Fálkinn - 05.07.1930, Síða 13

F Á L K I N N
13
Grammófónar
og
Grammófónplötur
íslenskar plötur.
Harmonikuplötur
spilaðar af
Gellin og Borgström
dansplötur, klassiskar plötur.
Nýjar plötur með hverri ferð.
Vörur sendar gegn eftirkröfu
út um alt land.
atrinWaí
Hljóðfæraverslun, Lækjargötu 2.
Líftryggiö yður
þar sem kjörin eru best.
Úr ársreikningi Lífsábyrgðarfjel.
Thule h.f. 1929:
Árstekjur ... kr. 4.621.189.52
Þar af til hluthafa— 30.000.00
(Hluthafar fá aldrei hærri upp-
hæð, skv. samþyktum fjelagsins).
Lagt í sjóði fjel. kr. 320.272.00
Til hinna trygðu — 4.264.917.52
(yfir 92% af ölluin ágóða fjel.).
Ágóðaliluti hinna trygðu útborg-
ast árlega að 5 tryggingarárum
liðnum, og er ekki hærri 1929
en önnur ár.
Lífsábyrgðarhlutaf jelagið
T H U L E .
Aðalumboðsmaður fyrir íslaud:
A . V. TULINIUS,
Eimskipafjelagshúsinu, 2. hæð.
Sími 254. Símn.: TULIN.
Umboðsmenn óskast allsstaðar,
þar sein ekki eru umboðsmenn í
nágrenninu.
Vóllrinn er viðlesnasta blaðið.
rommu er besta heimilisblaðið.
Miljónamæringurinn
i Homströodum.
Eftir Guy Boothby.
hverir af öðrum af hinni voðalegu pest, sem
gekk nú Ijósum logum um eyna og eyddi
öllu, sem á vegi hennar varð. Nokkrir tóku
báta sina og rjeru til sjávar. Skip fundu bát-
ana nokkrum vikum seinna, með hálfrotn-
uð lík innan borðs. Aðrir flýðu út í runn-
ana og fórust eða báru veikina til hinna
innfæddu. Flestir lokuðu sig inni hálfbrjál-
aðir af liræðslu og þvertóku fyrir að koma
út fyrir húsdyr, nema sulturinn ræki þát út,
og annara örþrifaráða gripu þeir til í skelf-
ingunni. f fyrstu voru framkvæmdar marg-
ar jarðarfarir, þær voru ekki viðhafnarmikl-
ar, en þeim mun fljótari voru menn að kasta
rekunum. Þegar fram á leið var þó hætt að
jarða, ekki þó af vankunnáttu um hættuna,
sem þessu fylgdi fyrir þá sem eftir lifðu, held-
ur af því að enginn fjekkst til þess að inna
þetta starf af hendi vegna hættunnar, sem
af því kunni að stafa.
Loksins einn skelfingardaginn náði ógnin
hámarki sínu, og allir þeir, sem ennþá voru
heilir heilsu flýðu í einum hóp úr bænum
upp í hæðirnar fyrir ofan og skildu sjúkling-
ana eftir eina og ósjálfhjarga.
Dag þann, sem þetta hræðilega atvilc skeði,
og karlar, konur og börn sáust klifa upp
hæðirnar með það af búshlutum sínum, sem
það gat komist með, bar svo við að Gabrí-
el Dollmann, sem hafði verið lasinn í nokkra
daga, skreiddist út úr kofa sínum og hjelt
til nýlendunnar, til þess að byrgja sig upp
uieð matarforða til vikunnar að vanda. Hann
hafði ekki heyrt getið um það, sem við hafði
borið í nýlendunni síðustu dagana og kveið
því móttökum þeim, sem hann átti i vænd-
Um þegar þangað kæmi. Þegar hann var kom-
inn niður á aðalgötuna sá hann ekki nokk-
urn mann, kom honum þetta kynlega fyrir
sjónir og vissi hann ekki hvað hann átti að
láta sjer detta í hug um það.
Hann leit inn á kúluspilastofu eina um
leið og hann gekk fram hjá. Þar var sjald-
an autt sæti þegar perluveiðamannaflotarn-
ir voru í höfn, en nú var hún auð og mann-
laus. Þaðan hjelt hann áfram að „Perlu-
mannahvíld“. Drykkjustofan þar sem liann
svo oft hafði orðið að líða fyrir liæðni og
lilátra eyjarskeggja var einnig galtóm, en
í herberginu innar af sá hann gestgjafann
liggja endilangan á legubekk i andarslitr-
unum og sat læknirinn þar yfir honum.
