Fálkinn - 24.05.1930, Síða 13

F A L K I N N
13
M á I n i n g a-
vörur
Veggfóður
Landsins stærsta úrval.
»MÁLARINN«
Reykjavík.
—- -mb -
Framköllun. Kopiering.
©ys,— Stækkanir. I Carl Ólafsson. I
Ji
Framkollun og kopiering
ódýrust á landinu
(háglans ókeypis) fljótt afgr.
Sporívornhús Reykjavíkur
Bankastræti 11.
Pósthússt. 2
Reykjavík
Simar 542, 254
og
309 (frainkv.stj.)
Alíslenskt fyrirtæki.
Allsk. bruna- og sjó-vátryggingar.
Hvergi betri nje áreiðanlegri viðskifti.
Leitið uyplýsinga hjá næsta umboðsmanni.
Miklar birgðir ávalt
fyrirliggjandi af nýtisku
hönskum í
Hanskabúðinni
Austur-træti 6
Hreinar ijereftstuskur kaupir
Herbertsprent, Bankastræti 3.
Vállrílllt er viðlesnasta blaðið.
fílmiull er besta heimilisblaðið.
Múrbrotaklúbburinn.
Eftir WILLIAM LE QUEUX.
Pfh.
sHeri síðan við og gekk hratt inn í klúbbinn
°§ beint inn í herbergið, sem þekt var undir
ilafninu Ránfuglshreiðrið. Þar hringdi hann
n.lóllu og strax kom inn stóri, vingjarnlegiris-
!nr>, sem Hugh hafði kynst áður, undir býsna
kringumstæðum. — Kallið saman alla
>)a ttienn, sem þjer getið náð í og lialdið vörð
bm þetta hús í Park Street, mælti Forseti og
;Jetti manninum pappírsblað. Bíðið augna-
Jílk, bætti hann við og tók stóra, myndahók
Ur hillu. Látið taka eftirmynd af þessari
nrynd, þegar í stað. Hún er af Mogra Kadogra
arnpadoulos, og allir meðlimir verða að fá
rh eintak af lienni nú þegar. Ránfuglinn var
;aeð honum hjerna fyrir utan, fyrir augna-
' hkj, yjg verðum að hafa hendur í hári
)cirra innan tólf stunda. Skiljið þjer?
Forseti leit hvast upp og stóri maðurinn
' V;>raði þegar: — Innan 12 stunda, herra
J °rseti, — og hvarf út um dyrnar.
~~ Þetta er alt dálítið skrítið, sagði For-
'h- — Jeg hjelt satt að segja, að Ránfuglinn
!)lyndi komast leynilega í samband við rjctt-
^ina, en nú í þessu bili sje jeg hann með
kar góða, gamla vini Mogra Kadogra Pam-
piöUlos. Þetta er dálítið óþægilegt. Innan
j? stunda ætla jeg sem sje að fara til Vaugh
avirðar og afhenda honum áhaldið okkar.
’ ’yrir fult og alt. Sannleikann að segja,
hmtroyd, er ekki laust við, að jeg sje feg-
• n að losna við það. Það er vægast talað
vað ástand að liafa með höndum svona
^^Silegt vopn, sem allir vilja ná í frá manni.
j,"n ? !:' stjórninni á því að verða óhælt. Jeg
' i altaf ætlast til, að þar lenti það á endan-
s ! i vort sem er, eins og jeg var húinn að
^cgja,yður áður. Nú skuluð þjer, það, sem
1 'T dagsins ekki voga að sýna á yður
, ,,.ó' utan klúbbsins, því nú eru á ferð-
,J.\ hæöi amerískir, latinskir og „rauðir“
gr' :,!‘arar °§ auk þess vinur okkar hinn
ý," ’ \ i óheppilegu bandalagi við Ránfugl-
Sv° þjer sjýjg5 aö nú getur verið allra
veðra von. Jeg ætla að auka varnarliðið
hjerna á staðnum.
Forseti hringdi bjöllunni aftur og skipaði
stóra manninum að sækja nokkra menn frá
veitingahúsinu í East End og láta þá búast
til að verja klúbbinn. Síðan opnaði hann
járnskáp, sem var að baki honum og tók út
áhald, sem líktist einna mest myndavjel. —
Þetta er nú töfraáhaldið drengur, minn,
mælti hann og sló ljettilega á það með fingr-
inum, síðan stakk hann því í vasa sinn.
— Nú, ef alt gengur sæmilega, hjelt liann
áfram, ættum við að losna við allan veg og
vanda af klúbbnum og geta sest í helgan
stein, án þess að þurfa að hugsa um himin
eða jörð. Forseti hallaði höfðinu aftur á bak
og stundi.
