Fálkinn - 01.02.1930, Blaðsíða 13

F A L K I N N
13
M á I n i n g a-
vörur
Veggfóður
Landsins stærsta úrval.
»MÁLARINN«
Reykjavík.
3BE

Framköllun. Kopiering.
Stækkanir.
Carl Ólafsson.
Stokkhólmi
ViS árslok 1928 liftryggingar B
í gildi fyrir
yfir kr. 680,900,000.
S Af ársarði 1928 fá hinir líftrygðu “
endurgreitt
kr. 3,925,700,23,
! en hluthafar aðeins kr. 30,000 S
og fá aldrei meira.
S BH
AðalumboSsm. fyrir ísland:
■ A. V. Tulinius, Sími 254. E
HIIBIIBIIlllllillBIIIHBIIIIIIIIIIlÍ
Best að auglýsa
í Fálkanum
Pósthússt. 2
Reykjavík
Simar 542, 254
og
309(framkv.stj.)
Alíslenskt fyrirtæki.
Allsk. bruna- og sjó-vátryggingar.
Hvergi betri nje áreiðanlegri viðskifti.
Leitið uyplýsinga hjá næsta umboðsmanni.
Túlípanar fást í
Hanskabúðinni.
FABRIEKSMERK
FÓllrintl er viðlesnasta blaðið.
ramillll er besta heimilisblaðið.
Málakunnátta er gulls-virði. Linguaphonplöturnar eru besta aðferðin.
Múrbrotaklúbburinn.
Eftir WILLIAM LE QUEUX.
Frh.
„sulturinn gerir sætan mat“. Hugh kinkaí5i
kolli til samþykkis og Forseti lijelt áfram:
— Jeg liefi verið að lmgsa málið. Hvað
Sylvíu Peyton snertir, þurfið þjer ekki að
vera órólegur. Það er klúbburinn — og jeg
sjálfur— sem höfum ástæðu til slíks. Ef hún
heldur sjer saman, er alt í lagi, en geri hún
það ekki, er sennilegt, að við neyðumst til
að gripa til örþrifa ráða, en það er sama
sem, að við verðum að fara nota litlu upp-
fundninguna okkar í stórum stíl.
Hugh, sem vissi vel, að þetta gat ekki átt
við annað en drápstækið, sem hafði þegar
verið notað tvisvar, svo hann vissi, gat ekki
annað en fengið hroll, er hann liugsaði til
þess, að þessi vingjarnlegi, kurteisi maður,
sem virtist njóta miðdegisverðar síns og
ekki hugsa um annað, væri samtímis — og
það án þess að það tæki frá honum matar-
lystina — að tala rólega um að senda svo
eða svo marga menn út í dauðann, lil þess
að forða klúbbnum frá uppljóstrun og sjálf-
um sjer frá tortímingu.
Forseti, sem liafði ískyggilega gáfu í þá
att að lesa hugsanir þeirra manna, sem hann
úmgekst, sá, að Hugh var órólegur, og sagði:
'— Þegar menn hafa lagt jafn mikið í söl-
Urnar fyrir eittlivert málefni og jeg hefi
§ert, verða þeir að verja sig. Jeg er ekki eitt
Uúgnblik hræddur um, að þessar ráðstafan-
lr' sem jeg mintist á, verði nauðsynlegar,
en fyr enn jeg fórna sjálfum mjer og f jelög-
11 hi mínum, mundi jeg gripa til hvaða ráða
sem vera skyldi. En jeg endurtek það, Val-
entroyd, að jeg er ekki hræddur um að til
þess komi. Á meðan Sylvia Peyton lieldur
sJer saman, er öllu óliætt, og það held jeg
liún geri. En nú skulum við tala um það
sem nær liendi hggur. Þessir síðustu við-
búrðir gera það að verkum, að jeg verð að
vera um kyrt í London. Sylvia getur eklci
komið til borgarinnar fyr en eftir nokkurn
tíma, því ýms formsatriði verður að fram-
kvæma, áður en hún verður afhent frá
Ameríku, og þau taka altaf nokkrar vikur,
en liinsvegar getur eittlivað komið í ljós,
sem gerir mjer ómögulegt að leysa liana úr
varðhaldi vestan liafs. En þjer þyrftuð að
leggja af stað aftur austur á bóginn annað
kvöld. En það skal jeg alt sjá um, svo þjer
skuluð ekki hugsa um það frekar. Eu í fyrra-
málið farið þjer til Radicati gamla á sendi-
sveitarskrifstofu Latiniu, kl. 10. Þjer takið
við skjali, sem jeg skal hafa tilbúið kl. 9 eða
hálf tíu. Innihald þess er talsvert ákveðin
krafa um 50000 pund þegar í stað, með lof-
orði um afliendingu uppfundningaíinnar
innan viku, hæði áhaldanna til að húa hlut-
inn til, og eins nokkur tiibúin tæki, sem liafa
verið reynd. Stjórnmálaástandið er þannig
nú, sem stendur, að þeir eru neyddir til að
ganga að þessu. Þjer segið, að þjer liafið
umboð til að gefa algjörlega ákveðið loforð
um, að þetta verði aflient á tilsettum tíma,
aðeins með því skilyrði, að upphæðin sje
greidd þegar í stað. Hverju sem þeir svara,
verðið þjer að halda því til streitu, og fá
50000 pund áður en þjer farið út. Radicati
gamli segir auðvitað hm og ha, en þjer
verðið ósveigjanlegur, og hótið að rifta öllum
samningum, ef þjer fáið ekki fjeð.
