Fálkinn - 17.05.1930, Blaðsíða 7

PÁLKINN
7
Kvonbænir.
Saga eftir Valþjóf gamla.
Það er venjulega engin ástœða
W, að skopast að þó menn verði
östfangnir. Það er ekki nema
j^annlegt. Og flestir eru með
þcim ósköpum fæddir, að fara
ckki algerlega varlduta af þeirn
kyilla, sem sumir kalla ástar-
þjáningar, og sem þeir verða al-
ieknir af. Aftur á móti eru þeir
^enn til, sem bera þessar raun-
lr sínar þannig að menn glejuna
yamúðinni, og slcopast að þeim,
á» þess að taka það með í reikn-
lnginn að þeir eru i raun og veru
y°rkunnarverðir. Hann Láki hró-
i® þurfti að fá sjer konu, það
fatu allir sjeð, þar sem. hann var
yominn fast að þrítugu og far-
lnn að búa á foðurleifð sinni, þó
8engið sje fram hjá hinu, að
honum var ástarþráin meðsköp-
hÖ, svo það vai- í raun og veru
fleira en eitt, sem lijálpaðist að
j1® í því að kreppa að honum í
hyennamálum. En hvernig átti
h'áki hróið að haga sjer?
,, Hann lók sjer kaupakonu, hún
kíet' iiú líklega fyrst; en bráttí
c°m það upp úr kafinu, að hún
;';>r áður hálftrúlofuð tveimur í
Heykjavík og hver veit livað. Svo
-áka leist ekki á blikuna, enda
iafði hann löngum rent liýru
anga til sumra lieimasætanna í
jyeitinni. Hann var um tíma í
þmgnm við eina, en það var áður
Cl1 þörfin varð svona aðkallandi.
h-11 nú var það aftur á móti um
Seman, því nú var hún komin i
llmdana. Hann rendi því augun-
nm yfir hópinn, og þó honum
yndist ef til vill ein annari
remri, þá var ekki auðhlaupið
að fá vitneskju um, livort það
h'Undi hafa nokkra þýðingu að
SllUa sjer þangað. „Sá á kvölina
Scm á völina“, ekki er því treyst-
nema þessar ungu stúlkur
sJeu að dorga eftir einhverjum
s.íerstökum, og þá er svo sem
Gíki að sökum aðspyrja. Enhvað
-i**1 Þyi lcið Þá hlaut bann nú
y láta hrökkva eða stökkva og
svegna ákvað hann að ráðast
þéi
‘ fylkinguna þar sem hún var
I yijegust. Það voru hefnilega
f*rjár, sem hann hafði sjerstaka
ugirnd á. En samkvæmt venj-
'“Ui. hlaut hann að lála sjer
,,ícg.ia eina, enda betra en ekkert,
, r. bvi sem komið var. Þessar
11.] ár voru þær Lauga, Dára og
j.aru. Hann þakkaði guði fyrir
lsl feðranna, greip pennann og
*aPpírinn og ákvað að skrifa.
0^nn hafði heyrt útundan sjer,
ö Lauga á Bóli væri álitin
s. y^uHegasta og ákjósanlegasta
11 kan í nágrenninu. Og lionum
i'aTr Sem liessar utanaðkomandi
' t • kergmáluðu í hug sínum
’jarta; þessvegna var það liún
fv ? kann ljet pennann dansa
Uin1 Gftir drifhvítum pappírn-
’ °g tjáði lienni hvað liann
elskaði hana heitt og hvað lífið
mundi verða sjer erfitt ef hann
vrði að hættr °ð vona til hennar.
Hann leit yfir Imurnar með
velþóknun, þarna streymdu orð-
in, eins og lækur í laufi þöktum
sal eftir línunum og andi ástar-
innar sveimaði yfir vötnunum.
Hvort þetta brjef mundi elcki fá
hjartað í Laugu til að kvika? Um
það efaðist hann ekki, það mundi
geta fengið steinlijarta til að slá.
— Þó var niðurlagið eftir, þetta,
sem alt hulið og bundið átti að
leysa úr læðingi.
„Er nokkur von fyrir mig?“
skrifaði liann. Ef það er ekki
þá skaltu ekki svara, ekki
slökkva síðasta vonarneistann.
