Fálkinn - 21.09.1929, Blaðsíða 3

F Á L K I N N
3
VIKUBLAÐ MEÐ MYNDUM.
RUstjórar:
Vilh. Finsen oq Skúli Skúlason.
Pramkueemdastj.: Svavab Hjaltested.
AOalskrifstofa:
Aasturstr. 6, Reykjavik. Simi 2310.
Opin virka daga kl. 10—13 og 1—7.
Skrifstofa t Osló:
Anton Schjöthsgate 14.
Blafliö kemur út hvern laugardag.
Áskriftarverfl er kr. 1.70 á m&nufli;
kr. 5.00 á ársfjórflungi og 20 kr. árg.
Erlendis 34 kr.
ALLAR áSKBIPTIH GREIDIST FTHIBFHAM.
AuglósingautrO: 20 aura millimeter.
Phentsuiðjan Gutbnbehq
SfíraéóaraþanRar.
„Fbestaðu i>ví eigi til mohguns
SEM ÞÚ GETUR GEBT í DAG“.
A síðustu tínium er mikið rætt uin
það og ritað á hvern hátt auka megi
afköst einstaklinga, livort heldur er
við andleg eða líkamleg störf. Og af
hví að skilningur almennings á þvi,
að alt þurfi að rannsakast vísinda-
lega og framkvæmast á vísindalegum
grundvelli, hefur þroskast svo, að nú
vilja menn hafa vísindin sjer til að-
stoðar í hverju smáræðinu sem er,
var ekki óeðlilegt að orðið uinnuvís-
indi myndaðist i málum allra menn-
ingarþjóða.
Ameríkumenn eru vist komnir allra
þjóða lengst áleiðis í vinnuvísindum.
Hvergi eru afköstin i iðnaði eins mik-
il og þar og þessvegna er arður ein-
staklingsins af vinnunni livergi eins
mik'ill og þar. Þessvegna geta ein-
staklingarnir hvergi veitt sjer eins
mikil og margvisleg lifsþægindí og í
Ameríku. Þar eiga t. d. svo margir
menn bifreiðar, að talið er að öll
Bandaríkjaþjóðin gæti ekið samtímis
í þeim vögnum, sem til eru í notkun
i landinu.
En þau visindi eru þó heilladrjúg-
usl til frambúðai-, sem miða eigi að-
eins að ])ví að auka arð og afköst
einstaklingsins, heldur jafnframt að
þvi að auka sálarró hans og aimenna
vellíðan. Þrátt fyrir alla sína peninga
eru Amerikumenn sennilega alls ekki
farsælli menn en hvcrjir aðrir. Hrað-
inn og hamfarirnar liafa veiklað i
þeim taugarnar --- gert þá eirðar-
lausa. Þessvegna eru þeirra vinnuvis-
indi — þau sem mest ber á — ekki
einlit og þessvegna spretta upp i
Ameríku — og einmitt þar — flestar
af þeim lískukenningum, sem miða
að því að róa mennina, kenna þeim
að temja liuga sinn.
Gamall og reyndur maður hefir
sagt, að eigi væri fólgin meiri nje
hollari vinnuvísindi í neinni setningu,
■sem hann hefði licyrt, en þessari:
Frestaðu því aldrei til morguns, sem
!>ú getur gert í dag. Og líklega hefir
hann mikið til síns máls. Því þetta,
að fresta því sem maður getur gert,
bendir á að maðurinn sje latur. Hann
hefir tíma til að framkvæma verkið
og hann þarf að framkvæma það. En
hann skýtur því á frest til næsta dags,
vegna þess að hann nennir því ekki
' dag. Vitanlega tekur þetta verk
tiina frá öðrum störfum á morgun, ef
hann þá ekki frestar því á nýjan l'eik.
Og þá er verkið orðið honum til liug-
arangurs og hvílir á honum eins og
farg. Farg sem hann gat verið laus
við.-----
Fakír, ]>ó ekki fteddur fakir. Listamaður frá En-
rópu, sem bprjaði sem sjónhverfingamaSur, en ávann
sjer frœgð með ]ivi að temja liœfileika sina á sama
hátt og indverskur fakir. Við sjáum hann hjer í hinni
svoncfndu „Yoga“-stellingu. Hann hefir ,,dregið sam-
an“ efri hluta likamans, svo að hann líkist mest beina-
grind. Ekki gatdrar, heldur fimi <>g viljatriði.
Iletlifakirar i Benares.
að á þann hátt eru þau líldegri
að hljóta meðaumkun þeirra,
sem framhjá þeim fara.
Til betlarastjettarinnar í Ind-
Indland er öllum 'öndum
fremur fakíranna land. Allir
betla í Indlandi: kryplingurinn,
barnið jafnskjótt og það kemst
á fót og fær málið, vikadrengur-
inn á veitingahúsinu og leið-
sögumaðurinn. Betlið hefir full-
an rjett á sjer þar í landi eins
og hver önnur iðn. Trúarbrögð
Indverjans krel'jast þess fyrst og
fremst að hann hjálpi þeim sem
eiga hágt, og um leið að hann
geri sitt til þess að bæta þjóð-
fjelagsástandið.
Betlið gengur svo langt, að
Evrópumanninum, sem kemur
til Indlands blöskrar það.
Börn eru blinduð og hert sam-
an í allskonar reifar meðan þau
eru litil svo að þau verða van-
sköpuð; þau eru limlest á all-
an hátt af ásettu ráði til þess að
þau dugi betur að betla, með því
lakír mefí járnhlekki <></ járnhriiuji á </ötu i hdlkútta.
landi heyra í raun og veru
fakírarnir, þó eru þeir álitnir
standa ofar en venjulegir betl-
arar. Það er auðvelt að þekkja
þá livar sem þeir fara. Hinn al-
gengi fakír sem ferðast venju-
lega uin í Indlandi er maður
með úfið og óhirt hár og skegg,
málaður allavega litum og al-
settur járnkeðjum og hlekkjum.
Eiginlegir galdramenn eru
fakírarnir ekki. Þeir eru leiknir
sjónhverfingamenn, menn, sem
hafa þroskað viljalíf sitt til þess
að leika þær listir, sem ganga
yfir allan skilning fáfóðrar al-
þýðu i Indlandi. Fakíralistirnar
eru venjulega smásmugulegar.
Einn er t. d. viss með að gera
sjer það að list og vana að sitja
dögum saman úti í steikjandi
sólarhita án þess að hreyfa sig
eða bragða þurt eða vott. Annar
hallar sjer út af á fjöl, sem er