Fálkinn - 19.01.1929, Blaðsíða 14

14
F Á L K I N N
Lár j ett.
KROSSGATA nr. 3.
Lóðrjett.
1 gefðu hljóð frá hjer. 7 veigur. 13
áfjáður. 14 skógur. 15 góð einkunn.
18 spil. 19 sár. 20 á veiðarfæri. 22
fiskur. 23 meir en nógu. 24 geta. 25
hljóð. 27 er. 28 safna aurum. 29
málmur. 31 gauragangur. 32 smákorn.
33 úrjrvætti. 35 = 32 lárjett. 36 leggja
bfessun yfir. 37 fugl. 38 amerískt
skáld. 40 nói. 42 upphrópun. 44 sjóli.
46 lireinn. 47 langað. 48 forsetning.
49 eins mikið og ])örf er á. 51 hug-
rekki. 52 tónn. 53 tók. 54 háll. 55 ]>ar
til. 56 þyngdarmál. 59 bor (þolf). 60
vera hreykinn. 63 eldhúsáhald. 66
þurkaða aldinið. 67 hvimleið lög.
Frakkneskur læknir hefir fundið
upp ráð til þess að losa menn við
tatoveringar. Hann smyr einhverju
smyrsli á liörundið, bindur siðan uin
og eftir 10 daga losnar þá hörundið
af. En áður hefir engum tekist að
finna ráð við slíku.
1 segir fyrir um giftingar. 2 á egg-
járni. 3 gera sjóveikir. 4 lengdarmál.
5 matarbiti. 6 algeng ending á lcarl-
kynsorðum. 7 peningar. 8 lcoma glund-
roða á. 9 úttekið. 10 skeina. 11 tónn.
12 stiltir. 16 viðrar nógu vel. 17 skil-
yrðisbundið loforð. 18 reiðlag. 20 bera
i brjósti. 21 teymdi. 24 berin. 26 soll-
ur. 29 vera í vafa. 30 rödd. 33 æða
áfram í vitleysu. 34 völcvi. 38 beygja.
39 gáfaðar. 41 notað til matargerðar.
42 neita. 43 þýðingarmikil lifsstarf-
semi hjá dýrum. 45 hlóm. 47 ara-
grúi. 50 skíma. 51 snyrtiáhald. 57
forsetning. 58 liúsgagn. 60 gufuskip
(enska). 61 forsetning. 62 fljótræði.
63 gufubátur (cnska). 64 = 62 lárjett.
65 undir fæti.
f Bretiandi víða er það kvenfólk,
sem stendur fyrir uppboðum. Þær
kváðu vera skrambi duglegar sumar
að fá karlmenn til þess að bjóða
vel í varninginn.
Kaupum lifandi refi og allar íslenskar skinnavörur. íslenska refaræktarfjelagið.

Uppnám?!
Hún kinkaði kolli. Já, jeg meina það
sem jeg sagði. — Allir eru andvígir okkur.
Allir hafa á móti þessu. Við verðum að fara
huldu höfði og verðum fyrir allskonar ó-
þægindum. Mjer er sárilla við að búa á ó-
kunnum stöðum og flökta til og frá eins og
skuggi. Jeg vil vera úti í sveit og eiga hús
og garð í kring, með mörgum rósatrjám i.
Jeg vil annast þau eins og börn, vökva þau
og tala 5dð þau á hverjum morgni. Og svo,
einhvern daginn, springa blómin út. Þá ætla
jeg að skíra hvert einstakt, svo jeg geti
þekt þau öll með nafni .... Það verður
indælt ....
Worton fann, að honum var að aukast
máttur, og settist upp á dýnunni. — Auð-
vitað er yður ljóst, að þjer eruð líka geð-
veik? sagði hann í hugsunarleysi.
Um leið og orðin voru sloppin af vörum
hans, fann hann, að hann hafði hlaupið á
sig, heimskulega og ófyrirgefanlega. Hinn
fagri munnur konunnar afmyndaðist ó-
geðslega, augun tindruðu og ógnunarsvipur
var á augnabrúnum hennar. En einkennilegt
var, að hún hæklcaði ekki róminn.
— Þjer hafið móðgað mig, sagði hún. —
Þess munuð þjer einhverntíma iðrast.
Hún leit til dyranna. Hann reis á fætur,
hálf-óstöðugur, en máttur hans var óðum
að aukast ...... — Fyrirgefið mjer, sagði
hann biðjandi. — Jeg skil ekki hvað að
mjer gat komið að segja þetta og annað
eins. En þetta bölvaða lyf hefir tekið frá
mjer vitið, ekki síður en kraftana.
Hún hikaði, eins og hún vissi ekki, hvern-
ig hún skyldi taka þessu, og leit á hann.
Þótt föt hans og hár væri í ólagi, var hann,
engu að síður mjög álitlegur maður. — Þjer
kallið mig geðveika, sagði hún í dálítið lægri
róm og hjelt hendi um hurðarlásinn, — en
sannleikúrinn er, að þjer sjálfir eruð heimsk-
ingi. Yður virðist vera umhugað um líf yð-
ar, en samt móðgið þjer mig, sem gæti gefið
yður það. Þjer biðjið mig ekki með góð'u,
og reynið ekki blíðuorð. Jeg slepti einusinni
manni fyrir einn einasta koss, sem mjer lík-
aði. Joseph varð æfareiður, en hann fjekk
aldrei að vita um kossinn.
Worton herti upp hugann. — Þjer eruð
yndisfögur, sagði hann, — en jeg hefi tekið
inn eitur .... Ef þjer horfið svona á mig,
er mjer sama hvort þjer gefið mjer líf mitt
eða ekki, ef jeg aðeins fæ kossinn.