Hann var kaldur og rólegur að vanda, hann
hafði hvorki hjúkrunarkonu eða aðstoðar-
mann sjer til hjálpar. Þegar læknirinn sá
að alt var um garð gengið og ekkert varð
að gert í þetta sinn frekar en svo oft endra
nær reis hann á fætur gekk út úr herberg-
inu og fram í drykkjarstofuna og lokaði
hurðinni að baki sjer. Hann gekk að hyllu
einni, tók þar ofan whiskyflösku og helti
dálitlu úr henni í tvö glös, sem hann tók
undan drykkjarborðinu, síðan leit hann til
Gabríels og gaf honum bendingu með aug-
unum um að koma og drekka með sjer.
„Hvað eruð þjer að gera hjer?“ Spurði
liann þegar hann hafði tæmt glas sitt og
sett það aftur á borðið. „Hvers vegna haf-
ið þjer ekki líka hlaupið leiðar yðar eins
og allir hinir hölvaðir ræflarnir? Vitið þjer
ekki að þessi staður er regluleg dauða-gildra
og áður en þjer súið yður við eruð þjer
orðinn kirkjugarðsmatur sjálfur?“
Gabríel viðurkendi í einfeldni sinni að um
það hefði hann ekkert vitað og bætti við,
að hann væri ekki neitt hræddur um að
smitast. Hann sagðist hafa heyrt einhvern-
tíma sagt að þegar maður væri ekki lirædd-
ur við sjúkdóma þá bitu þeir alls ekki á
mann. Læknirinn hummaði fyrirlitningar-
lega.
„Ef menn smituðust af hræðslu, þá myndi
ekki standa uppi einn einasti maður núna
hjerna megin hæðarinnar. Bleiðurnar! Þeir
hlaupa hjeðan eins og rottur úr skipi, sem
er að sökkva, og skilja eftir vini sína, sem
þeir lofa annaðhvort að synda eða sökkva.
Þó jeg hafi oft hugsað með fyrirlitningu
um samborgara mína, þá veit hamingjan að
jeg hefi aldrei haft eins mikla andstýgð
á þeim eins og núna. Ef bara einn einasti
þeirra hefði viljað hjálpa mjer núna þá gæti
vel verið að jeg hefði getað fengið einhverju
áorkað. Eins og nú er komið verð jeg að
berjast aleinn og gera hvað jeg get og mín-
ir kraftar duga. Það verður harðari barátta
en nokkur getur gert sjer í hugarlund“.
Læknirinn og Gabríel horfðust um stund
i augu. Þeir þögðu báðir um hríð, siðan
mælti Gabríel og hræðslukeimur var í rödd-
inni, sem stafaði af hæðni og hlátrum fólks-
ins fyr meir:
„En því ekki að reyna mig? Jeg er fús
til að gera alt, sem jeg get. Ef þjer þorið
að hætta á að láta mig hjálpa yður get jeg
ekki sjeð annað en vel geti farið svo að við
getum orkað einhverju í sameiningu“.
Læknirinn rjetti honum hendina, og það
var eins og sem snöggvast brygði fyrir góð-
vildarglampa i hinum köldu augum hans.
„Þjer eruð maður, Gabríel Dollmann“
sagði hann „en ekki rotta. Ef þjer eruð fús-
ir á að reyna handlægni yðar tek jeg tilboði
yðar með þökkum. Gerið það sem þjer getið
og við skulum sýna hleiðunum þarna upp-
frá hvers virði þessir tveir menn eru, sem
þeir eru vanir að skopast að. Þeir eru van-
ir að kalla mig „vitlausa lækninn“, jeg veit
það svo sem vel“.
Þannig var Gabríel ráðinn, sem yfirhjúkr-
unar„kona“ eyjarinnar. Klukkutíma seinna
var hann búinn að fylgja lækninum um alla
nýlenduna þeir höfðu merkt húsin, sem átti
að eyðileggja voru búnir að gera ráðstafan-
ir um að jarða þá, sem gengnir voru fyrir
ætternisstapann og höfðu reynt að gleðja;