Fálkinn


Fálkinn - 22.02.1930, Blaðsíða 3

Fálkinn - 22.02.1930, Blaðsíða 3
FALKINN 3 VIKUBLAÐ MEÐ MYNDUM. Ritstjórar: Vilh. Finsen og Skúli Skúlason. Framlcvæmdastj.: Svavar Hjaltested. Aðalskrifstofa: Bankastræti 3, Reykjavik. Sími 2210. Opin virka daga kl. 10—12 og 1—7. Skrifstofa í Oslo: A n t o n S c h j ö t h s g a d e 14. Blaðið kemur út hvern laugardag. Askriftarverð er kr. 1.70 á mánuði; kr. 5.00 á ársfjórðungi og 20 kr. árg. Erlendis 24 kr. Allar áskriftir greiðist fyrirfram. Auglýsingaverð: 20 aura millimeter Herbertsprent, Bankastræti 3. Skraddaraþankar. Skoðanafrelsið mun aldrei hafa ver- ið meira en nú í heiminum. Nær dags- daglega má lesa i blöðunum ýmis- legt, sem fyrir 50 árum hefði verið hannfært af ritskoðun, og heyra þá hluti sagða, sem áður hefðu verið látnir varða við lög. Hugsanafrelsi hefir aldrei verið unt að hefta, en hitt er á valdi lög- gjafarinnar hve mikið menn mega láta i ljósi opinberlega af því, sem þeir hugsa. Og sú skoðun hefir víð- ast hvar orðið ofan á, að rjettast v8eri að einstaklingurinn væri látinn hera siðferðilega ábyrgð orða sinna eins lengi og unt þætti, því hitt væri °frelsi, sem alls ekki væri samrým- anlegt lýðfrelsishugsjón nútímans. Þetta hefir orðið ofan á í öllum lýð- ffjálsum löndum. Skoðanafrelsið, eða frelsið til að láta i ljósi liugsanir sín- ar> er aðeins heft í rikjum harðstjór- ar»na, eins og t. d. i Ítalíu og Rúss- landi. En öllum rjettindum fylgja nokkr- ar skyldur. Menn gera sjer ekki vel ’jóst, hve mál- og ritfrelsið er mik- dsverður rjettur og misnota það — gleyma skyldunum. Verkin sýna nierkin. Menn nota þessi mikilsverðu ''jettindi oft og einatt til þess, að syala sjer .á óvinum sínum með per- sónulegum rógi, eða til þess að fara »'ieð bein eða óbein ósannindi um •nálefni, svo að þau breyti útliti í þá aB> sem einstaklingur eða flokkur vill vera láta. Prentfrelsislögin eru sy° rúmgóð, að segja má, að hægt sJe að rægja og ljúga eins og hverj- Um leikur hugur á, þeirra vegna. Og alinenningur er svo meinlaus, að hann ]JO]ir þessar hardagaaðferðir °g hreyfir ekki andmælum. lil hvers er frelsi og til hvers eru jag) ef ekki til þess að draga marka- mur milli þess, sem sæmilegt er og osoeinilegt? En það er fullreynt að Pessar nierkjalínur er aldrei hægt að óraga með eintómum lagabókstöf- Um. hað er annað, sem dregur þessa .,nu> í hverju siðuðu þjóðfjelagi og Pað er almenningsálitið sjálft. Hversu oft heyrist ekki talað um eilbrigt almenningsálit, sem er svo oldugt, að einstaklingurinn verður a< taka tillit til þess. Almennings- <* *tið hjer á landi er ekki heilhrigt Un. Yonandi vegna þess, að það er iV?iStult s»ðan að það fór að þekkja k°Hun sína. Um víða veröld. ----X---- I-IUNDAVINIR. Enska konungsfólk- -----;------- ið er alt miklir dýravinir. Einsog allir vita þykir drotningunni vænst um hunda, og það þykir þeim í rauninni flestum, jafnvel Elísabetu litlu prinsessu dótt- ur hertogans af York. Er hún ný- lega búin að fá skoskan rottuhund að gjöf frá „Davíð frænda“ sínum, þ. e. prinsinn af Wales. „The Cairn terrier“ er sú hunda- tegund, sem nýtur mestrar hylli fjöl- skyldunnar. Er það skosk hundateg- und ein, sem prinsinn af Wales flutti inn í landið. Prinsinn hefir margsinnis hlotið verðlaun fyrir hina ágætu hunda sína. „Cora“ er frægust þeirra og er það einn af hvolpum hennar, sem Elísabet litla fjekk. Cora hefir ferðast um allan heim með húsbónda sínum, og ljet það ekki aftra sjer þó hún fyrir skemstu eignaðist fjóra hvolpa. En það varð nokkuð dýrt ferðalag. Konunglegir smiðir voru látnir byggja dýrindis hundahús, sem taka mátti sundur og setja saman eftir vild; i því var svo Cora flutt ásamt hvolpum sinum. Prinsinn vildi ekki skiljast við eftirlætisgoð sitt. „Snip“ heitir konungshundurinn. Sagt er að Snip hafi verið ákaflega utan við sig ineðan konungurinn lá veikur í