Fálkinn - 08.12.1928, Blaðsíða 7

F A L K I N N
7
FIÐLULEIKARINN
EFTIR EDITH RODE.
Jeg segi yður ekki hvað stað-
urinn heitir, þvi mig langar ekk-
ert til að hilta yður eða neinn
annan kunningja minn þar. Það
er staðurinn minn.
Jeg fann hann eitt kvöldið,
þegar jeg var á slangri úti og
var að brjóta heilann um, hvert
jeg ætti að fara til að borða. Þá
kom jeg auga á hlið á hrörlegum
múrvegg, og þessi ágæti steikar-
ilmur barst að vitunum á rnjer.
Jeg gægðist inn. Þar var ekkert
að sjá. Jú, dálítinn húsagarð og
brunn og þröngt sund. Það var
ekki orðið aldiint, og alls ekki
neitt ískyggilegt að fara þarna
inn, því staðurinn væri allur
hrörlegur og engán mann að
sjá. Jeg gekk því þarna inn og
fór að skoða brunninn.
í sama bili var hliðinu skelt
í lás að baki mjer og jeg heyrði
gamlan mann skellihlæja. En
það var ómögulegt að vera
hræddur við hann samt. Og þó
að hann hefði Iokað mig þarna
inni, gat jeg samt ekki á injer
setið að brosa að gáskanum í
honum.
— Hvað heitir þessi staður?
spurði jeg.
— „Rottugildran“, svaraði
hann og glotli kankvíslega.
Jeg þakkaði fyrir, og spurði,
hyað þeir gerðu við rotturnar í
þessari gildru.
— Við ölum þær, svaraði
hann. Hjer er matsöluhús. Gott
matsöluhús!
Hann sýndi mjer leiðina inn
þrönga sundið og gekk sjálfur
á undan. Jeg elti hanii, en var
þó hálfvegis um og ó. Sundið
var mjög þröngt og þar var
svarta myrkur. En að vörmu
spori var jeg komin inn í lílinn
garð og snotran; þar var alskip-
að smáborðum og inni í horn-
inu stóð húsmóðirin og var að
steikja, yfir arni, sem var undir
múrhvelfingu, hálfvegis inni í
húsinu.
Hún brosti líka kankvíslega
til mín og þeir fáu gestir, sem
sátu þarna íyrir heilsuðu mér og
brdstu. Þeir höfðu allir verið
veiddir í „Rottugildruna“ eins
og jeg, og voru auðsjáanléga dag-
legir gestir þar. Enginn spurði
mig hvers jeg óskaði. Þarna
fengu allir það sama. Ágæta
rifjasteik sem kraumaði eftir að
hún var komin á diskinn og
í'lösku af hvítvíni. — Svo kem-
ur hljóðfæraflokkurinn eítir dá-
litla stund, hvislaði gamli mað-
urin að mjer, — jcg veiddi yður
aðeins of snemma. Klukkan átta
er orðið troðfult hjerna.
Og það varð fult klukkan átta.
Rjett á eftir kom ldjóðfærnslátt-
urinn. Og um hann er sagan
mín. Hljóðfæraslátturinn — það
er einn maður með fiðluna sína.
Gamall maður, — að minsta
kosti fullorðinn maður. Andlit
hans var ekkí ósvipað og á apa,
með djúpum rákum kringum
munninn, hörundið dimmbrúnt,
kinnbeinin stór, augun lítil en
snör. Hárið var skift i miðju,
gljáandi al' feiti og hrafnsvart
ennþá. Hann spilaði — ja, hvern-
ig spilaði hann. Jeg held að fólk
sem hefir vit á tónlist mundi
segja, að hann spilaði hræðilega.
Að minsta kosti var leikur hans
svo klökkvaþrunginn, að við
rotturnar sátum þarna eins og
í kirkju og hlustuðum stcinþegj-
andi á tónana, sem bærðust i
loftinu og fyltu það væmri við-
kvæmni.
Á eftir gekk hann á milli okk-
ar með disk til þess að íá aura
fyrir listina, og þegar hann
brosti, ýmist lil að hvetja mann
til að gefa eða til þess að þakka
fyrir gjöfina, sá í margar hálf-
jetnar tennur í munninum á
honum.
— Hverrar þjóðar er hann?
spurði jeg gamla manninn, þeg-
ar hann var farinn, og gamli
maðurinn dró annað augað í
pung og svaraði: Ó, frú, hann
er prins, úr landi sem ekki er
framar til, mjög göfugur prins.
Jeg kom stundum eftir þetta
í rottugildruna og borðaði rifja-
steilc og átti tal við þennan göf-
uga prins. Hann var frá Neapel,
lijet Alfredo og hafði verið tón-
snillingur frá hlautu barnsbeini.
Og tií þess að gleða mig ljek
hann fyrir mig öll angurblíðu
lögin frá átthögum sínum og
jeg reyndi að greiða lionum
eins konunglega íyrir og jeg
gat, svo samkomulagið varð liið
besta á milli okkar.
