Fálkinn - 05.07.1930, Blaðsíða 11

FÁLKINN
11
M A M M A.
upp til himins. Sólin ljómaði á and-
lit hennar og fólkið streymdi að í
stórum hópum til þess að dáðst að
hinu gullfagra listaverki.
— Þetta er ímynd hreinleikans
sögðu nokkrir, nei, kærleikaiis,
sögðu aðrir. Það er sjgur hins eilífa
lífs yfir hinni jarðlegu hrörnun.
— Nei, l)að er heimsfriðurinn,
sem við allir þráum.
En það var enginn nema listamað-
urinn sjálfur sem vissi hvað það
var.
— Góð móðir er það besta og feg-
ursta á þessari jörðu.
Svolitill strákhnokki stóð við
Paradísarhliðið og þrýsti andlitinu
fast upp að hinni logagyltu grind.
— Guð, guð, kæri guð, ertu þarna
inni?
Strax svaraði djúp og hreimfögur
>'ödd, sem virtist titra af ástúð:
— Já, Hans litli, hvað viltu?
— Þú veist að mamma er svo las-
in, þú mátt ekki taka hana frá mjer.
Góði besti guð lofaðu mjer að hafa
hana hjá mjer, þó ekki sje nema eitt
ár ennþá, jeg hefi ekki verið henni
eins góður og jeg átti að vera.
og Herrann brostí og lofaði honum
að hafa hana hjá sjer.
— Hans var nú orðinn ungur mað-
ur. Með erfiðismunum og mikilli
vinnu hafði hann aflað sjer þekk-
ingar, en öll barátlan virtist hon-
um auðveld við hlið móðurinnar.
Hún kysti á ennið á honum þegar
verk hans ætlaði að yfirbuga hann,
og þegar honum hepnaðist eitthvað
var bros hennar hestu verðlaunin.
Og það var svo undarlegt að þó
ungi maðurinn eltist, mentaðist og
yxi í áliti hjá mönnum — já, Guð
— Það var leiðinlegt, Hans litli,
sagði Herrann. Þá fær hún að vera
hjá þjer eitt ár ennþá, en þá verð-
urðu líka að nota hvern einasta dag
og hverja stund.
Hans litli var ánægður, hann
strauk hárið á mömmu sinni, sópaði
gólfið, bar inn eldiviðinn og vökv-
aði blómin hennar. Og þegar hann
las skólabækurnar sínar sat hann á
litluni skemli við fætur hennar. Það
kom aftur roði i kinnar mömmu
hans, augun tindruðu og nálin stakst
hraðar gegnum saumana. Litla her-
hergið var fult af sólskini, þó úti
íyrir væri stormur og hríð, eða það
fanst að minsta kosti hinum tveim-
ur hamingjusömu manneskjum.
Tíminn leið alt of fljótt. Árið var
brátt á enda og aftur stóð Hans litli
við Himnahliðið.
— Ertu nú kominn aftur litli vin-
minn, sagði Herrann, og hristi
svolitið höfuðið. Hefirðu elcki not-
»ð árið eins og þú lofaðir mjer?
— Kæri, Faðir þú sem alt sjer,
hú veist líka að jeg hefi notað hvern
úag og hverja stund, en þó er svo
»>argt eftir, sem mig langar til að
gera fyrir hana mömmu mina. —
Timinn var ekki nógu langur.
-— Jæja þá verðurðu að fá að hafa
hana hjá þjer eitt ár ennþá, þá hlýt-
Ur þú að geta komið þvi i verk,
sem þú ætlar þjer.
Ár eftir ár kom Hans litli, það
var altaf eitthvað, sem hann þurfti
^ndilega að gera fyrir mömmu sina,
hafði sjálfur gefið honum nokkuð
af sköpunarmætti sinum, svo hann
var mikill listamaður — var hann
þó altaf Jitli Hans þegar hann fór
að finna Herrann og biðja fyrir
mömmu sinni.
Loksins einn góðan veðurdag
sagði Guð við hann: — Nú er
mamma þín orðin þreytt og nú verð-
ur hún að fá að hvila sig, hún þrá-
ir það, en vill ekki segja það við
þig-
— Mamma orðin þreytt og gömul,
hún, sem'hefir svo ungt hjarta, ó,
guð minn góður jeg skal bera hana
á örmum mjer ef hún er orðin
þreytt, bara ef jeg má hafa hana hjá
mjer.