fyrra og vildi ekki láta huggast fyr en hann fjekk að koma inn í svefnherbergið og konungur- inn talaði til hans. Nú er hann aft- ur i essinu sínu og eltir konung hvar sem hann fer. Georg konungur hefir altaf verið mesti hundavin eins og faðir hans og annna voru áður. Áð- ur en hann komst til valda átti liann mikið af skoskum fjárhundum og þóttist mikið af, ef hann hlaut verð- laun fyrir hunda sína á sýningun- um. Seinna fjekk hann sjer New Foundlandshunda. Hertoginn af York telur hunda sína skara fram úr öllum öðrum hundum. Þeir eru af afgönsku kyni, og gaf Afganistakonungur honum þá hjer um árið þegar hann var á ferðinni. Konungi og drolningu þykir einnig mikið til koma hunda þeirra er Amanulla fyrverandi kon- ungur færði þeim. Meðal annara merkisdýra hresku konungsfjölskyldunnar er páfa- gaukur nokkur, sem herloginn og hertogafrúin af York komu með frá Ástralíu. Talar hann og hlær bæði skýrt og skemtilega. Konungurinn á líka páfagauk, sem rekinn var úr svefnherbergi konungs meðan hann lá veikur en kvað hafa látið miklum gleðilátum þegar hann fjekk aftur að koma inn. ----x---- Hvernig rithöfundar græða miljón krónur á ári. Enski rithöfundurinn Edgar Wal- lace var blaðadrengur í fyrstu en er nú miljónamæringur. Hann er sem stendur mest lesinn allra rithöfunda og hefir ritað aragrúa af bókum. Edgar Wallace mun í svipinn hafa skrifað að minsta kosti 10 miljónir orða. Hefir hann gefið út um 150 skáldsögur (liann man ekki sjálfur fyrir víst hve margar þær eru) 12—- 14 leikrit og 200—300 smásögur. Fyrir utan þetta eru svo kvikmyndaleikrit og blaðagreinar. Wallace er leikliús- stjóri lijá sjálfum sjer. Hann stjórn- ar einnig leikflokki, sem eingöngu tekur Wallace-kvikmyndir. í viku hverri ritar hann fjölda greina í Londonar-tímaritin ýmist um Edgar Wallace eða veðreiðar. Hann hefir ákaflega gaman af veðlilaupum og á sjálfur fjölda ágætra veðhlaupahesta. Árstekjur Wallace munu vera um 50,000 sterlingspund (1.107.500 krón- ur) og bækur hans eru þýddar á all- ar tungur veraldarinnar. Wallace er fölleitur maður nokkuð feitlaginn, ákveðinn á svip með augu geislandi af fjöri. Hann vinnur sam- kvæmt allra nýustu tísku og er ekkí lengi að þvi sem lítið er. Fljótastur hefir hann verið að skrifa bókina „The Strange Countess“. Ritaði liann liana á fimm dögum. Byrjaði á fimtu- degi og endaði á mánudegi. Saga þessi er 70.000 orð að lengd. Vann Wallace 17 tíma á sólarliring á meðan á þessu stóð. Las hann hana fyrir liraðritur- um, sem skiftust á að skrifa upp eft- ir honum. Kona hans fór síðan yfir handritið og leiðrjetti það. „Ef það er einhver, sem langar til að gefa mjer eitthvað", sagði Wallace, þá ætti hann að gefa mjer eitt eintak af „The Strange Countess" jeg hefði gaman af að lesa hana“. Hann fer á fætur kl. 4 á morgnana. En svo mikill liraði er þó óvenju- legur jafnvel fyrir vorrar aldar Dumas. „Jeg hefi tvo mismunandi vinnu- daga“, segir Wallace", annan stuttan en hinn langan. Langi vinnudagur- inn byrjar kl. 4 á morgnana, stutti dagurinn kl. 10 að morgni. Á heimili mínu er alt búið undir starf mitt. Klukkan 10 á kveldin kemur sá er trúað liefir verið fyrir að gera hreint í vinnustofu minni. Hreinsar alt og hleypir inn hreinu lofti og gengur svo frá öllu að jeg geti byrjað að vinna að morgni. Kl. 4 er jeg vakinn með kaffi og hveitibrauði. Jeg er í heilan klukkutíma að drekka kaffi og komast á fætur. Jeg held því fram að enginn ætti nokkurntíma að vinna með stýrurnar í augunum og hálf- sofandi. Klukkan fimm byrja jeg að tala i hljóðritarann minn og held áfram með það þangað til klukkan er orðin 7.15. Þá hleyp jeg lauslega yfir morg- unblöðin. Klukkan 8 kemur skrifar- inn og klukkutími fer í það, að fara yfir brjefin, sem komið hafa um morguninn og svara þeim. Plukkan 9 til 9.30 lield jeg áfram að lesa fyrir i hljóritarann. Þá borða jeg