Svo var það einn dag, að jeg
sat á Poccardi-veitingahúsinu
og var að snæða dögurð. Kem-
ur þá inn fullorðinn maður á-
samt stórri og stæðilegri frú,
sem ólundin skein út úr andlit-
inu á gegnum allan farðann.
Jeg varð steinhissa i svipinn,
er mjer var litið á manninn, —
Svo leit jeg undan og fór að
handleika nellikkurnar á borð-
inu. Þetta er Alfredo — um það
er ekki að villast. Sama apalega,
gáradjúpa andlitið, rákirnar
kringum munninn, stóru kinn-
beinin, dökka hörundið, svörtu
og snöru augun, og gljáandi
hárið. Það var Alfredo.
Hann sjer mig ekki eða lætur
sem hann sjái mig ekki. Hann
er á hjólum kringum konuna
sem ineð honuni er, Iætur hana
ráða hvaða mat þau skuii borða,
snýr þjóninum kringum sig, eins
og auðkýfingur, velur dýrindis
vín og hjalar svo við konuna
með súra sipinn.
Hvernig á jeg að skilja þetta?
Geta tveir menn verið svona
líkir, eða hefir Alfredo fengið
arf síðan í gær? Þjónninn
þekkir hann auðsjáanlega og
nostrar við hann eins og þjóð-
höfðingja. Alfredo er náðug-
ur við hann, og honum tekst
jafnvel að láta þá súru brosa.
Alfredo er í uppáhaldi þavna hjá
Poccardi, samkvæmismaður af
betra taginu.
Jeg borða rjett eftir rjett til
þess að geta setið þarna sem
lengst. Jeg verð að fá að vita,
hvort þetta eru sjónhverfingar,
jeg brenn af forvitni og löngun
eftir að fá að vita eitthvað
meira um fiðluleikarann úr
„Rottugildrunni" — göfuga
prinsinn, Signor Alfredo frá
Neapel.
Mjer tekst að verða ein og jeg
spyr þjóninn, bráðfjörugan og
viðfeldinn pilt frá Umbriu,
hvort hann hai'i þekt þetta fólk,
sem hann bar mat og vin fyrir.
—- Já, já, madame, já signora!
það er frægi hljómleikastjórinn,
signor Biauchini — hann sem
rændi prinsessunni.
Hvaða prinsessu? Hann yptir
öxlum og glennir upp augun.
Prinsessunni — prinsessunni
sem allir tala um — prinsess-
unni, konunni hans, sem sat hjá
honum áðan! Hann brosir og
auinkar mig auðsjáanlega fyrir
fáviskuna. ■—• Hún var fögur —-
gullfögur einu sinni fyrir löngu
— fyrir langa löngu. Hann hlær
af kæti .... Þetta var injög göf-
ugur maður, ja göfugur er hann
ennþá, segir hann alt í einu al-
varlegur.
— Biauchini? hvað er fornafn-
ið hans, spyr jeg. Hann liugsar
sig um eitt augnablik þangað
til hann man það. — Alfredo
Biauchini, já frú, Alfredo Biau-
chini.
Um kvöldið fór jeg í „Rottu-
gildruna". Jeg vil fá vissu mína
uin, að það sje ekki hljómsveit-
arstjórinn Biauchini heldur
Alfredo, sem gengur þar á milli
inanna með diskinn.
En þetta er sami maðurinn.
Að vísu er ekki hægt að sjá
nokkurn vott þess á honum, að
þekki mig frá því um morgun-
inn. Hann heilsar eins og hann
er vanur. Ef til vill stendur hann
skemur við hjá mjer en vant er
og er ekki eins upplitsdjarfur.
En þegar hann fer að ganga á
milli með diskinn sinn á eftir,
kemur hann upp um sig. Hann
kemur siðast til mín. Það gat
verið tilviljun. En það er hik á
honum þegar hann rjettir fram
diskinn, eins og hann sje hrædd-
ur um, að hann muni ekkert fá.
Og þegar jeg hefi lagt skilding-
ana á diskinn, brosir hann ekki
eins eðlilega og hann er vanur.
Er það neyðin eða löngunin,
sem hefir rekið hann út í þessa
tvöfeldnistilveru? Og elskar
hann prinsessuna? Var hún svo
mikils virði? Staða liennar . .
mannorð hans — var ást þeirra
nógu mildl til þess að færa
henni svona stóra fórn. Tekur
hann hana í faðm sjer þegar
hann kemur heirn. Lifa þau í
ástarsælu?
liða dragnast þau áfram með
hlekki sem þau hata, en sem
þau aldrei geta losnað við? Jeg
fæ aldrei að vita það. En meðan
jeg heyri hann spila trúi jeg á
það, að eilíl' ást sje til.
Sv. Jónsson & Co.
Kirkjustræti 8 b. Sími 420
hafa fyrirliggjandi mildar
birgðir af fallegu og end-
ingargóðu veggfóðri.papp-
ír, og pappa á þil, loft
og gólf, gipsuðum lcftlist-
um og loftrósum.
Ávalt fjölbreyttar birgðir af
HÖNSKUM fyrirliggjandi.
HANSKABÚÐIN.