Fálkinn - 17.08.1929, Qupperneq 5

FÁLKINN
5
•mHniiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiitiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiHiiiiiiuiiininiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiii*
ÍBLÓMLAUKARÍ
Biðjið um að senda yður
ókeypis hina nýju haust-
verðskrá vora með mynd-
um, yfir allskonar lauka
til þess að setja niður í
potta eða í garðinn nú
þegar.
Fljót afgreiðsla. Síöðugar
skipaferðir milli íslands
og Bergen.
| SIGV. CHR. BERLE fls |
Olaf Kyrresgt. 39 — Bergen — Norge.
ÍIIIIIIIIÍIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIHIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIHHHIIIIIIHIIIIIIIIÍ
Sunnudagshugleiðing.
Texti: Mark. 9, 33—35.
Jesús og lœrisveinar hans eru
komnir inn í „húsið“ i Kaperna-
uin, sem guðspjöllin tala svo
oft um. Nýja-Testamentisfræð-
ingar telja allar líkur mæla með
þvi, að hjer sje átt við hús Pjet-
urs; hann var búsettur í Ivaper-
naum, og eins og auðvelt er að
skilja, stóð hús hans altaf opið
Jesú Kristi og lærisveinum hans.
Lærisveinarnir eru óvenju
þögulir; það er eins og þeir búi
yfir einhverju, sem þeir þora
ekki að segja.
Þeir voru annars ekki vanir að
leyna hann neinu. Um hvað
voru þið að tala á leiðinni? En
þeir vilja ekkert svar gefa; þeir
höfðu verið að tala um eitthvað,
sem þeir fyrirurðu sig fyrir að
segja meistaranum. Þeir höfðu
verið að tala um hver þeirra
væri mestur, og Matteusarguð-
spjall gefur oss betri skyringu:
þeir höfðu verið að tala um hver
þeirra inundi mestur í himna-
ríki.
Voru þeir ennþá svona óþrosk-
aðir og skilningsdaufir? Máttu
þeir ekki vita að Jesú læsi hug-
renningar þeirra.
Hver gat hulið hugrenningar
sínar þegar Jesús var í nánd?
Eins og hann vissi ekki altaf
hvað með manninum bjó. Eins
og sálarlíf sjerhvers manns
hlyti ekki að koma í Ijós fyrir
yfirvenjulegum mannþekkjara-
hæfileikum hans.
Þeir höfðu verið að ræða um
það, hver þeirra mundi mestur
í himnaríki. Og umræðurnar hafa
sennilega orðið allheitar. Allir
álitu þeir sig góðs maklega og
þess verða að taka efstu sætin.
Þrátt fyrir langa samveru við
Jesú höfðu augu þeirra ekki enn
opnast fyrir því, að ríki meistar-
ans var ekki af þessum heimi.
Gamlar gyðinglegar hugmyndir
um jarðneskt Messíasarríki voru
enn ráðandi í hugum þeirra. Jes-
ús yrði konungur þessa ríkis og
þeir æðstu þegnar hans. En þeir
gátu ekki allir orðið inestir eða
fengið að sitja næst honum, og
nú stóð hörð deila uin það, hver
þeirra væri mestur og fengi að
sitja næst honum.
Oss skal elcki undra þó að
þeir þráðu æðstu sætin, allir
elskuðu þeir hann og virtu, all-
ir fundu þeir til nýrra krafta í
nærveru hans, enda getum vjer
lesið í 10. kafla Markúsarguð-
spjalls, að þeir Zebedeussynir
hiðja hann á þessa leið:
Veit okkur að við fáum að
sitja annar til hægri handar
þjer og hinn til vinstri hand,ar
í dýrð þinni.
Messíasarríkið var að koma,
og imyndunarafl þessara aust-
rænu farandmanna vakti hinar
djörfustu vonir hjá þeim um
metorð og mannvirðingar.
Án efa hefir Jesús orðið
hryggur yfir þessum hugsun-
um þeirra. Ennþá voru þeir
svona óþroskaðir, þrátt fyrir
langa samveru við hann.