— Takið eftir því, Valentroyd, að klúbb-
urinn hefir verið undursamleg tilstofnun
— alveg dásamleg.
— Jeg hefi oft verið að hugsa um, mælti
Hugh, -— hvernig á því getur staðið, að þess-
ir menn, sem hjálpuðu til að sanna fjarveru
Sylviu, skuli vera meðlimir klúbbsins. Jeg
meina biskupinn og læknirinn frá Harley
Street og þá karla. Þeir þurfa þó ekki að ..
— .... stela, sjer til lífsviðurværis, botn-
aði Forseti. — Nei, þjer getið því nærri, —
auðvitað þurfa þeir þess ekki. Jeg get sagt
yður það, eins og hverjum öðrum, að það
eru sjerstakar ástæður til þess, að þeir eru
meðlimir: Starfsemi klúhbsins hefir verið
marghliða. Þjer hafið sjeð sumar hliðarnar,
en alls eru þær miklu fleiri en þjer gerið
yður í hugarlund. Til dæmis hefir verið góð-
gerðastarfsemi. Klúbburinn hefir gert hinum
fátækustu allra fátækra það mögulegt að fá
sjer frídag. Hann hefir útvegað hláfátæku
fólki góða læknislijálp í sjúkdómum þeirra
og hressingardvöl síðar meir. Og miklu
miklu fleira.
En nú stendur svo á, að þetta háttstand-
andi fólk hefir ált við ýmiskonar mótlæti að
stríða og komist í ýmsar liættur. Stundum
hefir átt að pína út úr því fje. Neyð þeirra
hefir borist mjer til eyrna og klúbburinn
liefir hjálpað þeim t. d. gegn mönnum álíka
eins og Mogra Kadogra kunningja okkar. I
þakklætisskyni hafa þau svo gert okkur
greiða, ef þörf hefir krafið. Að vísu hafa
ekki allir fengið þarfir sínar uppfyltar, en
það kemur seinna.
Aftur fór Hugh að brjóta heilann um
þenna margbreytta mann, sem sat andspænis
lionum og virtist búa yfir hjartagæsku St.
Fransiskusar engu síður en grimd Greifans
af Monte Christo.
Það sem eftir var dagsins höfðust þeir
við í klúbbnum, og eftir að hafa etið þar mið-
degisverð, lögðu þeir af stað til Euston-járn-
brautarstöðvárinnar, en þar liittu þeir Vaugh
lávai'ð ásamt tveim háttsettum hei'foringjum,
og ásamt þeim stigu þeir í hraðlestina norð-
ur eftir. Klefinn, sem þeir komu inn í, var
loftillur. Hitunartækin voru í fullum krafti
og gluggarnir lokaðir. — Jeg held við ættum
að fá okkur dálítið hreint loft, mælti Vaugh
lávarður.
—- Sjálfsagt, kunningi, svaraði Forseti, og
gekk að glugganum, sem sneri frá stöðvar-
pallinum. Annar liðsforinginn, sem með
þeim var, varð á undan að glugganum og
dró hann niður. Hann horfði út um glugg-
ann stutta stund, og sneri sjer því næst til
hinna: — Hafið þið nokkurntíma sjeð rottu,
sem jafnast við þessa? spurði hann og benti
á geysistóra rottu, sem mátti glugglega sjá
fyrir utan í bjarmanum frá bogalampanum.
— Herrar mínir, rnælti Forseti. — Það er
best, að jeg gefi ykkur sýnishorn af hinu
ágæta rottudrápsáhaldi, sem jeg hefi með
mjer hjerna. Hann hnefti frá sjer yfirhöfn-
inni og tók fram áhaldið, sem líktist ljós-
myndavjel, og béindi því að rotlunni er hún
liljóp framhjá. Enginn eldur sást, nje skot,
en rotlan hoppaði snögglega upp með
krampateygjum og lá því næst steindauð.
Þeir liorfðu á hana stundarkorn, en hún
bærði ekki á sjer. Forseti settist niður með
áhaldið í hendinni.
— Dásamlegt, tautaði hershöfðinginn. —
Eruð þjer nú viss, Halmene lávarður, —- full-
komlega viss um, að þetta sje einasta eintak,
sem til er af verkfærinu, og að þjer hafið
ekki látið forskriftina að því af, liendi.
— Fullkomlega, kæri hershöfðingi, svar-
aði Forscti. —• Aðeins einn maður auk mín
og hugvitsmarinsins, veit hvar vinnustofan
i