morgun- \erð. Klukkan 10 kemur aðalritari minn og lionum les jeg fyrir blaða- greinarnar. Um 12 leytið þarf jeg oftastnær að vera við leiksýningar. Kl. 1 borða jeg liádegisverð og klukk- an 2 fer jeg aftur að vinna. Seinni hluta dagsins eru oft veðreiðar, sem jeg fer að liorfa á, en jeg kem aflur lieim klukkan 5 og held þá áfram vinnu minni. Stundum skrepp jeg i leikhúsið á kveldin og borða kveld- verð eftir leiksýningu i Ciro-klúbbn- um. Klukkan 1 hátta jeg. Ekki heima hver sem kemur. Stutti vinnudagurinn má heita sje ineð sama liætti, þó að þvi undan- skildu, að þá fer jeg ekki á fætur fyr en kl. 9%. Jeg læt óviðkomandi fólk ekki tefja mig. Ritarar mínir vita upp á hár hverjum þeir mega lileypa inn til mín og liverja jeg tala við í símann. Tvisvar i viku geta þeir komið, sem vilja við mig tala. Flestir eru það gamlir glæpainenn, sem ann- aðhvort eru að leita lijálpar eða ætla að selja mjer æfisögu sína. Það ganga sögur um það milli þessara manna, bæði í Englandi og Þýskalandi, að jeg sje ákaflega örlálur á fje til af- brota manna, en skrifarar mínir vita liveð satt er í þessu og myndu lík- lega segja eitthvað annað. Jeg get lesið fyrir 1200 orð á 20min- útum, segir Wallace og jeg hefi einu sinni lesið fyrir grein, sem var 36,000 orð, á einum degi. Og livað leikrit- unum mínum viðkemur rita jeg þau svo að segja eins hratt og ritdómar- arnir eru að skrifa dómaiia um þau. „Hringurinn', sem jeg útbjó fyrir leiksvið og var leikinn lieilt ár i Lundúnum og þrjú ár á öðrum stöð- um var ritaður á fjórum dögum. „Al- manakið" skrifaði jeg líka á fjórum dögum og „Ógnin“, sem jeg stór- græddi á varð til á þrem dögum. Jeg get ekki unnið á annan liátt en þenna og best þykir mjer að skrifa í Lund- únum, en þar næst í New York og Berlín. 5 miljónir bóka á ári. í fyrra voru seld 5 miljónir ein- laka af bókum Edgar Wallace og ritr höfundurinn segir sjálfur, að hanri haldi vöku fyrir fleiri konum á nótt- unni en nokkur annar núlifandi mað- ur. Nú hefir liann ])ó takmarkað, livað mörg morð hann hefir í hverri sögu. JÞau mega ekki vera fleiri en fimm, en þessi takmörkun kemur til af þvi, að liann fyrir nokkrum árum hafði verið við leiksýningu á einu leikrita sinna og voru ekki framin færri en 7 morð í leiknum. „Þegar búið var að fremja þrjú morð fór jeg út“, segir Wallace. „Mjer var nóg boðið, og nú eru ekki drepir nema fimm í hverri bók“. Lögreglan i New York tók nýlega fasta konu eina, sem lieitir Eva Townsend og.rak hana umsvifalaust lieim í sína sveit. Hún liafði ofan af fyrir sjer með þvi, að láta börn betla fyrir sig. Sjálf átti hún heima í ágætri íbúð, hjelt vinnukonu og þvi um líkt. En á hv.erjum degi ljet hún aka sjer í sjúkrastól um göturnar; fjekk hún drengi til að aka stólnum og taka á móti aurum brjóstgóðra manna, lianda heuni „mömmu sinni“. -------------------x----- í Cuernavaca i Mexikó rjeðist niannfjöldi nýlega á svertingja einn og gekk af honum dauðum. Orsak- aðist þetta af því, að fólkið hafði heyrt því fleygt, að svertinginn væri mannæta, og þefði jetið tvær telpur. Og þá tók fólkið lil sinna ráða og beið alls ekkí eftir ]iví að rannsakað væri, hvort áburðurinn væri sannur eða ekki. -----x---- Frú Ánnie Locke í Wakefield stóð nýlega fyrir rjetti og lcrafðist hjóna- skilnaðar. Áslæðan til þessa var sú, að maðurinn hennar hafði eitt kvöld- ið, þegar hann var þreyttur á masinu i henni tekið flugnaveiðára Og límt saman túlann á henni, með þeim um- mælum, að nú gæti liann ekki leng- ur lilustað á h... . kjaftakvörnina. Málið liefir vakið talsverða athygli i Ameríku og þykir benda á liótfyndni hjá frúnni, því algengt lcvað vera, að flugnaveiðarar sjeu notaðir svona þar í landi. . -----X-----

x

Fálkinn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Fálkinn
https://timarit.is/publication/351

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.