Fálkinn - 17.05.1930, Blaðsíða 14

14
F Á L K I N N
Áteiknaðar hannyrðir
fyrir hálfvirði.
Til þess að auglýsa verslun vora
og gera áteiknaðar vörur vorar
kunnar um alt ísland á sem skjót-
astan hátt bjóðum vjer öllu ís-
lensku kvenfólki eftirtaldar vörur
1 áteikn. kaffidúk .. 130xl30cm.
1 — ljósadúk .. 65 X 65 —
1 — „löber“ ... 35 x 100 —
1 — pyntehandkl. 65x100 —
1 — „toiletgarniture“ (4 stk.)
fyrir danskar kr. 6,85 auk burð-
argjalds.
Við ábyrgjumst að hannyrðirnar
sjeu úr 1. fl. ljerepti og með feg-
urstu nýtísku munstrum. Aðeins
vegna mikillar framleiðlsu getum
við gert þetta tilboð, sem er hafið
yfir alla samkepni.
Sjerstök trygging vor: Ef þjer
eruð óánægð sendum við pen-
ingana til baka.
Pöntunarseðill: Fálkinn.
Nafn ..........................
fíeimili.......................
Póststöð ......................
Undirriluð pantar hjermeð
gegn eftirkröfu og burðargjaldi
.......... sett hannyrðaefni á
danskar kr. 6,85 settið, 3 sett
send burðargjaldsfrítt.
Skandinavisk Broderifabrik,
Herluf Trollesgade 6,
Köbenhavn K.
SJÁIvFVIRKT
SSir’ Bézti eigínleiki ^
W FLIK=FLAKS
' er, aö það bleikir þvottinn
| við suðuna, án þess að
[ skemma hann á nokk- /Æ
St urn hátt I m
Ábyrgzt, að laustiv
fc'--. sé við klór.

I. BRYNJÓLFSSON & KVARAN.
að verða? spurði hún sjálfa sig. En Hugh
veik til liliðar, er þernan kom inn í sama
bih og mælti:
— Overtley yfirumsjónarmaður vill tala
við yður þegar í stað, ungfrú. Hann heimtar
að tala við yður tafarlaust. Hugh fanst sið-
ustu orðin koma dálítið hæðnislega.
XXVII. KAPÍTULI.
Overtley yfirumsjónarmaður kom inn,
leit undrunaraugum þangað, sem Hugh var,
sneri sjer síðan að Eunice og mælti:
— Ungfrú Eunice de Laine, jeg hefi um-
boð til að taka yður fasta, og vara yður við
því, að hvað sem þjer kunnið að segja verður
notað gegn yður, síðar meir.
Eunice beit á vörina af gremju og svaraði:
— Jeg hefi oft verið að hugsa um hvernig
á því stendur, að þjer eruð í svo hárri stöðu
hjá lögreglunni, hr. Overtley. Þjer stingið
upp höfðinu altaf þegar síst skyldi og altaf
yður sjálfum til skammar. Auðvitað skal jeg
koma með yður og njóta yðar skemtilegu
samveru í svo sem tvo klukkutíma. Lengur
verður það varla, ef hr. Valentroyd hjerna er
dálítið fljótur í snúningum. Hugh, stattu
ekki þarna, á svipin eins og þú hefðir fengið
sex skattaeyðublöð í einu, lieldur farðu beint
til Forseta og segðu honum hvað orðið er.
— Bíðið augnablik, tók umsjónamaðurinn
fram í. — Jeg þarf einnig að tala við yður
hr. Valentroyd. Jeg hefi komið heim til yðar
aftur og aftur en altaf liefir bryti yðar sagt,
að þjer væruð ekki lieima.
— Það getið þjer gert seinna, herra yfir-
umsjónarmaður — ekki svona gráðugur. Af
stað með þig Hugh. Hugh ljet ekki segja sjer
það tvisvar, en þaut af stað, fram hjá stofu-
stúlkunni, sem hafði legið við skráargatið,
og ók beint í klúbbinn. Þar fann hann For-
seta og sagði honum hvað gerst hafði.
— Hm, sagði Forseti, — jeg verð að segja,
að mjer kemur þetta ekki allsendis á óvart,
— en leiðinlegt er það — mjög leiðinlegt, því
það þýðir það sama sem að við verðum að
taka til okkar síðustu ráða nú þegar í staðinn
fyrir eftir viku lijer frá, og auk þess missa
af frekari greiðslum frá Latiniu fyrir morð-
tólið. En þessu má öllu koma í lag. Komið
með mjer.
