Fálkinn - 17.05.1930, Blaðsíða 13

F Á L K I N N
13
M á I n i n g a-
vörur
Veggfóður
Landsins stærsta úrval.
-MÁLARINN..
Reykjavík.
Framköllun. Kopiering.
Stækkanir.
Carl Ólafsson.
Framkðllun og kopiering
ódýrust á landinu
(háglans ókeypis) fljótt afgr.
Sportvornhús Reykjavíkur
Bankastræti 11.
Miklar birgðir ávalt
fyrirliggjandi af nýtisku
hönskum í
Hanskabúðinni
AusturQtræti 6
Pósthússt 2
Reykjavlk
Simar 542. 254
og
309(framkv.stj.)
Alíslenskt fyrirtæki.
Allsk. bruna- og sjó-vátryggingar.
Hvergi betri nje áreiðanlegri viðskifti.
Leitið uyplýsinga hjá næsta umboðsmanni.
Hreinar ljereftstuskur kaupir
Herbertsprent, Bankastræti 3.
Sóllrinii er viðlesnasta blaðið.
ramilUl er besta heimilisblaðið.
Múrbrotaklúbburinn.
Eftir WILLIAM 1E QDEDX.
Flh.
f1.' ^aiIPavinnu, sem bíður yðar, ef yfirvöldin
komast að því, að þjer sjeuð lijer á
lacstu grösum.
> Suss — þei — þei. Hvað er þetta? Ætlið
tijer að pína út úr mjer fje. Það á jeg ekki
d . andlitið á Mogra Kadogra Pampa-
r?11 0,s hafði gjör breytst, og blíðan í mál-
1 tlans var gjörsamlega horfin. Andlitið
ar öskugrátt og röddin titraði. Hann vældi
;Cstuiu er hann talaði.
Nei, jeg ætla ekki að pína út úr yður
Hlustið nú bara á mig,
íje,
, svaraði hinn.
far-S^a^ ''C^ seSJa yður hvernig þjer eigið að
a að því að vinna yður inn drjúgan skyld-
þes Ver^ að vinna með einhverjum að
j jj Sl1 máU, sem er öllum hrt'útum kunnugur.
til hefi jeg unnið með einum óvini
Ul,ai' Nú er hann einnig orðinn minn óvin-
• eg fyrir mitt leyti hcfði gjarnan viljað
l)j(<,rllla ^JV1 tlðna’ en ljað viH hann ekki. Nei,
er verið V1SS um, að ef í mig næst,
1 niitt ekki túskildings virði.
jg , ^e§ er kallaður Ránfuglinn, og hef tek-
að )a^ J Slnu at tiverju» sem ekki er þörf á
hnnnast á nú eða endranær. En liúshóndi
X1^un T-r i
Po • ’ lalnicne lávarður — sem við köllum
uDn ‘ • Nú glentust augu Grikkjans
a ;esingi, en hinn hjelt áfram . .. . ■—
haf ^ ^le^lr J höndum hlut, sem liægt er að
hafið U^. lir ömælanlegar fjárhæðir. Þjer
þí' i .Verið að elta ungan mann til Latinu,
er ekki SVo?
^kkinn kinkaði kolli.
i t . ann fór þangað til að selja stjórninni
haf UlUl lJetta áhald, og þeir liafa þegar látið
iVjog^, Ur sjer 200000 pund fyrirfram.
á j0jt. Vau°gra Pampadoulos greip andann
j ‘ Guð minn góður, stamaði liann.
jeg C1 1 teyniþjónustu .... jeg meina, að
ekki ^ 1 ,samtjandi við .... nei, það kemur
dreki^malÍnU vtð- Fáið yður eitthvað að
Líðið^3’ fVlnilr nilnn. Fáið yður vindil, nei
augnablik, jeg ætla að ná í annan betri.
Eunice de Laine liafði nóg að gera þenna
morgun. Hún var nýkomin til borgarinnar
og hafði þegar eftir morgunverð ekið til Hol-
loway-fangelsisins til þess að lieilsa upp á
Sylviu Peyton. Sylvia hafði verið afundin í
fyrstunni, en Eunice liafði heimtað að fá að
vita livað að henni væri.
Eftir að á hana hafði verið gengið, játaði
Sylvia, að Judith, þerna Eunice hefði sagt
sjer, að á ferð um Miðjarðarhafið hefði
Hugh og Eunice verið ein á skipi Forseta og
komist í mikla vináttu og loks verið gefin
saman á Malta. Hún sagðist liafa sjeð þau
koma út úr kirkjuni saman.
