Fálkinn - 08.12.1928, Blaðsíða 13

F A L K I N N
13
•iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiniiiiiia
• wm
1 Veödeildarbrjef. |
• mt
— M
M
Bankavaxtarbrjef (veð-
5 deildarbrjef) 8. flokks veð-
S deildar Landsbankans fást S
«■» mo
keypt í Landsbankanum
og útbúum hans. 5
Vextir af bankavaxta- S
'S *"
brjefum þessa flokks eru
'5 5°/o, er greiðast í tvennu
S lagi, 2. janúar og 1. júlí
S ár hvert.
Sölu’'erð brjefanna er
89 krónur fyrir 100 króna
S brjef að nafnverði.
S Brjefin hljóða á 100 kr.,
= 500 kr., 1000 kr. og S
S 5000 kr.
tm £
1 Landsbanki Íslands =
«n S
'SiitiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiietimmiiiiiiiiatS
Hreinar léreftstuskur
kaupir háu vcrði
Prentsm. Gutenberg.
_ iettttor$lce
ktneeikoltnje-
Hygginn ferðamaður velur:
krókaminstu |pj3jno
þægilegustu 11? I U I I I cl.
og ódýrustu
>*/*/*/*/*/*/*/*/*. */*/*/ */*/*/*/
Frá fslandi til Ameríku fer hann
því um Bergen og þaðan með
skipum vorum. — Leitið upplýs-
, inga hjá umboðsmanninum
Nic. Bjarnason, Rvík.
(*
(
(
Ketilzink,
Ketilsóda.
Einar 0. Malmberg.
Vesturgöfu 2. — Sími 1820.
^ Hver, sem notar þ
◄ CELOTEX ►
◄ og ►
^ ASFALTFILT £
4 í hús sín, fær hlýjar og y
^ rakalausar íbúðir. y
^ Einkasalar: þ
◄ Verslunin Drynja, ►
a Laugaveg 24, Reykjavík. ^
0)
<i)
+-«
c
n$
>
V-
<D
o
Reykið einungis
Phön ix
vindilinn danska.
>
3
<r>'
rf
SU
CL
•iiiiiiiiimimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiinii*
5 Lang fallecustu
mm mm
i vetrarfrakkarnir |
fást í
| FATABÚÐINNI. §
•iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiuS
R:
:59
LlFTRYGGING
er besta eiqn barnanna til
fullorðinsáranna! — Hana
má gera óglatanlegat
„Andvaka” — Siini 1250.
X:
:M
Komið og lítið á nýtísku
skana í Hanskabúðin
úðinni. VAI
Eltir
PIIILIPPS OPPENHEIM.
— Sir Joseph Londe, tók Windergate fram
i, — við óskum ekki að heyra meira, ef yð-
ur væri sama. Þjer verðið að koma með mjer
til Salisbury — og konan yðar líka.
— Núna i kvöld, eða hvað???
— Núna á stundinni, svaraði Windergate.
Londe rjetti úr sjer. — Þið komið ekki á
rjett hentugum tíma, sagði hann i kvörtunar-
róin. Það ætlaði að konia til min ungur mað-
ur á morgun, sem hefði líklega orðið ágætur
að gera tilraunir á. Auk þess er enginn til að
gæta hússins, og jeg á hjer fjölda af verð-
mætum handritum.
— Þjer verðið engu að síður að koma með
mjer til Salisbury, endurtók Windergate, —
°8 jeg vil biðja yður að undirbúa yður það,
sem þjer þurfið, nú strax .
Londe sneri sjer að konu sinni. — Þú heyr-
ir hvað þessir herrar segja, elskan mín? sagði
hann eymdarlega. — Auðvitað get jeg sann-
fært hvern skynsaman mann um, að það sem
jeg hefi gert til þess að lækna í mjer heilann
er fyllilega rjettmætt. En samt sem áður, er
óþægilegt að þurfa að fara þetta.
Konan tók prjónana sína og stóð upp. —
Þessi maður, sagði hún, og leit ásökunaraug-
um á Daniel, — hefir altaf verið okkur fjand-
samlegur. En alt um það skulum við fara.
Það er altaf tilbreyting, þó ekki sje annað.
Þau gengu að dyrunum. Windergale gekk
á undan þeim, en Daniel á eftir. Þau fóru
upp breiða stigann. Sir Joseph opnaði dyrn-
ar á stóru svefnherbergi. — Því niiður, sagði
hann, — höfum við hjónin ekkert þjónustu-
fólk, sem stendur, og þið sjáið, að við notum
þetta herbergi bæði. Við verðum vist að
biðja herrana að bíða, meðan við búum oklc-
ur út.
Windergate hikaði. Kyrðin í húsinu virtist
staðfesta sögu Sir Josephs um vinnufólks-
leysið.
— Jeg get fullvissað ykkur, herra mínir,
að hjeðan verður ekki komist nema gegn um
þessara einu dyr, þótt við vildum reyna að
sleppa, sem ekki er. Jeg meina, að þótt við
færum út um hinar dyrnar, sem liggja út að
bakdyrunum, þá sjest til okkar úr forstof-
unni fyrir því. Við skulum ekki verða nema
tiu mínútur að búa okkur.
—- Við skulum þá híða ykkar í forstofunni,
sagði Windergate.