Þeir stigu upp í vagn, sem beið þeirra og
þeim var ekið til Whitehall, að dyrum her-
málaráðuneytisins. Forseti skildi Hugh eftir
í vagninum og gekk inn. Honum dvaldist þar
heila klukkustund. Þegar hann loksins kom,
var liann ekki einn, því með lionum var liá-
vaxinn, hermannlegur maður, sem steig inn
í vagninn með honum og var kyntur Hugh
sem Vaugh lávarður, hershöfðingi. Enginn
mælti orð meðan vagninn ók spölkornið til
innanríkisráðuneytisins. Þar var Hugh enn
skilinn eftir en lávarðarnir gengu inn. Hálf-
tími leið; þá komu þeir aftur og skiftust á
nokkrum orðum á gangstjettinni. Síðan
kvöddust þeir með handabandi og hersliöfð-
inginn kinkaði kolli til Hugh og gekk leiðar
sinnar. Þá kom Forseti inn í vagninn og þeir
óku liratt til klúbbsins.
— Jæja, Valentroyd, mælti Forseti. — Nú
er eitthvað líf að færast í tuskurnar, það
bregst mjer ekki. Best að snúa sjer fyrst að
þvi, sem þjer eruð kunnugastur. Til dæmis
Sylviu Peyton. Jeg ljet eftir sannanir fyrir
fjarveru hennar lijá innanrikisráðlierranum,
og í dag verður siðasta rjettarlialdið yfir
henni og að því loknu verður hún látin laus.
Vasaklúturinn var eina alvarlega atriðið fyr-
ir hana, og einn maður í búðinni man eftir
því, að hann fann nokkrum dögum fyrir
morðið og var lagður á skrifborð hr. Marh-
ingtons sáluga. Og auðvitað átti Sylvia vasa-
klútinh, því að því er hún frekast man, kom
hún í búðina og keypti eitthvað, viku fyrir
morðið. Kaupmaðurinn opnaði skrifborðs-
skúffu sína til þess að ná í annan lykilinn að
peningaskáp sínum og hefir auðvitað tekið
vasaklútinn um leið í einhverju ógáti. Eins
og þjer vissuð, var herbergið, sem liann tók
lykilinn i, hálfmyrkt, því í framliluta húss-
ins logaði aldrei ljós að næturlægi. Svo þetta
er alt í lagi. Eunice de Laine verður laus eft-
ir fimm mínútur. Ákæran gegn henni hefir
við ekkert að styðjast. Hún ljet senda mjer
nokkur skjöl viðvikjandi samningunum vJ®
Stokes. Jeg sendi hana til Ameríku eftir þeim-
Þau voru öll á dulmáli, og Overtley viniir
olckar, sem var eins og fyrri daginn fús á að
vinna sjer eitthvað til ágætis, ljet róta öUu
upp í káetu liennar og taka Ijósmyndir at
öllu saman. Jeg liefi útskýrt alt nægileSa
fyrir Vaugh lávarði. Satt að segja sagði je8
honum eins og var, að jeg hefði fengið fJ®
frá Ameríku, en hann veit, að jeg liefi ekk1
látið leyndarmálið af hendi. Aðeins sýut
Ameríkumönnum uppfundninguna, og feng'
ið hjá þeim ávísun upp á dálitla fyrirfram'
borgun, það er alt og sumt.
— Það er eitt atriði, sem jeg vildi gjai'uíl
spyrja yður um, sagði Hugh. -— Jeg veit, a^
alt er í lagi hvað senrtir fjarveru Sylviu, eU
jeg liefi altaf verið í meira lagi hissa á þvJ’
að hún skuli yfirleitt vera meðlimur í klúbbu'
um.
— Ha, ha, hló Forseti. — Þjer meinið me®
öðrum orðum að hún er of óframfærin
feimin og að því er virðist of veikbygð tJl
þess að vera æfintýrakona. Þjer skuluð vita>
að stundum fela mögnuðustu þorpararmr
sig bak við sakleysislegan svip. En verið mJ
ekki svona niðurdreginn, Valentroyd. Je^
ætla ekki að fara að segja yður neitt ljut|
um Sylviu. Sannleikurinn er sá, að jeg hittJ
hana á mjög líkan liátt og þjer gerðuð sjáU'
ur. Hún var í hreinustu vandræðum og vaut'
aði fje og annað til lífsins viðurlialds. En eitt'
hvað var það í svip stúlkunnar, sem mjer
geðjaðist að. Jeg fór með hana í klúbbinu
og þó að hún liafi ef til vill átt mök við vafa'
samar persónur þar, hefir hún að minstu
kosti verið örugg .... Nú, við erum Pa
komnir.
Forseti stökk út úr vagninum og hljuP
nokkrar stikur áfram á götunni, og Hugh a
eftir. — Hvað er þetta? spurði Hugh.
— Áfram, fljótur nú, svaraði ForsetJ’