Fálkinn - 21.09.1929, Blaðsíða 5

F A L K I N N
5
A|s NORSK-ISLANDSK HANDELSKOMPANI
TELEGR.ADR. GERM. OSLO.
SunnudagshugleiÖing.
„En einn af þeim sneri aftur,
er hann sá, að hann var hcill
orðinn, og lofaði Guð“.
Lúkas 17, 15.
Þegar frásagan um hina tíu
líkþráu, í J 7. kapítula Lúkasar-
guðspjalls er lesin, er ekki fjarri
sanni að minnast þessara orða:
„Ákalla mig í neyðinni; jeg mun
frelsa þig en þú skalt vegsama
mig“. Hversu oft gleyma menn
ekki þessu mikilsverða atriði.
Vjer tökum fúslega við gjöfum
hins algóða, en gleymum að gefa
honum dýrðina.
Hinir tíu líkþráu voru allir i
sárri neyð. Þeir voru haldnir
sjúkdómi, sem gerði þá hrylli-
lega í augum samborgara sinna,
svo að enginn þorði að umgang-
ast þá. Og þeir ákölluðu allir
frelsarann í neyðinni — og hann
frelsaði þá. En þeir gleymdu að
þakka — gleymdu að gefa Guði
dýrðina, allir nema einn. Að-
eins einn sneri aftur og „lofaði
Guð með liárri raustu og ijell á
ásjónu sína að fótum Jesú og
þakkaði honum“. Og þessi mað-
ur var Samverji. — Hvað var
það sem knúði þennan mann
einan til að þakka Jesú?
Sennilega það, að honum
skildist það betur en hinum, að
hjálpin kom frá Guði. Að það
var Guðs verk, að hann varð
heill heilsu. En þó öllu íremur
af því, að hjarta hans var í
tengslum við guðdóminn.
Flestir líkjast því miður hin-
um níu, sem ekki sneru við til
þess að gefa Guði dýrðina. Þeir
koma til hans í neyð. Þeir á-
kalla Drottinn. Og hann frelsar
þá. En — þeir lofa ekki Guð.
Orsökin er sumpart sú, að þeir
eru ekki algjörlega sannfærðir
um, að hjálpin hafi komið frá
Guði í raun og vern, en eink-
um sú, að þeir standa ekki í
hinu rjetta hjartnasambándi við
Guð. Þeir elska ekki Guð heldur
elska þeir sjálfa sig.
Sjálfselskir menn þarfnast
hænarinnar og nota hana, en
þakklætinu gleyma þeir, því það
fellur ekki þeifn sjálfum í skaut.
Þeim mun sjálfselskari sem
maðurinn er, því siður þakkar
hann.
Það er raunalegt að hugsa til
þess hve sjaldan og ófullkom-
lega menn þakka Guði og lofa
hann. Þeir njóta þess góða sem
þeim býðst, þeir sækja skemt-
anir og upplifa ánægjustundir
— njóta Guðs gjafa á óteljandi
hátt, en þeir gleyma sjálfum
gjafaranum allra góðra hluta,
og þakka honum ckki. Þeir taka
i höndina á þeim, sem vel hefir
veitt þeim, en þeir gleyma að
senda þakkir sínar npp í liæð-
irnar fyrir hvern liðinn ánægju-
dag — hvað þá að þeir þakki
fyrir þá dagana, sem mótlæti
bar að garði hjá þeim.
Mætti það verða föst venja
allra manna, sem Guðs börn
teljast, að gleyma aldrei að
þakka honum. Mættu þeir aldrei
gleyma því. Þess betur sem við
þökkum Guði og lolum hann,
þess betur skilst okkur hve
margt við eigum sem þakkar
er vert og þeim mun hetur lær-
um við að elska Guð og heiðra
hann.
„Lofa þú Drottinn sála mín
og gleym ekki öllum hans vel-
gjörningum“.
UM VlÐA
VERÖLD.
HEPPIN LEIKKONA.