Hún hló, og reiðisvipurinn hvarf af and-
liti hennar. Hún sneri sjer að honum. —
Jeg ætla að reyna — eitt augnablik —-
hvernig það er að finna arma yðar um
mig. Ef það verður mjer að óskum, skuluð
þjer halda lífi.
Hún rjetti út arma sína og varir þeirra
mættust. Hún gekk frá honum aftur, með
yndisþokka, en eins og hálf nauðug. Hún
var orðin kafrjóð í kinnum. Hún brosti
blíðlega til hans. — Jeg skal gera það, sem
í mínu valdi stendur, sagði hún. — Þjer
skuluð fá að lifa.
Rjett í þessu bili heyrðu þau fótatak Lon-
des í stiganum, og síðan koin hann inn með
opinn kassa í hendinni. Hann setti kassann
á stól. — Jeg verð víst að biðja yður að fyr-
irgefa þenna klaufaskap minn, sagði hann
og sneri sjer að fanga sinum, með hníf í
handi. — Þessi verkfæri eru, því miður,
mjög Ijeleg. En til allrar hamingju finnið
þjer ekki til þess.
Worton hörfaði aftur á bak. Hann sá
svarta pípu standa upp úr vasa Londes og
fingur hans grípa til hennar. — Hví ekki
að bíða eftir hinum verkfærunum? sagði
Worton. Londe hristi höfuðið. — Jeg hefi
beðið eftir þeiin allan daginn, og bíð nú
ekki lengur, sagði hann. Blöðin eru alveg
vitlaus að verða yfir hvarfi yðar, svo tími
er til kominn, að við höfum okkur burt
hjeðan.
Konan lagði hönd sína á handlegg hans.
-—• Þetta er óðs manns æði, inótmælti hún.
— Skilurðu það ekki, að þegar líkið af
manninum finst, verður skýrslan um sárið
á höfðinu gefin af enskum lækni, — enskum
lækni, mundu það —. Langar þig kannske
til að fyrirgera frægð þinni. Það skaltu al-
aldrei gera, að mjer heilli og lifandi. Jeg
banna það.
Hann hikaði snöggvast. Siðan fleygði
hann frá sjer hnifnum, svartur á svip. —
Jeg vildi óska, að jeg hefði aldrei leyft þjer
að senda hinn kassann burt, sagði hann
Því næst æddi hann fram og aftur um gólf-
ið æfareiður, með hendurnar í vösunum, en
stansaði öðru hvoru og leit óþolinmóðlega
út um gluggann. Hann komst nær og nær
pokahrúgunni, og hinn horfði á hann rjett
eins og í leiðslu. Londe virtist espast við
að sjá þessa hrúgu þarna. Hann sparkaði
til hennar og kassinn kom í Ijós. Hann kast-
aði sjer yfir kassann með villidýrslegu
öskri, og sneri sjer síðan við, ineð hann
undir hendinni. Hann gekk nær fanganum
og konunni, sem gætti hans. Hann greip
annari hendi um svörtu pípuna, en hin
höndin læddist að lásnum á kassanum.
Ritsími, talsími og 60 hestafla Rolls-
Royce bifreiðar unnu saman að því að
reyna að bjarga lífi Sir Francis Wortons
ofursta. Daníel Rocke, Windergate, Milton
höfuðsmaður, sem var yfirlögregluþjónn
þar í nágrenninu, ásamt forstjóra Magni-
ficent gistihússins, sátu á ráðstefnu í skrif-
stofu hins síðarnefnda, fám klukkutímum
eftir, að það var orðið uppvíst, að Sir
Francis væri horfinn.
— Hvað er um leiguvagnstjórann? spurði
Daníel allra fyrst eftir að þeir voru farnir
að ræða inálið.
Hann er mjög heiðvirður maður og á
sjálfur vagninn, sem hann ekur, svaraði yf-
irlögregluþjónninn. Hann hefir haft öku-
leyfi í 17 ár, án þess, að nokkuð hafi verið
út á hann að setja, fyrst með hestvagn og
seinna með bifreið. Þjer getið spurt hann
um alt, sem málið varðar, en þjer skuluð
ekki eyða í það of mikluin tíma, því alt og
sumt, sem hann veit, er, að maðurinn í
vagninum var ávarpaður — sennilega af
einhverjum kunningja sínum, sem ökumað-
urinn treysti sjer ekki til að þekkja aftur,
við dyrnar á stöðinnni, og að hann hlýtur
að hafa farið út úr vagninum, án þess að
ökumaðurinn tæki eftir því — og hefir ekki
sjest síðan.
— Það verður víst að, láta það gott
heita, sagði Daníel. — En hvað er þá um
þjónustumennina á jprnbrautarstöðinni?
— Þeir hafa verið spurðir spjörunum úr,
en með sáralitlum árangri. Þeir höfðu mikið
að gera, þegar þetta var, en við þykjumst
hafa komist að því, að tveir menn fóru
gegnum stöðina og út um suðurdyrnar og
fóru upp í vagn þar fyrir utan. Við erum
að reyna hvað við getum til að hafa tal af
öllum vagnstjórum, sem voru þar það
kvöld.
— Það verður of seinleg aðferð, þótt lík-
lega sje hún óhjákvæmileg, sagði Daníel.
Við verðum að byrja á hinum enda flækj-
unnar, sem sje unga þjóninum, sem var
myrtur. Hvenær er rjettarhaldið?
—• Á morgun, svaraði Milton höfuðs-
maður.
— Ætli nokkrar inerkilegar upplýsingar
komi þar fram?