Fálkinn


Fálkinn - 27.07.1929, Blaðsíða 7

Fálkinn - 27.07.1929, Blaðsíða 7
FÁLKINN 7 FINGRAFORIN. — Hvað ætlarðu að gera i kvöld? spurði frú Helen Wanke manninn sinn, jarðfræðinginn Friðrik Wanke. Hann leit upp iir morgunblað- inu, tottaði vindlinginn og bjóst til að standa upp frá morgun- verðinum. — í kvöld? Ekki neitt sjer- stakt, að því er jeg man, svar- nði hann, en tók sig á i sama l>ili: — Jú, það var alveg satt, í kvöld er jeg boðinn til von Feucht kannsellíráðs í Alsten. Það var gott að þú mintir mig á það. Það hefði verið laglegt, ef jeg liefði gleymt kvöldverðinum hjá kannsellíráðinp! Við þessi orð fór frú Wanke r.ð hágráta, að því er virtist i fljótu bragði að ástæðulausu. — Hvað er nú að? Gengur nokkuð að þjer, spurði jarð- fræðingurinn forviða. — Þú ert grimmlyndur sjer- gæðingurf hrópaði frú Wanke kjökrandi. — Þú hugsar aðeins nm kansellíráðið og þesskonar þursa og fyllirafta. — Hellen? mælti jarðfræðing- urinn byrstur. —■ Jeg vil vara þig við að kalla æðslu embættis- menn ríkisins þessum nöfn- Um. Atvinnumálaráðherrann von Schlacht kammerherra koma í þetta kvöldboð! Þessi óþvegnu orð, sem ])ú viðhefur um stór- menni þjóðarinnar, gætu verið uæg hjónaskilnaðarorsök fyrir hvaða dómstóli, sem vera skal! Reyndu að lala svolítið gætileg- ar framvegis. —■ Farðu, farðu til þessara háttsettu ómenna og farðu með þá til dómstólanna og segðu þeim alt sem jeg hefi sagt! Jeg fyrirlít þig! —■ Jeg vona að þig hafi iðrað þessara ómaklegu orða þegar jeg kem heim aftur! svaraði Wanke svo rólega, að auðsjeð "var, að þetta var ekki í fyrsta skfti, sem hjónunum hafði orðið sundurorða. Hann straulc vendilega silki- hattinn sinn og gekk niður í bifreiðina, sem beið við dyrnar. l'íu mínútum síðar sat hann á skrifstofu sinni í jarðfræðis- stofnun ríkisins og hafði stein- gleymt þessu atviki. Hinsvegar sat frú Wanke kjökrandi heima og var í öng- u>n sínum allan fyrri hluta dágs- his. Og það var eigi að ástæðu- lausu. Því í dag var afmælisdag- Uiinn hennar. Þetta var ekki í fyrsta skifti, sem Friðrik hafði kleymt honum, og nú vildi hún ekjci lítillækka sig til þess að »iinna hann á hann. Þegar hann k°m licim til miðdegisverðar fók hún á allri sinni stilíingu og sagði: r— Það er vitanlega heimsku- fegt af mjer, að öfunda þig af að vera að heiman mcð vinum þ'núm, úr því að þú metur þá ureira en mig. —- Metur .... metur .... Sóða mín, þetta er heimboð, jeg er tilneyddur! — Gott og vel. Þú ert til- Ueyddur .... En úr því að þú crt með þeim 5—6 kvöld i viku, þá hefi jeg afráðið, að hjeðan i frá skemti jeg mjer upp á eig- in spítur eins og mjer list. — Það var ágæt hugmynd! svaraði Wanke! Reyndu að skemta þjer eins og þú getur best. Þú ert of mikið heima! Frúin hafði ætlað sjer að knýja frarn afbrýðissemi lijá manni sínum, en það mistókst algjörlega. —■ En jeg læt þig ekkert vita hvert jeg fer, og með hverjum jeg verð, bætti frúin við og lagði áherslu á orðin. — Það er líka alveg óþarfi, jeg ber ótakmarkað traust til þín. Og það mun aldrei koma fyrir, að jeg láti nokkurntíma lík orð falla uin þá, sem þú ert leiddi umhyggjuleysi hans við hana, svo að hann jaínvel gleymdi afmælisdegi hennar, og hirti lítt um óskir hennar. Wanke var i miklu áliti utan lands og innan, sem vísinda- maður. En enginn er svo mikill að ekki eigi hann öfundarmenn. Hann átti þá marga, en mestan þó Harald Knyffert, aðstoðar- mann á jarðfræðisstofnuninni. Hann hafði lengi setið á svikráð- um við Wanke, og beið tæki- færis .... Einu sinni fjekk Wanke svo- látandi brjef á skrifstofu sína: „Hafið gát á konunni yðar, meðan tími er til. — Observa- tor“. Wanke bögglaði saman mið- anurn og fleygði honum í brjefakörfuna. Þann daginn fór hann í miðdegisverð til atvinnu- málaráðherrans. Frúin hal'ði Farðu .... farðti .... Jeg fyrirlit ftigI með, eins og þú hafðir um vini mína, æðstu embættismenn rík- isins, svaraði Wanke með hræsnishreim í röddinni. Síð- ustu orðunum bætti hann við til þess að safna glóðum elds að höfði konu sinnar. Og þar með var það mál út- rætt. Frú Wanka klæddist sam- kvæmisbúningi nokkru áður en maður hennar fór í boðið, lið- aði hár sitt og farðaði sig og — fór alein í kvikmyndahús. Þetta var í fyrsta sinn í fjögra ára búskap, að hún hafði grip- ið til þessa úrræðis, en nú var það of seint. Kórvilla hennar í hjónabandinu var sú, að hún hafði látið Friðrik, sem var sjer- góður að