Fálkinn


Fálkinn - 10.08.1929, Síða 13

Fálkinn - 10.08.1929, Síða 13
F A L K I N N 13 Málninga- vörur Veggfóður Landsins stærsta úrval. JvpHRiHM Reykjavík. FramköIIun. Kopiering. Stækkanir Carl Ólafsson. VINDLAR: Danska vindilinn PHÖNIX þekkja allir reykingamenn. Gleymið ekki Cervanles — Amistad — Perfeccion o. fl. vindlategundum. Hefir í heildsölu SIGURGEIR EINARSSON Reykiavík — Sími 205. yzsas iM V'M Vörur l/ið Vægu Verði. *♦♦♦♦♦♦♦*♦♦♦***♦ •ABR1EK6ÍHERM súkkulaðið er að dómi allra vandlátra hús- mæðra langbest. er vídlesnasta blaðið. C^w/ni/I/l ev besta heimilisblaðið. Notið Chandler bílinn. Kristinn og Gunnar. Símar 847 og 1214. Noti8 þjer teikniblýantinn" „ÓÐINN“? Ávalt fjölbrcyttar birgftir af HÖNSKUM fyrirliggjandi. HANSKABÚÐIN. Maðurinn niinn - skáldsaga eftir FLORENCE KILPATRICK. Donald frœndi lagði höndina á öxl henn- ur og horfði á hana með hreykni, sem hann gerði sjer ekkert far um að dylja. — Þú ert yndisleg, telpa mín, sagði hann, — en þú gætir að skaðlausu verið dálítið hressilegri í bragði. — Jeg er svo frá mjer numin af örlæti þínu, frændi, að jeg veit ekki hvernig jeg Á að þakka þjer. Áður en frændi komst að með svar sitt, tðk Hemingway fram í: — Frændi, jeg er engu síður frá mjer numinn En þessa á- visun get jeg ekki þegið. Rödd hans var klökk, og hann varð, ef hugsanlegt var, ennþá hrærðari en Virginia hafði orðið uugnabliki áður. — Eltki þegið hana? Guð minn góður, bvað í ósköpunum er eiginlega á seiði? — Það er ekki rjett af mjer að þiggja 500 pund. Það er heil auðlegð. -— Hvert í logandi .... þið takið svei uijer einkennilega við gjöfum. Nota bú bara þessi 500 pund til þess að koma þjer á lagg- Ánar, Biíly. Þú hefir lifað á tekjum konunn- ar þinnar síðan þú kvæntist, og mjer er ®kkert um það gefið. En nú jafnast það nokkurnveginn upp. —• Já, en, frændi, jeg þarf þess ekki við uúna. Jeg hefi fengið stöðu. Frændi hló. — Jú, jú, jeg kann söguna svona nokkurnveginn utanbókar. Mc Pher- s°n hringdi til mín á gistihúsið í dag og Sagði mjer frá öllu. Hann virtist taka því 01 ns og góðri fyndni. Vertu nú ekki heimsk- Ur. strálcsi minn. Taktu ávisuna með sama hug og hún er gefin. Mjer þykir ekki síður v*nt um ykkur fyrir það, að þið vilduð brjótast áfram sjálf, en hlýðið samt mínum raðum og sláið ekki hendinni við aurunum ^yrir því. Hann leit á úrið. Nú verði jeg að þjóta, lestin fer kl. 12 °8 jeg hef fjölda margt að annast fyrir þann tima. — Já, en þarftu fyrir hvern mun að ná í næturlestina, geturðu ekki eins vel biðið fyrramálsins? — Ekki nema það þó að borga fult verð og láta fjelagið fá heimferðarseðilinn minn fyrir ekki neitt. Nei, takk. Heilsið þið frú Vrundel. Það var leiðinlegt, að hún skyldi ekki vera heima. Hann kysti Virginiu á báðar kinnar. Komdu bráðum og heimsæktu mig í Skotlandi, góða mín. Vertu sæll, Billy, drengur minn, og láttu mig sjá, að eitthvað mikið verði úr þjer, þarna við blaðið, ef þú kærir þig um að kallast systursonur minn. Káti, meinlausi hláturinn í gamla mann- inum virtist eins og liggja í loftinu inni i stofunni lengi á eftir að hann var farinn og hafði skilið eftir Hemingway og Virginiu, sitjandi augliti til auglitis, þögul og ákaf- lega hrærð. — Gæði hans eru mjer þungbærari en nokkur hlutur annar, sagði Virginia og lagði perlurnar aftur niður í hylkið. Jeg ætla