Fálkinn - 03.05.1930, Qupperneq 14

14
PXLKINN
Sterkust en þó ódýrustí
Salan á árinu 1929
er besta sönnunin fyrir þv(
hve góö og ódýr
b i f r e i ð a d e k k i n
eru frá
United States Rubber Co.
New York.
Kaupið »Royal Cord« bifreiðadekk!
irgðir hjá
0. BENEDIKTSSON & CO.
Sími 8 (fjðrar linnr).

ir varasjóði klúbbsins nú um nokkurra ára
skeið. Sjóður þessi er algjörlega í minum
höndum, óendurskoðaðui% og enginn veit um
stærð hans nema jeg einn. Það gleður mig
að geta sagt ykkur, að þessi sjóður, sem jeg
hefi aukið sjálfur er stöérri en nokkurn ykk-
ar grunar, og, að aldrei hefir enn þurft að
leita til hans. (Fagnaðaróp). — Jeg hefi safn-
að saman meðlimum í þenna klúbb, smátt
og smátt safnað honum utan um mig, ef svo
mætti segja, og rjett er að taka fram, að liann
er mjög skapaður eftir mínum geðþótta. Jeg
liefi skoðað hann sem minn klúhb. Trúlyndi
meðlimanna hefi jeg skoðað sem trúmensku
við mig. Aftur kváðu við fagnaðaróp og síð-
an rakti Forseti sögu klúbhsins, all-nálcvæm-
lega og kom loks að hinu mikla verðmæti
hins nýja drápstóls, sem hann nú liafði sam-
ið um við tvær ríkisstjórnir. Hann bætti því
við, sem Hugh vissi ekki áður, að hann hefði
þegar fengið allmikla fyrirframgreiðslu frá
stjórn Bandarikjanna, fyrir milligöngu lir.
Alfred Ií. Stokes, og byggist við enn meiru,
þegar er gerðar hefðu verið nokkrar tilraun-
ir, sem Forseti fullyrti, að væru auðveldar.
— Nú er — hjelt lávarðurinn áfram —
það mikið fje í varasjóði og til skifta, að aliir
meðlimir fjelagsins fá nóg til að geta lifað
þægilegu lífi og meir en það. En ekki má
gleyma því, að þegar jeg liefi fengið síðustu
greiðslurnar fyrir áhaldið, og selt það fyrir
fult og alt, þá hættir það að vera verðmætt
í þjónustu klúbbsins. Því, ef það yrði yfirleitt
notað í þágu klúbbsins, myndi það áreiðan-
lega vekja grun og leiða til þess, að við yrð-
um að slíta fjelagsskapnum og hefðum ekki
annað en óþægindi og málarekstur í aðra
hönd.
— Þetta hið jeg ykkur leggja á minnið:
Meðan áhaldið var okkar eign, liöfðum við
vald, næstum ótakmarkað. Við gátum varist
svikum inn á við og árásum utan frá. Þessi
öfundsverða aðstaða er nú úti. Hún er úti á
sama augnabliki sem jeg sel áhaldið þeirri
stjórn, sem jeg ákveð, að skuli fá það.
— Sú ályktun, sem draga má af framan-
sögðu, er sú, að Múrbrolaklúhhnum verður
að slíta. Við þessi orð kom kvíðasvipur á
mörg andlit samkundunnar og allir litu á
Forseta, en liann hjelt áfram: — Jeg veit,
að þessi uppástunga mín getur eðli sínu sam-
kvæmt, ekki orðið vinsæl. Flest okkar liafa
verið lengi saman í fjelaginu og haft af þvi
ánægju og ábata. Ilinsvegar verður ekki
spyrnt gegn tölum, sem tala og þeim stað-
reyndum, sem fyrir liggja. Við erum efnuð
og höfum möguleika til þess að skiljast vand-
ræðalaust. Setjum svo, að við tækjum hinn
kostinn. Hver ykkar er það harn að kalda,
að við getum haldið áfram um aldur og æfi
án þess að liafa morðlólið í þjónustu okkar?
— Það er ekki nema rjett að taka það fram,
að sem stendur, eru stjórnarvöld allrar Ev-
rópu á liælum okkar. Jeg skyldi treysta mjer
að standast það, ef við hefðum ráð yfir á-
háldinu, en jeg ælla mjer ekki þá dul að
geta spyrnt á móti, án þess.
— Mjer þykir því leitt að segja Múrbrota-
klúbnum slitið, sem starfandi f jelagi frá deg-
inum í dag að telja, og lýsi því yfir, að með-
limír hans geta nú þegar fengið greiddan
þann hlut, sem hverjum þeirra ber, sam-
kvæmt áður upplesinni og samþyklri skýrsl11’
og, að eftir sex mánuði verður aftur lialdii111
fundur til þess að skifta upp varasjóðm1111
og andvirði þeirra eigna, sem varið verðiir
í peninga lil þess tíma. Þá mun jeg halda
ítarlegri ræðu, en í kvöld hiðst jeg undan a°
orðlengja frekar en orðið er.
Forseti settist niður og um stundarkorl1
ríkti djúp þögn á fundinum. Því næst tók
Ránfuglinn til máls. Hann leil órólega 1
kring um sig, rjett eius og hann vænti styi'ks
máli sínu hjá fundarmönnum, sneri sjer sí®'
an að forsetastólnum og ávarpaði Forseta-
— í fyrsta sinn í samvist okkar, herra
Forseti, leyfi jeg mjer að vera yður ósah1'
þykkur. Jeg ætla mjer ekki að halda lané3
ræðu, en aðeins vil jeg taka fram, að jeg ct
því eindregið mótfallinn, að klúbburinn legö'
isl niður. Og jeg hugsa að flestir hjerstadthr
sjeu á sama máli. Jeg hefi samþykt, að þjc^
væruð alt í öllu í fjelaginu, og hefi aldrcl
hafl ástæðu lil að kvarta undan ráðstöf1111
um yðar. Engu að síður finst mjer alkvaeð3'
greiðsla ælli að fara fram um fjelagsslih11'
Ránfuglinn leit vandræðalega kring 11111
sig; hann hafði beint augum sinum frá F°r'
seta meðan stóð á síðari hluta ræðunnar, l,al
eð hann stóðst elcki augnaráð lians. Heyra
inátti allmikla suðu meðal fundarmanná* cJl
hvað hún þýddi gat Hugh ekki vexáð viss lllir
Forseti hvesti augun, kafroðnaði, og st°,
upp og reif í skikkjufald sinn með annalJ
hendi en hinni lamdi liann í borðið
öskraði:
— Jeg er ekki hjer til að taka við neim1111
uppástungum. Mitt orð er lög lijer á stað11
/A