eðlisfari, vera vissan um, að hann þyrfti aldrei að tortryggja hana. Annars var hún svo fríð og gáfuð, að henni hefði veist Ijett, að komast í sam- kvæmislífið, ef hún hefði viljað. En hún var góð eiginkona, ef lil vill of góð, og það er stundum hættulegra en að vera of kenj- ótt. Afleiðingin af því var sú, að nú var orðið ómögulegt að gera Friðrik afbrýðisaman. Hann hefði með ljúfu geði látið hana fara í leikhús eða veitingastaði með hversu töfrandi karlmanni sem vera skyldi. Og af þessu sagt honum að hún ætlaði út urn kvöldið. Næsta dag lá þetta brjef á skrifstofunni: „Vitið þjer hvar konan yðar var frá kl. 8—2 í gærkvöldi? Reynið að komast eftir því. ■— Observator“. Wanke fleygði brjefinu undir eins, en nú gramdist honum dá- lítið. Við miðdegisborðið hafði hann nánari gætur á konu sinni en venjulega. Hún lók ekki eftir neinu, og Wanke skammaðist sín fyrir gruninn. En fáum dög- um síðar fjekk hann enn brjef: „Þjer bljótið að vera blindur! Þekkið þjer Edvin Gompcrs? Jæja. Konan yðar liittir hann daglega. í gær var hún á gangi með honum í Strandgötu, og friðillinn var með brúna göngu- stafinn yðar í hendinni. Athug- ið þjer hann og hver veit þá nema þjer vaknið af andvara- leysinu. — Observator“. Þetta voru upplýsingar að gagni. 1 þetta skifti fleygði Wanke ekki brjefinu. Hann æddi fram og aftur um vinnu- stofuna og gat ómögulega fest hugann við fornaldarjarðlögin í Sjat-elArab. Loksins tók hann símtólið og bað urn viðtal við einkan jósnarann Herluf Shello. Hann kom að vörmu spori og skoðaði brjefið. — Hið eina, sem gæti gefið sönnun fyrir staðhæfingunni er stafurinn, sagði njósnarinn. —- Má jeg fá hann lánaðan? Sendill var sendur eftir stafn- um og Shello fór með liann á rannsóknastofu sína. Daginn eft- ir gat hann sagt frá árangrinum. A skrifstofu Gompers hafði hann náð i fingraför hans — og sömu fíngraförin fundust á stafnum. Þetta hafði þau áhrif, sem nafnlausi brjefritarinn hafði ætl- ast til. Wanke varð frá sjer af sorg og gremju. Njósnarinn reyndi að hughreysta hann með því, að betra væri að vita allan sannleikann en láta efasemdirn- ar hrella sig. Eitt kvöldið þegar frúin var e'kki heima rannsakaði njósnar- inn heimilið og komst að ýmsu skrítnu. Fingralor Gompers fundust þar víða, á borðstofu- stólunum, gluggakistunum og í svefnherberginu. Nú þurfti ekki framar vitnanna við. Helen bafði verið ótrú. Einn af þeim fyrstu, sem vottaði Wanke samhrygð sína var Knyffert, sem var heimagangur hjá Wanke. Hann ráðlagði honum að sækja um skilnað undir eins. Wanke sagði konu sinni í stuttu máli frá því, sem hann hefði komist að, tók saman dót sitt, flutti á gistihús og tók að ráðfæra sig við málfærslumann sinn. Frú Wanke var steini lostin. Því alt var þetta ósatt frá upp- hafi ti 1 enda. Hún hafði ekki sjeð Gompers i heilt ár. í öng- um sínum fór hún til hins fræga leynilögreglumanns Arséne Dela- grange. Hann hlustaði á mál hennar og þótti það einkennilegt, en efaðist um að hann gæti lagt trúnað á orð hennar. Þó tók hann málið að sjer. Hann náði í fingraför Gompers á ný og voru þau alveg eins og förin sem fundist höfðu heima hjá Wanlce. Var það mögulegt, að Gompers hefði stolist heim til Wanke til að láta finna þar fingraför sín? Mjög ósennilegt. Nei annaðhvort var ákæran sönn, eða meinleg brögð voru í tafli. — — Leynilögreglumaðurinn vann dag og nótt og var loks farinn að halda, að frú Wanke hefði leikið á sig. En þá bar það við, að uppvíst varð um víðtækt seðlafölsunarmál. Og brátt kom á daginn, að Knyffert var við málið riðinn. Délagrange elti hann hvar sem hann fór og tókst loks að finna staðinn, sem seðla- fölsunin hafði farið frám á. Þar voru tveir bófar að starfi en foringinn var Knyffert. Með- al áhaldanna, sem þeir höfðu til iðju sinnar fann Delagrange eitt nýtísku tæki: vjel til þess að láta eftir sig fingraför annara manna. Nú fór hann að gruna hvernig i öllu lægi. Og brátt varð uppvíst, að Knyffert hafði not- að heimsóknir sínar hjá Wanke til þess að koma þar fyrir fingraförum Gompers hjer og hvar. Á hægri vísifingri liafði hann haft gúmmitraf með eftir- líkingu af fingrafari Gompers. Það er vonandi, að þessi up]>- götvun hafi haft bestu áhrif á bjónaband Helen og Friðriks Wanke.

x

Fálkinn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Fálkinn
https://timarit.is/publication/351

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.