Ennþá var eigingirnin og
drotnunarlöngunin sterkustu
hvatirnar í hugum þeirra. Enn-
þá var drotnunarlöngunin miklu
ríkari en þjónslundin hjá þeim.
Höfðu þeir þá slegist i för með
honum einungis til þess að
hljóta upphefð og völd.
Lærisveinarnir höfðu ekki
svarað spurningu Jesú, en hugs-
anir þeirra voru fyrir honum
eins og opin bók, Hann settist
niður og sagði við þá. Ef ein-
hver vill vera fremstur, þá sje
hann síðastur allra og þjónn
allra. —
Hvað gat verið meira í bág
við hugmyndir þeirra en þetta.
Mat þeirra á mikilleikanum var
alveg í andstöðu við kenningu
meistarans.
Mat þeirra var miðað við hið
veraldlega, en hans miðaðist á-
valt við hið óltomna, eilífa lífið.
Sá, sem er síðastur allra og
þjónn allra hjer, hann mun
verða mestur í himnaríki.
Ennþá deilir menn á um það
hver þeirra sje mestur. Margir
þykjast góðs maklegir og telja
sjer bera æðstu sætin og láta
einskis. ófreistað að ná í þau.
Það fer oft i hart út af þeim
og sumir beita ekki sem falleg-
ustum brögðum til þess að verða
miklir i augum fjöldans. Enn-
þá berast heilar þjóðir á bana-
spjót vegna þess að allar
vilja þær verða mestar og skipa
æðstu sætin til þess að þær geti
drotnað og látið hinar kenna á
valdi sínu — og margar þess-
ara þjóða telja sig þó kristnar,
það er eins og hlustir þeirra
sjeu lokaðar fyrir kenningu
Jesú Krists.
En í gegn um einstaklingsríg,
flokkakepni og þjóðahatur
hljómar fyrirheit Jesú til þeirra.
sem þjóna, og hafa helgað lif
sitt guði og ríki hans — fyrir-
heilið: Ef einhver vill vera
fremstur, þá sje hann síðastur
allra og þjónn allra.
Himneski faðir, send oss þinn
frið. Gef oss méira af Krists-
hugarfarinu, svo að ógnir ófrið-
ar og flokkadrátta megi hverfa
hjer á jörðu, en ríki þitt eflast
um aldir alda.
í Jesú nafni. Amen.
IDA 0 G ARNOLD
Blað eitt í Reval segir merltilega
sögu um unga stúlku, seni Ida heitir
og vann i verksmiöju þar í horginni.
Hún er ljómandi lagleg og var mjög
dáð af ölluin er sán hana. En konu-
hjarta er nú einu sinni óskiljanleg
gáta, og þó að fjöldi efnaðra ágætis-
manna beiddu hennar, trúlofaði hún
sig verkamanni, Arnold að nafni. —
Hann var maður laglegur, en liauga-
letingi — og það varð að fresta brúð-
kaupinu. Verkalaun eru lág i Eist-
landi, en brennivínið, sem rikið hefir
einkasölu á, er aftur á móti mjög ó-
dýrt. Og Arnold var því miður liræði-
legt fyllisvín. Það geðjaðist hlu ekki
sem best og að siðustu sleit hún trú-
lofuninni, en lofaði að taka Arnold
aftur í sátt, ef hann hætti að drekka.
En Arnold drakk nú hálfu meira en
áður, og einn af vinum hans hjálpaði
honum að komast til Ástralíu. Eftir
hálft annað ár fekk Ida brjef frá hon-
um. Þar segir hann henni að hann sje
hættur að drekka og sje kominn í
góða stöðu og biður hana að koma og
giftast sjer. Ida tók boðinu — og fór
til Melbourne. En Arnold var hvergi
að finna. Hann bjó ekki þar sem
hann liafði gefið upp í brjefinu og í
verksmiðjunni þar sem hann þóttist
vinna, kannaðist enginn við nafn
hans. Yfir sig komin af gremju og
sorg dvaldi Ida nokkra daga í Mel-
bourne. Dag nokkurn settist hún i
skemtigarði einum og fór að gráta.
Þá bar svo við að vjelaverksmiðju-
eigandi, Mr. Davis, haltraði íramhjá.
