Fálkinn - 27.09.1930, Blaðsíða 13

F Á L K I N N
13

H
Óvenju miklar birgðir af
■ ■
ta nýtísku haust- og vetrarhöttum AT
H
B
Ú
N
Sími 880.
fyrir fullorðna og börn
nýkomnar.
14 AUSTURSTRÆTI 14
Anna Ásmundsdóttir,
B
Ú
N
Sími 880.

Æ
Hnsmæður!
Allir karlmenn unna BóJum og vel
tilbúnum mat.
Kvennafræðarinn
(4. útgáfa aukin)
er Iangbesti Ieiábeinarinn í beim
efnum. Kaupið hann, það borgar sig.
Bókaverslnn
Sig. Krístjðnssonar
Bankastræti 3 — Eeykjavík
ASKA.
Skáldsaga eftir Grazia Deledda.
veggina, kensluborðin virtust vera rottuetin,
bekkirnir voru skreyttir blekklessum, út-
skurðum og nöfnum, sem leit lielst út eins
og hieroglyfur.
Anania varð fjTÍr vonbrigðurm þegar að
í stað kennarans, sem Bustianeddu liafði lýst
fyrir honum, kom kenslukona í þjóðbúningi.
Hún var lítil og fölleit með dálílið skegg á
efrivörinni, alveg eins og zia Tatana.
Fjörutíu kát og fjörug börn voru í bekkn-
um. Anania var lang stærstur af þeim, ef
til vill hefir það verið af því, að lilla kenslu-
lconan, sem einnig liafði kolsvört óttaleg
augu, sneri sjer fyrst og frcmst að honum.
Ilún kallaði hann með skírnarnafni og tal-
aði ýmist á ítölslcu eða sardínsku.
Hin mikla athygli sem hann vakti, var hon-
um að vísu óþægileg, en bún varð honum að
gagni, eftir aðeins þrjá tíma í skólanum gat
hann bæði lesið og skrifað tvo hljóðstafi,
annar þeirra var að vísu o, en það gerði fram-
farir hans að engu leyti ómerkilegri.
Um ellefu leytið var liann þó þegar orðinn
þreyttur á skólaiium og kenslukonunni og
nýju fötunum sínum sem honum fundust
mjög óþægileg; liann geispaði og hugsaði
um garðinn heima, um runnana, um körf-
una með indversku fíkjunum, sem hann við
og við var vanur að stinga litlu licndinni
sinni niður í.
Var þá aldrei komið að því, a?5 hann mætti
fara að fara heim. Mörg af skólasystkinum
lians grjetu, og kenslukonan gjörði árang-
urslausar tilraunir til að kenna þeim að elska
skólann og kyrðina.
Skyndilega var hurðinni hrundið upp, i
djTagættinni birtist rakaða andlitið á dyra-
verðinum og hvarf aftur — hann var einnig
í þjóðbúningi. — Hann kallaði:
— Tíminn er búinn!
Drengirnir hentust út á götuna, með
skruðningum og óhljóðum. Anania varð
seinastur ásamt kenslukonunni, sem klapp-
aði á kollinn á lionum með Mtlu mögru bend-
inni sinni.
— Gott, sagi hún, þú ert sonur Anania
Atonzu ?
— Já, signora.
— Gott. Berðu kæra kveðju til mömmu
þinnar.
Hann skildi auðvitað að hún átti við zia
Tatana, og lionum þótti strax vænt um kenslu
konuna, sem nú flýtti sjer burtu til að liasta
á liinn hávaðasama drengjahóp.
— Hvað á þetta að þýða, kallaði hún, um
leið og hún greip til þeirra og hjelt þeim
föstum. Tveir og tveir i röð!
Tveir og tveir i röð gengu þeir góðan spöl-
korn, en þá var þeim slept lausum og þeir
flugu í allar áttir eins og fuglar, sem sleppa
úr snörunni, hringsnerust og tóku að hlaupa.
Drengirnir úr efri bekkjunum stiltust þó
brátt og komust aftur í sæmilega röð, af því
sem þeir voru stærri og hæglátari. Bustian-
eddu stökk á Anania, sló ofan í höfuðið á
honum með skrifbókunum og dró liann með
sjer.
— Nú hvað finst þjer um það?
— Jú-ú, svona sagði Anania, en jeg er orð-
inn svangur, það ætlaði aldrei að verða búið.
— Þú hefir kannske haldið, að það stæði
