Fálkinn - 24.11.1928, Blaðsíða 13

F A L K I N N
13
•iiiiiiiiiiiiimiuiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiniiiia
• «■
1 Veðdeildarbrjef. I
j* iiiiiiiiiiiinin’niiiiiiiiiininiiiiiiiniiiiiiiiiiniiiimiii 5
Bankavaxtarbrjef (veð-
deildarbrjef) 8. flokks veð-
deildar Landsbankans fást
keypt í Landsbankanum
= og útbúum hans.
Vextir af bankavaxta-
brjefum þessa flokks eru
5%, er greiðast í tvennu
lagi, 2. janúar og 1. júlí
ár hvert.
Söluverð brjefanna er
89 krónur fyrir 100 króna
2 brjef að nafnverði.
Brjefin hljóða á 100 kr.,
500 kr., 1000 kr. og
5000 kr. E
| Landsbanki Íslands =
•m J*
Siiiiiiimimiiiiiiiiiimumiiimimiiiii
Hreinar léreftstuskur
kaupir háu verði
Prentsm. Gutenberg.
SVENSKA
AMERIKA LINiEN
Stærstu skip Norðurlanda.
Beinar ferðir milli
Gautaborgar og Ameríku.
Aðalumboðsmaður á íslandi:
Nic. Bjavnason, Rvík.
■ df
Bahco
Skiftilyklar,
Rövtengur.
Einar 0. Malmberg.
Vesturgötu 2. — Sími 1820.
^ Hver, sem notar ^
i CELOTEX ►
< og ►
^ ASFALTFILT £
4 í hús sín, fær hlýjar og ^
^ rakalausar íbúðir. ^
^ Einkasalar: ^
^ Verslunin Brynja, ►
^ Laugaveg 24, Reykjavík. ^
W
(U
+->
c
cd
>
a>
O
Reykið einungis
Phön ix
vindilinn danska.
>
3
<n
rf
0)
Q.
•iiiiiimiiiiiiiiiiimimiiiiiiiiiimmma
§ Lang fallegustu
| vetrarfrakkarnir |
fást í
| FATABÚÐINNI. |
Smmmmmmmmmmmmmmmii
©
HJÓNATRYGGING
a 9
- 9
: |
er tvöföld trygging heim- 11
ilisins gegn einföldu 11
gjaldi! |1
„Andvaka" — Sími 1250. 1 i
í næsta inánuði ætla tóbaks-reyk-
ingamenn að lialda allieimsfund í Par-
is. Ekki er oss kunnugt um tilefni til
jiessa fundar og enn siður um þann
árangur, sem af fundinum kann að
verSa.
IfilLÍG
Ll
PHIIAPPS 0 PPENIIEIM.
til Bruntingford. -— Jeg ætla að korna við á
fyrsta bænum, sem jeg kem að, að reyna að
fá þar tesopa, hugsaði hann. — Þá get jeg
fengið að vita fyrir vísl hvar jeg er staddur.
Fyrsta httsið, sem hann kom að, varð hon-
um ærið efaefni. Það stóð spölkorn frá vegin-
um og var miklu stærra en vanalegur bónda-
bær. Það liafði auðsjáanlega verið höfuðból,
fyr meir, en var nú komið í vanhirðu. Þrír
fjórðu hlutar þess virtust óbygðir. Ungi mað-
urinn — sem hjet Harry Dawson — var ó-
feiminn, þólt hurð væri skelt á nefið á hon-
uin, liann dró því hjólið upp að aðaldyruin
hússins og hringdi bjöllunni. Samt voru hon-
uin það einskonar vonbrigði, þegar dyrnar
opnuðusf eftir fáar sekúndur og afar vel bú-
in og fögur kona koin fram, sem var alls
ekki því lik að hafa á hendi greiðasötu fyrir
fátæklinga,
— Jeg verð að biðja yður að fyrirgefa,
sagði Dawson. Jeg var að leita að bóndabæ
þar sem jeg gæti fengið bolla af te.
— Gerið þjer svo vel að ltoma inn, sagði
hún brosandi. Jeg skal, með mestu ánægju,
gefa yður teið.
Ungi maðurinn hikaði. Hann var Lund-
únabúi og var rjett að ljúka suniarleyfi sínu.
— Mjer var að detta i hug eitthvað \ kring
iim niu pence, sagði hann, .... og nóg af
brauði og smjeri ineð ....
— Einhver ráð skulu verða með það, svar-
aði konan. Hann reisli hjólið upp að veggn-
uin og fylgdi henni eftir. Hún vísaði lionuni
inn í herbergi, með nokkru af húsgögnum í.
Maður, sem var auðsjáanlega af sömti stig-
um og konan, leit upp spyrjandi.
— Þessi ungi herra, sagði hún, —• vill fá
te, nóg brauð og smjer .... Setjist þjer nið-
ur, sagði hún við komumann, — meðan jeg
er að ná í það ....
— Heyrið þjer nú til, sagði Harry Dawson,
og sneri húfunni milli handa sjer, —- þetta
er eitthvað ekki með feldu. Þjer hljótið að
vera að draga dár að mjer. Þetta er hvorki
bóndabær nje veitingahús.
— Það gerir ekkert til, svaraði konan bros-
andi, þjer getið fengið te, engu að síður.
