Fálkinn - 22.02.1930, Blaðsíða 5

P A L K I N N
5
Sunnudags hugleiðing.
Textinn: Lúkas 8.
Ljósar og lærdómsríkar er
ekki hægt að segja frá starfinu
fyrir Guðs ríki, en frelsarinn seg-
ir í dæmisögunni um sáömann-
inn, sem sáSi í akur sinn. SæSiS
í jell í fernskonar sáSjörS og bar
ávöxt eftir því live góS hún var.
Sumt fjell viS götuna og var fót-
um troSiS, annaS á klöpp, þar
sem þaS skrælnaSi sakir vatns-
leysis, enn annaS meSal þyrna,
sem kæfSu þaS. En nokkuS fjell
í góSa sáSjörS, og har hundraS-
faldan ávöxt.
ÞaS var sama sæSiS, sem sáS
var á öllum þessum stöSum —
irækorn GuSs orSs. Og þaS var
sáS i þessa ólíku sáSjörS, sem
gaf svo mismunandi ávöxt.
GuSs orS er ávalt þaS sama
hverjum sem þaS er boSiS. ÞaS
kemur fram í sömu mynd, hvort
sem þaS er boSaS þeim, sem
því er rænt frá jafnharSan, eSa
þeim, sem eru svo veilir í huga
sínum, aS þeir fá ekki notiS
þess, eSa þeim, sem meta lieim-
inn og gæSi lians meir en orS
eilífs lífs eSa loks þeim, sem
ujóta náSargjafa þess og verSa
GuSs börn fyrir áhrif þess.
GuSs ríki stendur öllum opiS,
sem þangaS vilja koma og njóta
vilja náSar GuSs og gæsku.
Nálega allir daúSlegir menn
skiftast í þessa fjóra aSalflokka,
aS því er snertir viShorf þeirra
til guSsríkis. En jafnvel þeir,
sem ómóttækilegasta hafa sáS-
jörSina, geta bætt hana svo, aS
sæSiS festi rætur hjá þeim og
heri ávöxt. Þeir geta meS aS-
stoS heilags anda hreinsaS huga
sinn fyrir áhrifum þess illa,
þeir geta gert góSan jafSveg þar
Sem áSur var troSin gata eSa
hlöpp og þeir geta upprætt ill-
SresiS úr akri sinum, þannig aS
þaS kæfi ekki þaS góSa sæSi,
sem fellur í akurinn. Manninum
er gefinn frjáls vilji svo aS hann
Setur sjálfur ráSiS hvort hann
v'll fremur aShyllast liiS illa
e^a elska hiS góSa. Svo lengi
sem maSurinn á eftir í hjarta
sniu vilja lil góSs stendur lion-
opin leiS til þess aS láta
Guðs orS þróast í liuga sínum
°g yerða harn Guðs.
Gndir akrinum — hugarfari
mannsins er það komiS, hversu
Vel honum tekst aS nálgast GuSs
erð og verða náðargjafa þess að-
njótandi. Allir menn eru fæddir
|neð tilhneigingunni til þess að
'gna Guð, en hugarfarið verð-
nr stnndum þannig, að þeir
'gna falsguði og loka sig úti
'y' náðaráhrifunum með því,
an binda svo liugann við það
sem fánýtt er, eða jafnvel ilt,
aö það sæði sem Guð sáir ávalt
'eðal mannanna festir þar ekki
^tur og ber ekki ávöxt.
Talandi kvikmyndir og þöglar.
Elstu „lifandi myndir" se'm til eru i heiminum hafa fundist í 4500 ára gamalli gröf ( Egyptalandi. Sýnir
myndin hjer að ofan i rjettri röð hreyfingar glímumanna.
Þegar kvikmyndirnar komu
fyrst til sögunnar grunaði fáa,
að þær mundu innan fárra ára
verða jafnmerkur þáttur í þjóð-
lífinu og nú er raun á orðin.
Enda er það ekki nema svipur
lijá sjón, að sjá elstu myndirnar
í samanburði við kvikmyndir
nútímans. Kvikmyndasýningarn-
ar eru orðnar almennasta skemt-
unin í heiminum, og má með
sánni segja, að þær liafi opnað
almenningi aðgang að veröld-
inni, svo að nú þekkja menn
margfalt til annara landa og
þjóða á við það, sem fyrrum
gerðist.
En undanfarin ár liefir kvik-
myndagerð heimsins slaðið á
merkum tímamótum. Hugvits-
mönnum hefir eftir margar og
mildar tilraunir, tekist að ná
eigi aðeins myndum af þvi sem
sýna skal, lieldur jafnframt að
ná hljóðinu, sem sýningunum
ætti að vera samfara, hæði
mannamáli og öðru, og geta látið
það heyrast þegar myndin er
sýnd á kvikmyndahúsunum.
Þessar hljóðmyndir eru tvens-
konar. Sumar eru gerðar og
samdar eins og liirtar gömlu
kvikmyndir og munurinn er ekki
annar en sá, að þau hljóð heyr-
ast, sem koma fram í sambandi
við það sem gerist á myndinni,
t, d. að þegar járnbrautarlest
sjest á myndinni heyrist i henni
skarkalinn og um leið og gufuna
leggur út úr eimblístrunni þá
hevrist blísturhljóð jafnframt,
eða ef járnsmiður sjest hamra
járn á steðja þá heyrast höggin.
Til þessara mynda má einnig
telja þær, sem hljóðfærasláttur
fylgir: ef hljómsveit sjest vera
að leika lag, þá heyrist lagið um
leið í fullu samræmi við lireyf-
ingar hljóðfæraleikaranna. —
tungumálinu, sem áhorfandinn
talar, og má því sýna þær hvar
sem er.
Hin tegundin hljóðmynda eru
talmyndirnar svonefndu. Þær
eru í rauninni ekki annað en
endurtekning á leikriti, þó form-
ið sje ennþá talsvert ólíkt leik-
í’itum þeim, sem sýnd eru á
leikhúsum. Sá sem semur kvik-
mýridarleikritið verður ekki að-
eins að skrifa lýsinguna á því
sem gerist, eins og í þögulli kvik-
mynd, heldur verður hann jafn-
framt að skrifa samtöl handa
leikendunum að fara meS. MeS
þessu móti ma taka á vjelar heil-
ar leikhússýningar og sýna þær
aftur á kvikmyndahúsunum,
þannig að alt hæði sjáist og lieyr-
ist. En þessar myndir hafa þann
ókost, að þær eiga ekki við, nema
léikendurnir tali sama mál og á-
horfandinn. Kvikmyndafjelögin
liafa að vísu komist upp á að
setja taltaxta á misnumandi mál-
um við sömu myndina, t. d.
þýska texta við þau eintök af
myndinni, sem eiga að sýnast í
Þýskalandi, franska texta við
myndir sem eiga aS sýnast í
Frakklandi o. s. frv. En eins og
Þarna er verið að taka talmynd. Ljósmyndarinn situr í skonsu fyrir sig
og tekur myndina gegnum þykka rúðu. Til vinstri er vatt-skermur, til
þess að gefa hljóðinu mátulegan styrk.
Þessar liljóSmyndir hafa þann gefur að skilja, sjá fjelögin sjer
kost, að allir njóta þeirra að ekki fært að gera taltexta nema
fullu, — þær eru ekki liáðar á aðalmálunum, svo að smáþjóð-
Kvikmyndun með nýtísku talmyndavjel.