grennslist nánar í
eigin barm áður en hann æðir út á
ritvöllinn aftur með sama hætti og í
síðasta Stúdentablaði.
Ólína Þorvarðardóttir