Annar fótur hans var dálítið styttri
en hinn. Hann sá stúlkuna gráta,
kendi i brjósti um hana og lofaði að
útvega henni vinnu. Og á meðan ljet
hann hana dvelja heima hjá sjer. Þar
sagði hún honum æfisögu sina og
meðaumkun lians snerist upp í ást til
liennar. Hann bað hennar og fjekk
jáyrði. — Ida vissi sem var, að hann
átti verksmiðju og margar iniljónir
á banka og þau giftust.
Nokkrum dögum eftir brúðkaupið
sýndi Mr. Davis konu sinni alla verk-
smiðjuna. Það kom allmikið á Idu
þegar hún alt í einu stóð augliti til
auglitis við Arnold i einni vinnustof-
unni. Hann ljet sem liann þekti liana
eltki — og Ida hjelt áfram. En hefnd-
in brann henni í barmi. Hún fekk
talið mann sinn á að reka Aenold úr
verksmiðjunni, en síðan veit enginn
hvað af lionum liefir orðið. En móður
sinni í Reval, sendir Ida, sem er
allra kvenna hamingjusömust, 1000
sterlingspund árlega, svo að gamla
konan nýtur auðæfa dóttur sinnar í
rikum mæli.
BÚKTALARl
INNBROTSÞJÓFUR
Nýlega átti innbrot sjer stað á
skemtisetri nokkru í grend við París.
Skemtisetur þetta áttu bræður tveir,
er báðir voru rithöfundar. Það var
kallað á lögregluna, en þjófurinn var
þá ailur á bak og burt. Nóttina eftir
sá fólkið í næstu húsum, að Ijós var
í skemtisetrinu.
Maður einn klæddi sig i snatri og
stefndi saman fimm næturvörðum og
þremur hermönnum auk fjölda ann-
ara. Þessi skari hjelt þvinæst til borg-
arstjórans og ráðgaðist nm við hann,
bvað gera skyldi.
Þar eð þjófarnir voru svo djarfir
að koma aftur og kveikja Ijós í hús-
inu hlutu þeir að vera margir. Þar
sem hermennirnir töldu að liðstyrk-
urinn væri of lítill varð óðara settur
á fól heill her sjálfboðaliða.
Borgarstjóri stefndi saman íólki úr
nágrenninu. Það kom lieil liópur her-
manna undir forustu liðsforingja
nokkurs og auk þess brunabíll fullur
af inönnum. Og því næst hjelt þessi
margliti liópur af stað og fylkti liði
til skemtisetursins, sem strax var
umkringt af manngrúanum.
Inni i húsinu bar margt einkenni-
legt við. Þar mátti heyra mál margra
manna, blót og formælingar innan um
viðkvæm’ og hlý ástarorð. Liðsforing-
inn var sannfærður að það hlyti að
vera a. m. k. 10 menn i húsinu. Það
gat verið hættulegl að gera áhlaup á
húsið og þessvegna biðu menn átekta.
Alt í einu heyrðist skot og i sama
bili kom maður þjótandi fram á
svaiirnar.
Ef þjer gefist ekki upp strax, þá
læt jeg menn mína brjóta upp hurð-
ina og taka liúsið, sagði liðsforinginn.
Maðurinn hvarf á augabragði og rjett
á eftir heyrðust hróp og köll inn í
húsinu: Vikið í burtu eða jeg skýt
ykkur alla. Þessi ógnun sló óhug á
umsátursmennina, en þeir biðu samt.
Þegar birti af morgni kom innbrots-
þjófurinn frain í gluggann og skaut
tveimur skotum, og að þvi er virtist
gegn sjálfum sjer. Þvinæst heyrðist
hrópað á hjálp og liðsforinginn ákvað
að taka húsið með áhlaupi. Það gerði
hann eftir öllum listarinnar reglum,
og með mestu varúð geklt hann í
broddi fylkingar og upp á efri hæð
hússins. Ekkert hljóð heyrðist i hús-
inu. En bak við eldhúströppurnar
fanst innbrotsþjófurinn að lokum,
saman hnipraður og særður mjög. Það
kom í Ijós að hann var einn um
innbrotið. En maðurinn var búktalari
og við það skýrðist alt vandamálið.