Hann lcit á hana með þögulli aðdáun. Hún
hafði fegurstu augu, sem hann hafði sjeð, og
fegursta dökkgullna hárið......Hann tók af
sjer malpokann og hengdi hann á stólbakið.
—Það stendur nú svoleiðis á fyrir mjer, að
jeg hefi ekki ráð á nema níu pence, því jeg
verð að eiga fyrir einni næturgistingn enn.
Ætlun mín var að komast til London i kvöld,
en svo fjekk jeg þetta hundaveður i Devon-
shire og veggirnir eru hræðilegir.
Konan var farin út að búa til teið. Maður-
inn stóð upp og bað gesl sinn að setjast í
hægindastólinn, síðan seltist hann andspænis
honuni.
—- Eruð þjer á skemtiferð á hjóli? spurði
hann.
— Þjcr liittið naglann á liöfuðið, herra
ininn, svaraði hinn fljótt. — Jeg hefi haft
hálfsmánaðar sumarleyfi, og Jictta er næst-
síðasti dagurinn. Heiti Harry Dawson, og
vinn hjá Townem & Gillars, vefnaðarheild-
sölum í St. Pauls Churchyard.
— Þjer hafið vonandi haft gaman af ferð-
inni, sagði húsráðandi.
- Sæmilega, svaraði gseturinn. Og er
þó öðru nær en svona hjólreiðaferð sje eins
og áður var. Bifreiðarnar alt af á hælunum á
nianni og allur greiði stíginn i verði upp úr
öllu valdi. í nótt hefir undirrritaður ekki um
annað að velja en bera jörðina, ef hann get-
ur ekki fundið neina ódýra veitingakrá.
— Hvað hafið þjer hugsað yðtir að fara
langt enn, i dag, áður en þjer beiddust gist-
ingar.
— Einar tíu-tólf milur enn, svaraði hinn,
daul'Iega. Það er bær, heitir Bruntingford, dá-
lítið lengra fram með veginum, og jeg ætlaði
að reyna að komast ....
Teið var ágætt, og að því loknu var viskí-
blanda borin fram. Siðan stóð gesturinn upp,
og bjóst til ferðar, auðsjáanlega nauðugur.
— Jeg verð víst að fara að skrönglast af stað,
sagði hann. — Það er næstum orðið dinnnt.
Hvað kostar þetta?
Konan með fallegu augún liIÖ. Maður minn
góður, sagði hún í mótmælatón., —i við setj-
um ekki neitt upp. Við verðum fegin hve-
nær, sem gest ber að garði, því hjer er ó-
neitanlega dálítið einmanalegt.
— - Það er ekki þar fyrir, að þetta kemur
sjer ágætlega fyrir mig, svaraði Harry Daw-
son greiðlega.
— En viljið þjer þá ekki gista hjerna í
nótt? sagði konan. Þjer getið fengið lcvöld-
verð og rúm fyrir ekki neitt, og svo getið þjer
l'arið af stað hvenær sem þjer'viljið i fyrra-
málið.
— Er þetta alvara? spurði ungi maðurinn.
— Þó það væri nú, svaraði hún. Jeg hefi
góða eldabuslcu, og jeg er sannfærð um, að
yður mun þykja maturinn góður.
Gesturinn leysti aftur af sjer bakpokann.
— Jeg verð svei mjer að segja, sagði liann, —
að þelta er mesta heppni, sehi jeg hefi kom-
ist í, í öllu sumarleyfinu mínu.
Ef litið er á seinni viðburði, var þetta ef
til vill full fljótt sagt, en hvað sem um það
var, leið Harry Dawson vel um kvöldið. Hann
át m at, sem hann hafði aldrei komist í kynni
við fyrr, og át mikið. Hann drakk vín, sem
hann hefði ekki getað órað fyrir, að væri svo
Ijúffengt til. Hann reykti vindla, bakaði sig
við arineldinn og sagði húsbændunum æfi-
sögu sína mörgum sinnum. Þegar hann komst
loks í rúmið eftir siðasta glasið af viskí-
blöndunni, var hann óstöðugur á fótunúm.
I fyrstúnni svaf hánn vært. Seinna fanst hon-
um liann hafa martröð. Hann þóttist vera
borinn af sterklegum manni, dökkiun á brún
og lirá, - hinum sama, sem hafði veitt hon-
um, - inn í annað herbergi, baðherbergi, að
því er virtist. Þar var hann lagður á liorð og
bundinn niður. Þetta var óvenju hræðileg
martröð. Hann fór að æpá, en þá fann hann,
að einhverju var stungið í munn honum, svo
að liann gat engu hljóði upp koiiiið. Húsráð-
andinn stóð yfir honuni í síðum, hvitum
slöppi, og hjelt á einhverju í hendi sjer, sem
hann liafði tekið upp úr kassa. Það var hníf-
ur. Lampaljósið skein á bláleitt blaðið.
— Þjer þurfið ekki að vefá liræddur, sagði
húsráðandi, kurteislega. Þjer hafið hjerna dá-
lítið, sem þjer þurfið ekki á að halda, en mig
vantar. Betra að loka augunum snöggvast ....
Þetta var hræðilegt martröð ....
Ann stóð við skrifborð húsbónda sins.
Fingur hennar skulfu, er lnin lagði frá sjer
dagblað á borðið. — Er þetta lika lögreglunn-
ar verk? spurði hún.
Daníel lagaði á sjer horngleraugun og las.
Fýrirsögn greinarinnar var: