Fálkinn - 05.07.1930, Blaðsíða 14

14
FÁLKINN
og uppörfa hina, sem ennþá var einhver von
um að hægt yrði að bjarga.
Aðeins fáum tímum áður liafði Gabríel
verið latasti og að ýmsu leyti gagnlausasti
maður á eynni, nú var hann starfsamastur
allra og sjálfsagt sá allra viljugasti. Honum
datt ekki íliug að hræðast hina ógurlegu
veiki og brátt kom einnig í Ijós að hann
þekti ekki til þreytu. Ekkert virtist mæða
hann. Hann fjekk að vita hverjum skyldum
hann ætti að gegna og komst nærri ótrúlega
fljótt upp á það, sem hann átti að gei’a.
Þannig unnu þeir alt að því mánuð. Eftir
því sem fólk það, sem flúið hafði upp í
hæðina veiktist, voru sjúklingarnir fluttir
niðureftir í pestarbælið fyrir neðan. Þeir,
sem gáfu upp andann voru huglxreystir á
síðustu augnablikum lífs síns af manni þeim,
sem þeir höfðu leikið svo grimmilega og
þegar alt var afstaðið og baráttunni lokið
var það hann sem lokaði hátíðlega aug-
um þeirra og lagði þá til hinnar hinstu
hvíldar í kirkjugarðinum á bak við borgina.
Oftar en einu sinni liafði læknirinn farið
að efast um að hin veiklaða líkamsbygging
fjelaga hans myndi þola alla þessa áreynslu
og oft hafði hann verið kominn á fremsta
hlunn með að skipa honum að hlífa sjer.
En ábyrgðartilfinningin, sem öllum fyrir-
skipunum er sterkari, liafði gagntekið Gabri-
el og hann var ekki lengur áhyggjulausi
flækingurinn sem liann einusinni hafði ver-
ið, en maður búinn til hreystiverka, og það
sem meira var, hæfur til að framkvæma
þau. Þó liann aldrei leiddi hugann að því, þá
var nú svo komið að fjendur hans voru
fallnir í hendur honum og hann gat kom-
ið fram meiri hefndum, heldur en hann
undir nokkrum öðrum kringunlstæðum hefði
getað vænst eða vonast eftir.
Smátt og smátt fór veikin að rjena. Það
fækkaði óðum þeim, sem sýktust og þeir,
sem tóku liana virtust ekki eins þungt haldn-
ir og hinir, sem lögðust fyrstir. Svo ein-
kennilega vildi til að síðasta verulega alvar-
lega tilfellið var enginn annar en dómar-
inn Casey, frumkvöðull að hinni grimmi-
legu háðung, sem Gabriel hafði átt að sæta
nokkrum mánuðum áður, sem nú virtust
raunar vera mörg ár. Það var tuttugasta og
áttunda morguninn eftir að Gabríel hafði
tekið að sjer að gerast aðstoðarmaður lækn-
isins, að þeir sáu rauða fánann blakta uppi
á hæðinni qg vissu að nýr sjúklingur biði
liinna lijálpfúsu lianda þeirra. Eins og þeir
voru vanir brugðu þeir strax við og fóru
upp á hásljettuna þangað sem sjúklingur-
inn var fluttur, og þeir voru vanir að vitja
þeirra, sem hjálpar þurftu með. Það var
Casey, sem lagstur var.
I þetta sinn reyiidist sjúkdómurinn sjer-
staklega þrálátur. Dag eftir dag vann Gabríel
hjúkrunarstörf sín við sæng sjúklingsins með
takmarkalausri þolinmæði og beið og von-
aði þess að sjá einhver merki þess að bati
væri í aðsigi.