samstundis að senda perlurnar til hans aftur, bætti hún við um leið og hún lolcaði hylkinu. — Nei, Virgina, það skalt þú ekki gera, sagði Hemingway hvast, -— við skulum ekki vonsvíkja blessaðan karlinn hann frænda, bæði. Að jeg sendi honum aftur á- vísunina er auðvitað mál. Annars gæti hann haldið, að jeg hefði notað hana til að strjúka frá þjer. En þú mátt ekki senda honum perlurnar aftur; það væri að kasta gjöfum hans frænda framan í hann. — En hvernig á jeg þá að eiga þær áfram. Það væri að taka við dýrum gjöfum á fölsk- um grundvelli. — Engu að síður verðurðu að eiga þær. Þú verður að muna, að þetta samsæri, sem við stofnuðuin til svo kæruleysislega, hefir í för með sjer ýmsar skyldur framvegis. Þú verður að vera áfram í sambandi við Don- ald frænda; það getur dregið dálítið úr von- brigðum hans yfir hegðun minni. — Það geturðu reitt þig á, að jeg skal gera. En — Billy, jeg sje svo eftir öllu þessu uppátæki. — Hugsaðu ekki frekar um það, sagði hann. Og til þess að fá hana til að hugsa um annað, bætti hinn við: Jæja, nú verð jeg að fara af stað. Heilsaðu frænku. Hvar er hún annars? Mjer finst jeg sjá hana svo sjaldan upp á síðkastið. — Það er rjett. Hún er alt af hjá mála- færslumanninum sínum. Jeg hugsa, að hún sje að semja um sölu á húsinu sínu á Spáni. Og svo hlýtur hún að þurfa að koma ein- hverju i kring viðvíkjandi bústað sínum hjer i landinu. — Hefir hún minst á hvar hún ætli sjer að búa? spurði hann. — Nei, það hefir hún ekki, og væri þó ekki nema eðlilegt, að jeg væri þar í ráðum með henni. — Ertu nú viss um, að hún sje ekki að gabba þig og fari blátt áfram til Spánar aftur? — Þetta datt mjer í hug um eitt skeið. En um daginn sagði hún mjer, að nú hefði hún selt húsið á Spáni, og, að hún ætlaði sjer ekki í neina sjóferð framar í þessu lífi. — Þetta er náttúrlega ekki nema trúlegt. Hann stóð upp. Nú verð jeg að fara, ann- ars á jeg það á hættu, að Joyce fari aö heim- an áður en jeg næ í hana. — Svo þú ætlar að tala við Joyce? spurði hún með ákafa. Hann kinkaði kolli: Hana skal jeg taka að mjer. Hana dauðlangaði að koma með eina spurningu til, en stilti sig, og sagði aðeins: — Vonandi lætur hún undan. Jeg hafði aldr- ei hugsað mjer, að Joyce færi að standa í veginum fyrir ráðagerðum okkar. — Hún hafði gert þetta að kappsmáli og orðið til þess, að jeg verð að hypja mig fyrr en ella. En hrestu upp hugann, Virginia. Mótlæti þínu er lokið. Orð hans hljómuðu í eyruin hennar lengi eftir að hann var farinn. En undarlegt var það, að hún fann ekki til neins ljettis þótt mótlætið væri á enda. Til bess að kyrra skapið, tók hún til við hálflokna grein um „Konu framtíðarinn- ar og stjórnmálin“. En henni veitti erfitt að fá nokkurt vit í greinina. Var það nú annars satt og rjett, að karlmennirnir stjórnuðu landinu illa? Og myndi kvennastjórn koma þjóðfjelaginu í rjett horf? Hún var gripin efasemdum. í fyrsta sinn á æfinni varð hún að játa það fyrir sjálfri sjer, að hún gat ekki sölckt sjer niður í vinnu sína með hrifningi. Ósjálfrátt hvarflaði hugurinn til þess dags er hún var umkringd af hávöxnum, dökk- hærðum mönnum — og hafði kynnst Billy.

x

Fálkinn

Beinleiðis leinki

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Fálkinn
https://timarit.is/publication/351

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.