Fálkinn - 30.08.1930, Blaðsíða 15

P Á L K I N N
15
Sjómenn og
verkamenn!
Nú höfum við fengið mjög
mikið af nýjum birgðum
af allskonar Vinnufatnaði
I — Gúmmístígvjelum og
Olíufatnaði, — svo sem:
Olíustakkar, fjölda teg. — Sjóhattar. — Fatapokar, marg-
ar tegundir. — Olíukápur. Olíubuxur. - Peysur bláar,
fjölda tegunda. — Trawldoppur. — Trawlb uxur. Mad-
ressur. — Vattteppi Ullarteppi. — Bómullarteppi.
Sjósokkar fjölda teg. Færeyskar peysur. —
Nærfatnaður fjölda teg. Nankinsfatn-
aður. Khakiföt. Trjeskóstígvjel.
Klossar allskonar. — Gúmmístígvjel V.
A. C. og Goodrich, allar mögulegar stærðir.
Hrosshárstátiljur. Skinnjakkar, fóðraðir. Enskar húf-
ur. —Samfestingar, brúnar. — Strigaskyrtur, fjöldi teg.
Vinnuvetlingar, fjöldi teg. Vinnubuxur, fjöldi teg. —
Maskínuskór. — Axlabönd.—Úlnliðakeðjur.—Vasaklútar.
Veiðarfæraverslnnio „Geysir“
3BE
3BE
iiiiiiiiiiiimiiiiiiiiij
Ferðafðnarf
m
Einstakt tilboð.
Tvær fullkomnar “
tegundir.
Rafmagnshljóðdós S
’ Chiang Iíai Shek forseti Kinaveld-
^ á dýrustu bifreiðina, sem nokkurn-
*llna hefir komð þar til lands. Vegna
Pess að óeirðasamt er i landinu hef-
lr forsetanum þótt vissara, að hafa
vagnklefann úr þumlungs þykku stáli,
samskonar og notað er í herskip og
á bifreiðin að standast bæði skot-
hrið og sprengjuárásir.
“þegar
Pvottarnir
verða
hvítari
með
RINSO
EVHR BROTHER8 LIMITEO.
POR' SUNLIOHT. ENQLANO
jeg var ung stúlka,“
segir húsmóðirin,
„var þvottadagurinn kvaladagur. Jeg núði
og nuddaði klukkutímum saman til að fá
þvottana hvíta og hin sterku bleikjuefni,
sem við brúkuðum þá, slitu göt á þvottana
og gerðu hendur mínar sárar. Nú þvæ jeg
með Rinso — það losar mig við allan harð-
an núning og gerir þvottinn miklu hvítari.
Auk þess að þvottarnir endast lengur nú,
þarf jeg ekki að brúka bleikjuefni til að
halda þeim hvitum. Þannig sparar Rinso
mjer bæði fje og stritvinnu.“
Er aðeins selt i pökkum
— aldrei umbúðalaust
Lítill pakki-
Stór pakki -
-30 aura
-55 aura
‘Í SWBPVOTTINH
-R t 9-047,
Framhald af bls. 7.
seinustu dagana, bættist við kæfandi
logn. Hvergi var ský á himninum
og hvergi hreyfðist blað á trjánum.
Andrúmsloftið vantaði, og þyngslin
fyrir hjartanu hindruðu andardrátt-
inn.
Mister Jones var viss um að hafa
farið yfir takmörk mótstöðumáttar
síns. Heilaslagæðarnar hörðust svo
ákaft, að hann fjekk hellu fyrir eyr-
un. Ilonum fanst hann svífa í lausu
lofti, eins og eitthvað inni í höfðinu
lyfti höfuðkúpunni upp. Það greip
hann ógn, er hann leit yfir vellina,
og hann greikkaði sporið til að kom- •
ast sem fyrst heim . . . .; en skyndi-
lega raknaði hann við sjer og sá, að
hann var kominn alt annað; hann
liafði gengið áttung mílu án þess að
vita, hvert hann fór. Hann leit til
baka, og fjekk síðan aftur svima.
Hundarnir löbbuðu á eftir honum
með lafandi tunguna. Við og við
stoppuðu þeir j slcugga spartgras- •
anna, lögðust augnablik og svelgdu í
sig loftið; síðan drögnuðust þeir aft-
ur út í steikjandi sólskinið. Þegar
stutt var eftir heim að húsinu, hertu
þeir á sjer.
Það var þá sern Old, — hann var
á undan hinum, — sá hinum megin
við girðinguna umhverfis bústöð-
ina hvar mister Jones kom hvít-
klæddur á móti þeim. Hvolpurinn
rankaði skyndilega við sjer, leit á
húsbónda sinn og vildi vara hann
við.
.— Dauðinn, Dauðinn, gjammaði
hann.
Hinir sáu hann líka og tóku að
gelta, úfnir og ygldir á svip. Þeir
sáu, að hann í'ór yfir girðinguna,
og hjeldu fyrst að hann ætlaði að
villast; en í hundrað metra fjarlægð
staðnæmdist hann, horfði til þeirra
með annarlegu augnaráði og hjelt
áfram.
— Bara húsbóndinn gangi ekki
svona hratt! öskraði Prince.
— Þeir hljóta að mætast, gjömm-
uðu allir.
Svipurinn hafði hikað fyrst i stað,
en gekk svo rakleitt, ekki beint á
móti þeim, heldur skáhalt i veg fyr-
ir þá, svo að hann hlaut að rekast
á mister Jones. Hundarnir skildu nú,
að alt var úti, því húsbóndinn hjelt
jafnt og þjett áfram eins og sjálf-
hreyfivjeí, án þess að vita af sjer.
Hinn var þegar að koma. Iiundarnir
lögðu niður rófuna og hlupu urr-
andi til hliðar. Ein sekúnda leið,
og þeir mættust . . . Mister Jones
staðnæmdist, snjerist um sjálfan sig
og hnje niður.
V.érkamennirnir, sem sáu hann
detta, báru hann i skyndi heim að
skálanum; þeir dreyptu á hann vatni,
en árangurslaust. Hann dó, án þess
að hafa fengið meðvitundina aftur.
Mister Moore, hálfbróðir hans kom
frá Buenos Ayres, var einn klukku-
tíma á bústöðinni, gerði upp húið
og hjelt slrax aftur suður á bóginn.
Indiánarnir skiftu með sjer hundun-
um, sem upp frá þvi drógu fram
lífið, horaðir og klóðugir, og lædd-
ust á hverri nóttu, knúðir af hungri,
inn á næslu bústöðvar til að stela
maískorni.
(La insolación).
íbúatala Gautaborgar óx árið sem
leið um 6000 manns og hefir aldrei
vaxið meira á einu ári. íbúar borg-
arinnar eru nú 241. 953 alls, eða rjett-
arn sagt vorn, um áramótin siðustu.