Eunice gat sagt Sylviu, að þau hefðu farið
í margar kirkjur á Malta saman, meðan skip-
ið var að taka kol, og tilviljunin ein hefði
ráðið því, að þau voru ein á skipinu. Sú
lilýðni, er þau voru Forseta skyldug, gat ekki
vikið fyrir ómerkum siðareglum og venju.
Loks fanst Eunice sjer hafa tekist að sann-
færa Sylviu og liún fór úr fangelsinu í betra
skapi. Á leiðinni heim til sín tók Eunice að
halda dómsdag yfir sjálfri sjer: — Bjáni
geturðu verið, sagði hún við sjálfa sig. —
Þetta er eini maðurinn, sem þjer stendur
ekki á sama um, og svo fleygir þú honum í
hendurnar á þessum stelpuanga, sem hýr
yfir einhverju leyndarmáli í sambandi við
þessi stöðugu hrotthlaup sín. Auðvitað verð
jeg að verða vond við Judith garminn, þó
aldrei nema liún hafi syndgað af eintómum
velvilja til mín. En livernig í veröldinni gat
sú stúlka getið upp á leyndarmáli mínu? Jeg
tala þó elcki um þau við hana nje annað þjón-
ustufólk. Og vonandi tala jeg ekki upp úr
svefni?
Það var ekki laust við, að vottaði fyrir
tárum i hinum fögru augum hennar, er liún
leit í litla spegilinn, sem liún liafði í liand-
tösku sinni. Hún flýtti sjer að þurka augu
sín, mjelaði andlit sitt og er vagninn stað-
næmdist í Half-Moon Street var hún orðin
jafn kát og venjulega. Hún slepti vagninum
og fór inn í íhúð sína. Þar hringdi hún til
Hugh -— í þriðja sinn eftir að hún kom heim
— en gat ekki náð i hann. James gamli sagði,
að hann væri ekki heima og sjer væri ókunn-
ugt um núverandi lieimilisfang lians. Hún
geklc að skáp og tólc þaðan hók, sem í voru
vatnslita- og blýantsmyndir, sem liún liafði
dregið upp sjálf. Alt í einu tók liún fram
mynd af hvítu marmarahúsi frá hökkum
Lago Maggiore. Þegar Eunice var í angur-
hlíðu skapi, skoðaði ún altaf þessa mynd.
Hún hafði málað hana fyrir mörgum árum
er hún var stödd í Isolabella. Henni hafði
þótt þetta fallegasta hús, er hún liefði nokkru
sinni sjeð og liafði hugsað sjer, að ef liún
giftist nokkurntíma manninum, sem liún
elskaði, skyldu þau búa í þessu liúsi við hið
yndisfagra vatn. Síðan hún liitti Hugh, var
hún þess fullviss í huga sínum, að hann væri
þessi maður. Hann og enginn annar. Varð
liún nú að gefa frá sjer alla von? Átti þetta
hús að verða draumabústaður hennar og
ekki annað, um aldur og æfi?
Hún vaknaði af þessum draumórum sín-
um við það, að stofnstúlkan kom inn.
— Hr. Valentroyd óskar að tala við yður,
ungfrú.
Eunice hrökk við, roðnaði litið eitt, lokaði
bókinni og setti hana á sinn stað. Ekki bar
á neinni geðshræringu, er hún sagði stúlk-
unni.að vísa gestinum inn.
Hugli kom inn og liún gekk á móti lion-
um til að heilsa honum.
— Eunice mín góð, byrjaði liann. Jeg var
að hugsa um hvenær jeg fengi að sjá þig
aftur, því þú varst ú bak og hurt þegar jeg
fór í austurförina. Hvernig líður þjer?
— Ágætlega, þakka þjer fyrir, svaraði hún
brosandi, — og það gleður mig ósegjanlega
að sjá þig aftur. Þú lítur hreystilega út. Já,
það var satt, jeg verð að segja þjer það strax,
að jeg var hjá Sylviu í morgun og þú getur
ímyndað þjer hvernig mjer varð við þessar
lygasögur um okkur, sem hún sagði mjer.
Mjer þykir þetta afskaplega leitt, Hugh, en
jeg er búin að komast að því, að Judith,
þernan mín, er liöfundur þeirra. Jeg þykist
vita, að ekki þurfi að taka fram............
— Auðvitað, Eunice. Særðu mig ekki með
því að minnast á þetta framar. Þú lítur svo
liraustlega og glaðlega út núna. Hugh greip
í axlir liennar, og liún roðnaði lítið eitt, er
hún svaraði, hlæjandi:
— Finst þjer það, Hugh?
— Já, það finst mjer, svaraði hann. Hjarta
Eunice sló tíðara en áður. Átti það virkilega
L