Jeg vil heldur bíða og vona, eftir
svarinu frá þjer, þó sú von endi í
vonleysi og örvæntingu“.
Hann sendi brjefið með áreið-
anlegri ferð. En svarið var ókom-
ið eftir viku.
Láki andvarpaði. Það var svo
sem auðvitað. En honum datt
ekki eitt augnablik í bug, að
leggja árar í bát, þó fyrsla til-
raunin bæri ekki tilætlaðan ár-
angur. Hann handljek frumritið
af brjefinu til Laugu, og nú skrif-
aði liann það upp aftur, aðeins
ávarpinu var breytt, þvi nú var
ástarörfunum miðað í aðra átt.
En eftir ]ivi, sem hann hugsaði
meira um þessi málefni, því nær
lijartanu gengu þau, og honum
tókst betur og betur að hnýta
liugsunarþráðinn við þá einu og
sjerstöku, sem hann beindi ástar-
örvum sínum til. Hann sendi því
brjefið með þeim fasta ásetningi
að taka nú málið öðrum tökum.
Brjefið átti að undirbúa jarð-
veginn, svo ætlaði hann sjálfur
að ganga augliti til auglits við
veruleikann í líkamning Dóru,
þvi nú var það Dóra, sem hugur-
inn stefndi til. En Dóra hafði
vistað sig í Reykjavík og svaraði
ekki brjefinu. Hún ætlaði að lofa
Láka skinninu að lifa á voninni
í lengstu lög. Hún var svo góð í
sjer hún Dóra. En Láki gerði
sjer ferð til Reykjavíkur og
skálmaði þar um göturnar og
svipaðist um eftir Dóru. Loksins
sá liann liana á götunni, liún var
á hraðri ferð. Láki greikkaði
sporið, liann var í þann veginn
að ná henni, cn þá skaust hún
inn í hús.
Nú var eklci nema um tvent að
velja, að duga eða drepast, hugs-
aði Láki og gekk upp tröppurn-
ar. I ganginum stóð Dóra og var
að fara úr hlifðarskónum.
„Sæl vertu“ sagði Láki.
„Sæll“ ansaði Dóra. Hvernig
átti hann nú að byrja.
„Hefirðu fengið brjef frá
mjcr?“ spurði hann.
„Já, segir liún og fer úr káp-
unni.
„Og hefirðu þá ekkert að
segja?“ spurði hann, og var ó-
sköp aumingjalegur; líklega hef-
ir það átt að tákna von, ótta og
ástarþrá. En Dóra skeytti því
engu og þagði. „Ætlarðu ekki að
segja neitt?“ Bætti hann við,
þegar hún þagði.
„Nei, auðvitað ekki. Þú hefir
sjálfur sagt að jeg skyldi ekkert
segja. Vertu sæll“. Hún gengur
inn og skellir á eftir sjer liurð-
inni.
Hann gengur niður tröppurn-
ar. „Auðvitað ekki“, sagði liún.
Var hægt að ganga öllu lengra?
Ástin á Dóru var óðara rokin
út í veður og vind.
En Láki var ekki af baki dott-
inn. Eklci er fullreynt enn, bugs-
aði liann, og margur á sín lengi
að vænta.
En þar sem skriftirnar höfðu
borið svo lítinn ávöxt, ákvað
hann nú að reyna persónulegan
máls- og hugsunarkraft. En til
þess þurfti liann allmikinn um-
hugsunartíma, því öllu varð að
gjöra ráð fyrir, bæði liklegu og
ólíklegu. Að svo komnu máli
dubbaði liann sig upp og lagði af
stað í hina örlagaríku ferð. Til
vonar og var hafði hann sent
brjefið góða á undan sjer, án
nokkurra tilmæla um svar. Enda
liafði svarið heldur eklci komið.
„Auðvitað ekki“. Var ekki von
að Láka tetrinu dytti það í hug,
eftir það, sem á undan var geng-
ið. Svo hefði eflaust fleirum far-
ið. En Láki var ekki á þeim bux-
unum að setja það fyrir sig, held-
ur bjó sig sem skjótast í bardag-
ann. Nú fór hann til föður meyj-
arinnar, og tjáði honum sínar
ástarraunir, og bað hann ásjár
og liðsinnis gagnvart stúlkunni.