— Hans minn góður, það hefirðu
gert hvern einasta dag. En þrátt fyr-
ir alla elsku þína geturðu ekki
stöðvað rás tímans. Alt jarðneskt er
hrörnun háð, og aldrei tekst jafn-
vel hestu og mestu mönnum að fram-
kvæma alt sem þeir hafa óskað sjer
— jafnvel ekki gagnvart móður
sinni.
— Herra, herra, Hans litli kast-
aði sjer grátandi á hnje.
— Rístu á fætur barnið mitt,
farðu aftur til jarðarinnar og gerðu
skyldu þina.
Hinn innblásni listamaður hjó
mynd móður sinnar i snjóhvítan
marmara. Það var ekki gömul kona,
bogin í baki, með magrar hendur
þunnar varir. Nei, lnin stóð há og
hein og rjetti hendurnar fagnandi
Framh. af bls 7.
barninu. Og hvaða gagn var þá i
því að kenna honum það?
Nei, það var hreint ekkert vit í
þvi, það fann luin best um kvöldið,
þegar Sæmundur kysti hana i log-
andi lirifningu og bað hennar upp á
gamla móðinn. Með kvenlegri lipurð
gaf lnin lionum i skyn, að það hefði
ekki verið seinna vænna fyrir hann
að hefja bónorðið, ef hann ætlaði að
koma vel og drengilega fram. Hún
minti hann á kvöld eitt fyrir löngu,
er þau höfðu verið saman í boði, á-
samt mörgum fleirum, og hann fylgt
henni heim. — Þetta skeði vikuna
áður en hún kyntist Erni. — Sæ-
mundur vissi, að hann var töluvert
ölvaður og vaknaði úr rotinu undir
morgun og lá þá í forstofunni heima
hjá henni.
En hann hafði aldrei grunað, að.
hann hefði notið ástar liennar þá
nótt. — Bölvaðui' auli hefi jeg verið,
lnigsaði hann. — Þarna hefði jeg
þá getað trúlofast henni daginn eftir,
i staðinn fyrir að örvænta og verða
afbrýðisamur. Jeg er mest hissa á, að
hún skuli ekki hata mig og fyrirlíta
fyrir þessa framkomu. En liún elsk-
ar mig!
Aumingja Örn! Hann lijelt sig eiga
barnið hennar Línu, Lína liafði ætl-
að að fá hann til þess að gangast
við því, til þess að það yrði ekki
föðurlaust, úr því að faðirinn var
svo mikill asni að vita ekki hvern-
ig á stóð. Sæmundur fór að leita
að Erni.
— Jeg veit hvernig í öllu liggur,
sagði hann, er þeir liittust. — Þetta
var alt saman misskilningur. Það er
jeg sein á barnið, en ekki þú. Það
er jeg, sem Lína hefir elskað frá
því fyrsta.
Mjer þykir leiðinlegt að hún skuli
liafa gabbað þig svona, en henni var
svo mikil vorkunn, eins og á stóð.
Og Sæmundur hjelt langa ræðu til
að fegra málstað Línu i augum Arn-
ar.
Erni fanst mikið til um þessar upp-
lýsingar og kvaðst mundi hverfa á
hrott úr bænum liið bráðasta.
— Ætti jeg að skreppa heim til
Línu og kveðja? spurði hann. — Jeg
hýst við að fara annað kvöld.
— Nei, góði, sagði Sæmundur. —-
Það er ekki vert að þú sjert að því.
Jeg skal skila kveðju til hennar.
— Jæja, það er ágætt, svaraði Örn.
Svo kvöddust þeir með mestu
virktum.

Verðið
lækkað.
Frá í dag eru S.K.F. kúluleg
ódýr. — Ódýrari en fyrir heims-
stjTjöldina, þrátt fyrir hækkuð
vinnulaun. — Þetta er afleiðing
af samsteypu verksmiðjanna.
Enginn nútímamaður kaupir í
dag vjel án S.K.F. kúlulega; þau
spara orku og auka rekstursör-
yggið.
Þau heyra nútímanum til.
Nýr aðal-verðlisti
frá
jiinj 1930.
(í gulri kápu).