Amerisk lcikkona kom fyrir skömmu
til New York eftir að hafa ferðast viða
um lieim við góðan árangur. Á ferð-
um sínum liafði hún eignast nokkra
dollara og hjeit nú að hún gæti upp-
fylt tvær óskir, sem hún hafði lengi
borið i brjósti og vonað að mundu
rætast. Hana langaði fvrst og fremst
að kaupa sjer Ijálsfest i ú r ] perl-
u ni. En vinkona hennar s itti þess kon-
a r f esti, sem var ákafleg a falleg , og
liiín vonaði að hún gæti fengið fcsti
söniu tegundar fyrir 25 dollara , ef
liún leitaði vel. En meir, a vildi hún
ekki borga.
Þa ð leit illa út fyrir lier.ni. Hún
gckk frá einni húð til annarar, en
fann enga festi undir 45 dollurum, en
svo mikla peninga átti hún ekki. —
Loksins kom hún inn í litla liúð og
l>ar var hún svo hcppin að sjá festi,
sem kostaði 20 dollara. Hún þrefaði
um verðið dálitla stund og fjekk hana
að síðustu fyrir 18 dollara. Þvi næst
hjelt hún heim og var i ágætu skapi.
Samt sem áður var dálítill galii á
festinni. Þráðurinn, sem perlurnar
voru dregnar á var ekki i góðu lagi
og því fór hún lil gimsteinasala og
hað hann að lagfæra þetta fyrir sig.
Gimsteinasalinn hað hana að bíða
svolitið. Hún beið svo sem liálfa
klukkustund og þá kom gimsteina-
salinn aftur lit úr hliðarherberginu.
Ilevrið þjer, frú mín, sagði gim-
steinasalinn, jeg vil gjarnan kaupa
]>essa festi og ef þjer viljið selja
hana skal jeg gefa yður G0.000 doll-
ara fyrir hana. Leikkonan sem var
talsvert sjeð H verslunarsökum svar-
aði kæruleysislega að hún liefði ekki
ætlað sjer að selja festina. Við skul-
um borga alt að 75000 dollurum fyrir
hana sagði gimsteinasalinn. En ]>að
dugði ekki lieldur. Leikkonan horgaði
viðgerðina og fór. En festina setti hún
aldrei upp. Hún gekk beina leið til
stærstu gimsteinaverslunarinnar í borg-
inni og lagði festina á búðarborðið.
„Jeg vil selja þessa festi“, sagði hún.
Gimsteinasalinn bar festina að aug-
um sjer og rannsakaði hverja perlu
með kostgæfni. — Erú, sagði hann .og
horfði alvarlega á ókunnu konuna, —
Jeg hefi aldrei sjeð svona fallegar
perlur áður ,alt samaii eru þetta af-
liragðs perlur. — Hve mikið viljið
þjer gefa fyrir hana? — 150.000 doll-
ara. —
Nokkrum vikum seinna var ríka
konan á leið til Capri. Það var önn-
ur heitasta óskin liennar að sjá hina
yndisfögru eyju.
EVRÓPUMENN SELJA NEGRUNUM
HEILA SKIPSFARMA AF GÖMLUM
FÖTUM
Þar sem Negrarnir fyr á timum voru
stoltir yfir þvi að hera nefhring eða
mittisband utan á sjer, hafa þeir nú
skilið, að ef þeir eiga að mega sín
nokkurs sem menn, þá verða þeir að
klæða svarta kroppinn í einliver föt.
En hvernig fötin eru skiftir ekki svo
miklu enn, finst þeim. Hver tusku-
ræfill, sem Evrópumenn hafa lagt til
liliðar, hefir ómetanlegt gildi í aug-
um negranna, en við þetta hafa skap-
ast miklir sölumöguleikar fyrir notuð
föt.. íbúarnir í Afríku eru ekki sem
gagnrýnastir þegar um föt Evrópu-
manna er að ræða. Að fötin sjeu hlý
eða til hlífðar láta Negrarnir sig
engu skifta. Þeirn líður að sjálfsögðu
miklu betur þegar þeir eru naktir.
Fyrir þá eru fötin aðeins skraut, og
]icss vegna láta þeir sig einu gilda þó
að þeir klæði ekki lílcamann nema að
litlu leyti.