— Auðvitað geri jeg þetta, svaraði Hugh,
— en haldið þjer, að þeir láti svo mikla upp-
liæð af hendi, áður en þeir sjá hvort þjer
getið eða viljið standa við yðar hluta af
samningnum ?
— Ef mjer ekki skjátlast mjög, svaraði
forseti, — horga þeir einu sinni eða tvisvar
enn.
Þótt Hugh væri í alla staði bölvanlega
við þessa verslunaraðferð, sagði hann ekki
neitt, en ásetti sjer að komast ekki neitt
nánar í kynni við hvorki drápstólið sjálft
nje lieldur þessa sviksamlegu aðferð For-
sela — þar eð það var auðsjáanlega ætlun
lians að lialda áfram að pína fje út úr stjórn-
inni í Lataníu, án þess, að nokkuð kæmi í
móti. Þótt röksemdir Forseta gætu litið nógu
vel út í fljótu bragði, sannfærðu þær ekki
Hugh, því hann bar þá virðingu fyrir lög-
um og stjórn, sem ríkir ungir menn hera
oftast, þar eð þeir finna áldrei annað en
lögin geri gagn, með þvi að varðveita eign-
ir borgaranna.
Þegar Valentroyd var loks skilinn við For-
seta og kominn heim til sín, sat hann lengi
uppi á bókastofu sinni og íhugaði ástæður
sínar allar. Honum leið enn ver hjer í Lond-
on en meðan hann var á ferðalaginu. Ein-
hvernveginn fannst honum klúbhurinn og
Forseti hefðu ekki verið eins liræðilegir með-
an liann var suður í Miðjarðarliafi og i Af-
ríku, en lijer i London, þar sem laganna er
gætt betur en nokkursstaðar annars, fannst
honum fjelagsskapurinn ekki eins viðkunn-
anlegur. Og samt var það lijer, sem Forseti
hafði aðalbækistöð sina. Hann hafði sama
daginn skammað liáttsetta lögreglumenn,
rjett eins og það væru vinnuhjú lians. Þetta
var óneitanlega hlægilegt, en þó nægði það
elcki til að koma Hugh í betra skap.
Hugli hafði verið svo töfraður af persónu
Halmene lávarðar, að hann hafði liaft gaman
af viðskiftum hans við lögreglumennina í
Scotland Yard, og hafði glaðst yfir því, að
yfirvöldin, sem liann hafði hingað til skoðað
sem verndara sina, liöfðu fengið slíka útreið,
en nú leit han öðrum augum á málið og var
svartsýnni en nokkru sinni áður. Han hugs-
aði með sjer, að þetta gæti ekki endað nema
illa. Ekkert skuggafjelag getur átt von á að
blómgast nema um stundarsakir, og bjóða
lögum og landsrjetti byrginn, enda þótt það
geti unnið ýmsa smásigra, svo að það virðist
hafa sigrað lög og rjett. Aftur og aftur datt
Hugh í hug, að aldrei hefði hann komist í
þessi vandræði, ef hann hefði ekki liittSylviu
kvöldið góða í Piccadilly. En nú var svo kom-
ið, að hvernig sem hann reyndi, var óhugs-
anlegt að losna. Nú yrði hann að halda á-
fram og ef til vill taka enn meiri þátt í fyrir-
ætlun Forseta — ella deyja. Hann liafði al-
drei verið i jafn döpru skapi og nú, og hann
tók að hugsa um Sylviu litlu, sem var nú