— Eruð þið í opnuin vagni? spurði hús-
freyja.
— Já, þvi miður.
— Þá verð jeg svo sem þrem mínútum
lengur, sagði liún og gretti sig dálitið. Jeg
verð að fara í eitthvað hlýtt.
Jeg hefi einhversstaðar bifreiðaföt, sagði
Londe. Við skulum ekki tefja ykkur um
nauðsyn fram. Þið getið fengið ykkur viskí á
hlaðborðinu.
Mennirnir gengu aftur niður í forstofuna
og settust þar á bekk, þar sem útsýni var
yfir hvorartveggja útidyrnar.
— Hann er hringavitlaus, tautaði Winder-
gate, — og versnar með degi hverjum.
Daniel kinkaði kolli. — Meinið er, sagði
hann, —- að hann er eins heilvita og orðið
getur, að þessu eina atriði undanskildu. Hann
bjargaði svo hundruðum skifti mannlífa í ó-
friðnum — með hjálp konu sinnar. Verkið,
sem þau áfköstuðu, var gífurlegt að vöxtum.
Þjer vitið náttúrlega, að þau voru bæði send
á vitfirringahæli, og fóru þaðan sem heil-
brigð?
— Þetta er afar einkennilegt, játaði Wind-
ergate. Hann verður aldrei hengdur. Hann
er án efa vitfirringur ....
Þegar stundarfjórðungur var liðinn, komu
hjónin niður stigann, íklædd skósíðtim öku-
búningk Konan var með þjetta andlitsblæju,
og maðurinn nieð þrönga hettu með sjieldum
fyrir eyrum og nieð ökugleraugu. Windergate
stóð upp. — Þjer verðið að afsaka, herra
minn, en jeg verð að fullvissa mig um, að
þjer sjeuð ekki vopnaður.
Londe rjetti út handlegginn og ypti öxluin
óþolinmóðlega. Windergate þuklaði á hon-
um öllum, og kinkaði kolli. — Þetta er í
iagi, sagði hann, — komið hjerna.
Síðan lögðu þau af stað til Salisbury, þög-
ul og hljóð. Á undan var vagn Daniels, og
var konan við hlið hans, en Ann í aukasæt-
inu. Á eftir kom Windergate með manninn,
sem liafði kveikt sjes í vindli og ljet alJs ekki
á sjer sjá óró eða ótta. Tunglið var komið
upp og vegurinn sást greinilega, nema þar,
sem skuggar af trjám fjellu á hann. Þau óku
gegn um ýms þorp og sáu loks í fjarska móta
fyrir borg og gálu greint sniáa ljósdíla fram-
undan. Alt í einu hallaði Ann sjer frain og
snerti handlegg Daníels.
— Viljið þjer stansa, rjett sem snöggvast,
sagði hún.
Þau voru á beinum vegarkafla, og óbygt
land til beggja handa. Daníel hægði á sjer og
stöðvaði síðan vagninn. Hinn vagninn stað-
næmdist einnig.
— Hvað cr að? spurði Daníel óþolinmóð-
lega.
—- Iíonan við hliðina á yður, sagði Ann,
er ekki kona Londes.
Daníel hrökk við. Konan fór að hlæja og
reif af sjer blæjuna. Síðan gekk hann að hin-
um vagninum. Maðurinn, seni Windergate
hafði rifið af hettuna og gleraugun, hallaði
sjer aftur á bak og hló hásum rómi. — Hvað
er að, herra minn? spurði hann. — Jeg hjelt
að við ættum að fá far til Salisbury.
Daníel varð æfur. Hann þrýsti hlaupinu á
skammbyssu sinni að enni mannsins og
sagði: — Ef þjer ekki segið sannleikann und-
ir eins, skal heilinn á yður liggja úti. Mað-
urinn hörfaði aftur á bak.
— Sjáið þjer til, sagði hann, .... engan
ofstopa. Jeg hefi ekkert rangt gert, og heldur
ekki konan mín.
— Út með sannleikann, og það fljótt, sagði
Daníel.
— Jæja þá. Konan mín og jeg unnum bæði
á hælinu, rjett hjá Bruntingford, þar sem Sir
Joseph og konan hans voru sjúklingar, fyrir
nokkrum árum, sagði maðurinn. — Fólk var
að segja, að jeg væri svo líkur hoaum, en
mjer fannst aldrei neitt til í því. Jeg heyrði
hjá einum garðyrkjumanni i Bruntingford,
að hjónin, sem bjuggu í Homans Haii, liefðu
verið á hælinu áður, svo við fórum, hjónin,
að grenslast eftir þessu, á fimtudaginn var.
Sannleikurinn var sá, að okkur hafði verið
sagt upp á hælinu, og af því okkur datt í
hug, að þetta væru Sir Joseph og konan hans,
hjeldum við, að ef til vill hefðu þau einhverja
atvinnu handa okkur. Þau földu okkur eldhús-
megin í húsinu og bönnuðu okkur að gefa
nokkurt hljóð frú okkur. í morgun vorum
við svo klædd í föt af hjónunum. í stuttu
máli sagt, buðu þau okkur tíu pund á dag til
þess að hafast við i herberginu við hliðina
á þeirra herbergi og gera nákvæmlega eins og