En gamli maðurinn tók því lield-
ur dræmt, þó Láki særi og sárt
við legði, að lífið væri sjer ekki
túskildings virði án meyjarinnar.
„Hún ræður sjer sjálf, stelp-
an“, sagði hann og meira fjekk
Lálci eklci upp úr honum.
Iívenfólkið er þó altaf, eða oft-
ast bljúgara fyrir tárum og and-
vörpum, liugsaði Láki og með
þeirri liugsun fór liann til gömlu
konunnar. Og öll hans inni-
byrgða ást braust nú fram í
orða- og tárastraumum. Hann
margfullyrti, að dauðinn væri
sitt eina athvarf, ef stúlkan
brygðist. Svo undur lieit var ást-
in, sem hann hafði borið í brjósti
til hennar, um geysilangan tíma,
frá því hann fór fyrst að hugsa
um slíka hluti, hjelt hann.
Gömlu konunni runnu í brjóst
raunir lians og hún var góð við
hann og huggaði hann og hjet
honum aðstoð sinni, og fullyrti,
að orð sin mættu sín mikils, ef
liún beitti sjer. Láki þerraði lár-
in af augunum. og fór að hugsa
um, livað það væri ciginlega
gaman að lifa, enda fór líka hag-
uririn að vænkast þegar sú gamla
var búin að taka málið i sínar
liendur. Leið heldur elcki á löngu
þar til Láki gat strokið liendumi
um hjartagrófina, og fundið
hjartað titra af fögnuði sigur-
vegarans.
Um hug stúlkunnar skyldi eng-
inn grenslast. En eftir hugboði
Láka liefir hún sjálfsagt ekki
liaft augastað á neinum sjerstök-
um eða þá að minsta kosti ekki
haf t neina sjerstaka vissu eða á-
kveðna von í þá átt.
En eitt er víst og það er það,
að eitt hjarta sló þó af óblöndn-
um fögnuði daginn þann, sem
þau Láki og Lára voru vígð
saman í beilagt lijónaband. Og
Láki hneigði liöfuðið, svo sem ó-
sjálfrátt til samþykkis þegar
presturinn hafði yfir sáttmálann
og sagði: Það sem guð hefir sam-
tengt, má maðurinn ekki sundur
skilja.
Þetta hafði Láki um siðir upp
úr krafsinu.
Júðasögur.
„Heyrðu, Blum! Er það satt að
vatnið sjóði við 100° c.?“
„Já, það er alveg satt“.
„Nú, en segðu mjer eitt: hvernig
fer vatnið að vita að þaö er orðið
100° heitt?“
----x----.
Meðan stóð á ófriönum mikla hitt-
ust tveir liermenn, annar frá Jerúsa-
lein (Gyðingur) en líinn frá Róma-
borg (ítali) og tóku hvern annan tali.
Þá segir ítalinn.
„Þú ert altaf að segja þessar fá-
dæma sögur af löndum þínum, Gyð-
ingum, hvað þeir hafi gjört margt og
mikið. En veistu hvað fanst hjerna
í Róm nýlega, niðri i jörðunni, þegar
verið var að grafa grunn undir húsi?“
„Nei, það veit jeg ekki. Hvað var
það?“
„Það var járnþráður“.
„Já, já, og hvað svo?“
„Skilurðu það ekki, maður?" Skil-
urðu það eklci asninn þinn, að forn-
Rómverjar voru búnir að finna upp
símalagningu?“
Júðinn jiagnaði stundarkorn, —
það gekk alveg fram af honum. —
Eftir litla stund segir hann:
„Þetta þykir mjcr elcki sjerlega
merkilegt. Veistu hva'ð fanst nýlega
í Jerúsalem, þegar verið var að grafa
í jörð?“
„Nei, ekki veit jcg það. Hvað var
það svo sem?“
„Ekkert“.
„Nú—nú?“
„Skilurðu það ekki, asninn þinn,
að forfeður mínir voru búnir að finna
upp „þann þráðlausa?“ —
msæ&ázmim
Fálkinn fæst eftirleiðis lcej’pt-
ur*á Hotel Borg (lóbakssöluimi).