ekki yfir nema eina minútu? Bíddu bara
þá skaltu sjá hvernig það verður, þú kemur
til bæði að þurfa að snýta þjer og annað,
þú ált eftir að verða bæði hungraður og
þyrstur. Hó, lió, líttu nú á Margheritu Car-
boni!
Stúlkan í fjólubláu sokkunum með rauða
langsjalið og grænu vetlingana kom i stúlkna
hóp, sem geklc í fylkingu fram lijá vinunum
án þess að virða þá viðlits. Á eftir skaranum,
sem í kringum hana voru, komu aðrir
stúlknahópar, fátækar og ríkar, bændastúlk-
ur og bæjarstúlkur, sumar, sem orðnar voru
stórar og farnar að liafa gaman af að vekja
eftirtekt.
Drengirnir í fjórða og fimta bekk stöldr-
uðu við til að horfa á þær og stungu nefj-
um saman.
Þeir gera sig til fjTÍr stelpunum, sagði
Buslianeddu. Ilugsaðu þjer ef að kennararn-
ir sæju þá!
Anania svaraði ekki, hann var viss um að
piltar og stúlkur í fjórða og fimta bekk væru
orðin nógu stór til þess að gera sig til, livert
fyrir öðru.
— Þau meira að segja skrifast á, bætti
Buslianeddu við með mcrkissvip.
— Þegar við erum komnir í fjórða bekk
gerum við það líklega líka, mælti Anania
ofboð saldeysislega.
— Gjörðu það, mammalucco. Fyrst ættir
þú þó að læra að snýta þjer.
Þeir tókust í hendur og fóru að hlaupa.
Eftir þennan dag leið hver dagurinn á fæt-
ur öðrum, veturinn kom, olíupressan var sett
á stað, alt var eins og árið á undan. Anania
var efstur í bekknum og allir sögðu því, að
bann mundi sjálfsagt verða læknir eða mála-
færslumaður eða kannske meira að segja
dómari.
Allir vissu að signor Carboni hafði lofað
að hjálpa honum með námið. Hann vissi það
sjálfur, en ennþá þorði hann ekki að gera
sjer reglulega grein fyrir hvað loforð þetta
gæti þýtt fyrir liann. Fyrst seinna fór hann
að finna til þakklætis. Hann var i senn bæði
feiminn og glaður þegar hann sá hið rjóða
og vingjarnlega andlit verndara síns. Oft var
hann boðinn til miðdegisverðar bjá signor
Carboni, en þó merkilegt mætti virðast var
hann látinn borða í eldhúsinu með þjónustu-
fólkinu og köttunum; hann var þó ekki leiður
jTir þessu, því honum fanst, að ef liann hefði
horðað með húsbændunum mundi hann ekki
liafa getað opnað munninn vegna feimni og
hrifningar.
Að miðdegisverðinum loknum kom Margh-
erita fram í eldhúsið til hans, talaði við liann
og spui’ði liann eftir þeim, sem komu í olíu-
pressuna; svo tók liún hann með sjer hing-
að og þangað um húsið, út í gacðinn, inn í
geymsluna, niður í vínkjallarann, varð glað-
sáðgeymsluna, niður í vínkjaharann, varð
glaðleg á svipinn þegar hann hrópaði upp
yfir sig í sama tón og Bustianeddu: „Það
er svei mjer ekki svo lítið sem þið eigið“.
En hún ljet aldrei svo htið að leika sjer
við liann.
Árin liðu.
Á eftir kcnslukonunni með skeggbroddana,
kom röðin að kennaranum, scm leit út alveg
eins og hani; siðan var það gamall ncftóbaks-
karl, sem benti á Svalbarð og sagði með
klökkri röddu: „Þarna var það sem hann
Silvo Bellico sat í fangelsi!" Á eftir honum
kom ungur kennari með hnöttótt höfuð, föl-
ur og afarkátur, liann fyrirfór sjcr.
Þetta atvilc fjekk mjög á alla skóladreng-
ina lengi vel hugsuðu þcir ekki eða töluðu
um neitt annað, og Anania, sem ckki gat
skilið hversvegna kennarinn licfði farið að
drepa sig, fyrst hann hafði verið svona glað-
ur, sagði upp yfir allan bekkinn að liann væri