Til hvers cr að vera í tveimur sokk-
um, þegar einn sokkur er nægilegur
til þess að gefa þeim, sem i Iionum er
tignarsvip? Hvað gerir ]>að til ])ó að
\anti kollinn í liattinn og því skyldi
útslitin skóhlíf ekki vera fallegasti
fótaútbúnaðurinn?
Það ber því ekki oft við seinustu
árin að hvítur maður gcfi Negra
gömul föt af sjer. Hvítir menn nota
nú gömlu fötin sín í kaup handa
svörtu þjónunum sinum, og er full-
yrt að sjitin og gömul föt sjeu i hærx-a
verði í Afriku en ný úryalsföt lijá
l)estu skröddurum Lundúnahorgar. .—•
Það er i stuttu máli sagt gróðavegur.
að selja gömlu leppana sina þar.
Þess vegna senda Evrópumenn heila
skipsfarma af notuðum fötum til
Afríku, þar sem þeir hafa erindreka
á hverjuin markaði og sclja þau fyrir
ógrynni fjár. Að Jiessar verslunarað-
ferðir sjcu ekki sem viðfeldnastar
mun flestum koma saman um. Hinn
frægi franski blaðamaður og rithöf-
undur, Alhert Londres, sem skrifaði
fyrir nokkrum árum bók um hina
livitu þrælasölu, er vakti mikla at-
hygli, hefir nú nýlega skrifað um
]>essa verslun í síðustu bók sinni,
„Terre d’Ebéne" (Filabeinslandið). —
Öll bókin er árás gegn frönsku yfir-
völdunum og stjórn frönsku Afríku-
nýlendnanna. Bókin hefir vakið mjög
mikla eftirtekt. Londres nefnir mörg
dæmi þess að gamjir stráhattar hafi
verið seldir fyrir sem svarar tólf
frönkum í Afríku. Fataræflar, sem
annarsstaðar mundi fleygt að fullu og
öllu, eru seldir Negrunum háu verði.
Þeim eru seldir, segir Londres, bit-
lausir linífar, skæri, sem ekki verður
klipt með, speglar, sem ekki er hægt
að sjá sig i — og alt eftir ])essu. Og
]>etta kalla menn vöruskiftaverslun,
scgir Londres. Þctta er svívirðilegt I
Hver á sök á þcssu? spyr liann. Hvaða
prakkarar eru ])að, sem vinna að
þvi að pranga þessum lélegu og ónýtu
vörum inn á fávisa blökkumenn?
SPORVA GNA HAPPADR ÆTTI
Borgarst jórnin i London liefir ný-
lega samþykt að stofna svonefnt spor-
vagnahappadrætti þar i borginni. Um
hverja lielgi eru dregin út nokkur
númer af öllum þeim númcruni, sem
verið hafa á seldum sporvagnafarmið-
um alla vikuna, og fá þeir sem þessi
númer geta sýnt, talsverða fjárupp-
hæð. Og siðan Jietta liófst lialda allir
saman sporvapnamiðunum sinum.
Tilgangurinn með þessu er tvens-
konar. í fyrsta lagi sá að örfa fólk til
að nota sporvagnana frekar en önn-
ur samgöngutæki og í öðru lagi sá,
að venja fólk af að fleygja farmið-
unum sínum á götuna um leið og það
stígur út úr vagninum.
KOLINN VIÐ ÍSLAND
Fyrir skömmu ávann danskur mað-
ur, magister Vedel-Táning sjer dokt-
orsnafnbót fyrir ritgerð um kolann
við Island. Táning er lærður fiski-
fræðingur, var um tíma aðstoðarmað-
Sclimidt prófessors, tók þátt i „Dana“-
förinni miklu til Kyrrahafsins, til
þess að komast fyrir ferðir álsins,
dvaldi við haffræðastofnunina i Mona-
co og liefir síðan verið á flestum liaf-
rannsóknarskipum þeim, sem verið
hafa hjer við land frá Danmörku og
auk þess verið á dönsku varðskipun-
um og gert athuganir á kolanum,
sem þeir Johs. Schmidt og dr. Bjarni
Sæmundsson hala ritað mikið um á
síðari árum og rannsakað itarlega.
Guðmundur Eijjólfsson simn-
stjóri i Hafnarfirði vcrður fer-
tugur 27. ]>. m.