Sama kvöld og sjúklingurinn var úr allri
hættu kom læknirinn þjótandi þangað sem
aðstoðarmaður hans var önnum kafinn við
iðju sína og sagði honum að skip væri að
sigla inn fyrir rifið inn á pollinn. Samkvæmt
fyrirskipun lians hljóp Gabríel niður til
strandar, hrinti fram báti og reri út að skip-
inu. Af ástæðum, sem honum einum voru
kunnar, lagðist hann ekki að skipshliðinnni,
heldur hamlaði bátnum sem svaraði þrem
bátslengdum frá afturstafni skipsins og kall-
aði þaðan upp.
„Hvað gengur á í landi?“ kallaði stýri-
maður úr afturstafni, „bærinn sýnist vera
auður og yfirgefinn".
„Bólusótt“, svaraði Gabríel liægt og rólega
„Við erum búnir að missa helminginn af
hyskinu úr henni. Þjer skuluð ekki koma i
land ef þjer eruð hræddur. Kirkjugarður-
inn er nú þegar orðinn nógu fullur. Hvað
viljið þjer annars?“
„Það er farþegi með okkur, sem vill endi-
lega komast í land í svo sem einn eða tvo
tíma“ svaraði stýrimaðurinn, „hann er að
spyrjast fyrir um mann, sem honum hefir
verið sagt að eigi hjer heima. En það er
ekki að vita nema hann sje dauður úr þess-
ari blessaðri veiki ykkar“.
„Hvað á hann að heita?“ spurði Gabríel,
„Jeg hefi tundað mestan Iiluta þeirra manna,
sem veikst liafa, jeg hefi grafið þá dauðu
með eigin hendi, og þeim, sem hata hefir
orðið auðið hefi jeg lijálpað til þess að klifa
upp hæðirnar aftur til vina sinna þar“.
í sama bili bar lávaxinn mann, gráhærð-
an fram að horðstokknum, hann var vel
rakaður og snyrtilegur í útliti, húinn hvít-
um flónelsfötum. Hann skeggræddi um stund
við stýrimann, að svo búnu hóaði liann í
Gabríel.
„Jeg heiti Price“ kallaði hann. „Jeg er
lögmaður frá Chicago og er kominn alla
þessa leið frá San Francisco með þessu
skipi í þeirri von að geta haft upp á sama-
stað herra Gabríel Dollmanns, sem sagt er
að eigi heima lijer á eynni“.
Undrun Gabríels var svo mikil að liann
gat ekki komið upp nokkru orði, en þeg-
ar liann hafði áttað sig, mjakaði liann bátn-
um nær skipinu, byrgði fyrir munninn með
liendinni, eins og hann væri hræddur um
að mótstöðumenn lians uppi i hlíðunum
heyrðu hvað hann segði og sagðist vera eng-
inn annar en sá, sem um væri að ræða.
„Þjer Gabriel Dollmann, sonur Dollmanns
miljónamærings i Chicago?" lirópaði hinn
undrandi, „það er ómögulegt. Þjer eruð að
leika á mig, það er jeg viss um?“
„Því getur það svo sem ekki verið?“ spurði
Gabríel. „Það er ekki eingöngu mögulegt
heldur er það öldungis víst. Læknirinn í
landi og hálft annað hundrað manns get-
ur borið vitni um að svo sje. Ef þjer ekki
viljið trúa mjer, þá getið þjer komið sjálf-
ur í land og fullvissað yður um að svo er,
og að jeg fe rekki með fleipur“.
Sendimaður virtist ekki neitt áfjáður í að
fara í land eftir hroðasögur þær, sem Gabrí-
el liafði að segja um pestarbælið þar upp-
frá og var það því engin furða þó liann
hjeldi fast við neitun sina um að verða hon-
um samferða þangað.
„Jæja, það gerir ekkert til, jeg get sótt
læknirinn hingað út, þegar þjer mætið augna-
ráði haps býst jeg við að þjer verðið að
trúa mjer. Nú hvað er það þá, sem þjer
þurfið að segja mjer?“
„Ef svo er, að þjer eruð Gabríel Dollmann,
eins og þjer þj'kist vera“ mælti liann, þá
verðið þjer að vera viðbúinn að heyra slæm-
ar frjettir. Faðir yðar er látinn, herra. Hann
fórst við járnbrautarslys fyrir nokkru. Og
ganga nú allar hans miklu eignir til yðar,
sem einkaerfingja hans. Gerið þess vegna ráð
fyrir að þurfa að sanna hver þjer eruð,
svo jeg geti fyllilega gengið úr skugga um
að þjer sjeuð rjetti maðurinn, jeg býst við
að mega óska yður til hamingju með bestu
tekjur, sem liægt er að liafa hjer á þessari
jörðu, jeg geri ráð fyrir að þjer eigið nú
sem svarar fjörutíu til fimtíu miljónir doll-
ara eða jafnvel betur. En áður en jeg held
lengra verð jeg að fá fulla vissu fyrir því
að þjer sjeuð sá maður, sem þjer þykist
vera“.
Gabríel hugsaði sig um stundarkorn. Hann
vissi ekki hvernig hann ætti að fara að því
að sanna sig nema öll nýlendan kæmist á
snoðir um leyndarmál hans.
„Skip þetta er „Gullna liliðið“ er það ekki?
spurði hann.
„Jú, það er það“, mælti stýrimaðurinn.
„Og nafn skipstjóraris er ....?“
,yBrown“, svaraði stýrimaðurinn. „Horatio
W. Brown. Hann hefir verið svo lengi með
því að menn ættu nú að fara að þekkja
hann“.
„Horry Brown — hvað, jeg held liann
þekki mig“, sagði Gabríel. „Sækið hann og
við skulum sjá“.
Brown skipstjóri var nú þegar sóttur og
kom liann upp úr klefa sínum. Enginn spurði
hann neins, enda þurfti þess ekki með, þvi
þegar hann kom aftur á skipið sá hann
manninn, sem sat í bátnum og kallaði til
lians:
„Halló! Gabríel Dollman! Hvað eruð þjer
að gera hjer?“
„Þetta er nóg sönnun fyrir mig“, mælti
lögmaðurinn. „Ef Brown skipstjóri er viss
um að þjer sjeuð Gabríel Dollman, þá býst
jeg við að geta tekið orð yðar trúanleg um
það“.
„Auðvitað er hann Gabriel Dollman", sagði
skipstjórinn, jeg liefi nú þekt hann þessi
seinustu fimm ár. Allir á ströndinni þekkja
liann lika; hann er einri af slæpingjunum
hjerna á eynni“.
„Þetta kann vel að vera. En jeg þarf að
vera alveg viss“.
Dollman stakk hendinni í brjóstvasann og
dró upp brjefaböggul, sem hann hafði tekið
með sjer úr kofa sínum. Hann rjetti mann-
inum, sem stóð við borðstokkinn þau, hann
tók hálfsmeikur við þeim og blaðaði í þeim.
„Jeg er nú fyllilega ánægður, lierra Doll-
man“, mælti hann að lokum, „og vonast til
að mega óska yður og fjölskyldu yðar til
hamingju með eignir yðar. Ef þjer viljið gera
svo vel og róa svolitið nær, ætla jeg að rjetta
yður skjölin, sem jeg hefi.tekið með mjer til
yðar. Jeg hefi þau lijerna í vasanum. Það er
upphæð sem þjer getið tekið á eftir því sem
þjer viljið, og sem er nægilega stór til þess
að fylla þarfir yðar fyrst um sinn, og jeg
liefi einnig skilaboð frá firma mínu um að
þeir muni með ánægju greiða allar ávísan-
ir frá yður hvað háar, sem þær eru“.
Eftir útlitinu að dæma, virtist erfinginn
hvorki vera eins ánægður eða undrandi,
eins og við hefði mátt búast.
„Jeg liefi verið að búast við þessu upp
á síðkastið“, mælti liann blátt áfram, „samt
kemur mjer það dálítið að óvörum“.
„Auðvitað gerir það, herra“, mælti lög-
fræðingurinn kurteislega. „En blessaðir