Fálkinn - 25.10.1930, Blaðsíða 13

F A L K I N N
13
1'
! Besta verðið.
Iíaffistell 12 manna .... 21.00
Kaffistell 6 manna ........ 12.50
Vaskastell 5 hlutir ....... 10.00
Matarstell 6 manna........ 15.00
Ávaxtastell 6 manna....... 5.75
Borðhnífar riðfríir ........ 0.85
Skeiðar og Gafflar alp. .. 0.60
Teskeiðar, Alp.............. 0.35
Skeiðar og Gafflar 2 lurna 1.50
Teskeiðar 2 t............... 0.45
Iíökuspaðar 2 t............. 2,25
Ávaxtahnifar 6 st. pr..... 5.00
Bollapör postulins ......... 0.50
Rakvjelar Valett m. slípól 4.00
Rakvjelablöð 10 st. pr. .. 1.00
Rakvjelarblöð Gilette .... 0.35
og margt margt fleira óvenjulega
ódýrt. Sennt gegn póstkröfu um
land alt.
Verslnn
Jöns B. Helgasonar
Laupveg 12
íiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiing
Besta fermingargjöfin.
Pelikan-lindarpenninn er fyltur án nokkurra hjálp-
artækja (sjálffyllandi) hreint og þokkalega úr hvers-
konar blekbyttu og það enda þótt lágt sje í byttunni.
Engin gúmmíblaðra. Engir ryði undirorpnir hlutir.
Fyllitækið er fábrolin bulla (stimpill), sem skrúfuð
er upp og niður og tæpast getur aflagast (D.R.P.).
Rúmar mikið blek. Sjálfvirk hreinsun.
Blekforði Pelikan-Lindarpennans er altaf sjáanleg-
ur, því að blekgeymir hans er úr gagnsæju Bákelite.
Blekdreifirennurnar, sem eru undir sjálfum penn-
anum, eru af nýrri, áður óþektri gerð (D.R.P.), sem
tryggir það að penninn gefur jafna skrift og klessir
ekki.
Hægt er að opna og bera Pelikan-lindarpennann
hvernig sem hann veit.
Klemman er fögur og sterk, rennur mjúht yfir vasa-
barminn, en heldur þó vel.
Penninn er gerður í E-, Ef-, M-, B- og Kúlu-styrk-
leik, svo að hver getur valið við sitt hæfi.
Best er afl aualvsa í Fálkanum
■iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiia
ASKA.
Skáldsaga eftir Grazia Deledda.
annaðhvort fara til Cagliari eða Sassari?
Hversvegna viltu nú vera að fara lengra
burtu? Jesús Maria, það er enginn leikur að
þurfa að fara yfir hafið, það er sagt að mað-
ur verði svo veikur, að maður geti dáið. Og
svo stormarnir! Þú gleymir alveg stormin-
um?
— Þið skiljið ekki neitt, sagði Anania
reiðilegur og sneri blöðunum i bókinni eins
og hann læsi með ógnar hraða.
— Þú sagoir jú, sjálfur....! Hvaða dutl-
ungar eru nú þetta? Er þá elcki hægt að
lesa eins mikið á Sardiníu eins og á megin-
landinu? Hversvegna viltu fara þangað?
Ja, hversvegna? Það skildu þau ekki!
Skyldi það hafa verið til þess að lesa? Þeg-
ar frá fyrsta degi — haustdaginn fagra þeg-
ar Bustianeddu fylgdi lionum í skólann í
klausturbyggíngunni liafði liann ekki hugs-
að nema um aðeins eitt, og það var ekki lest-
urinn.
Hinar hyggilegu ávítanir zia Tatana lægðu
smátt og smátt í honum rostann.
— Heyrðu mig, þú ert enn þá barn, viltu
nú einna seytján ára, fara að fara einn út
i heim? Viltu tínast í hafinu, einmana, langt
frá okkur öllum eða dragast til dauða i borg,
sem þú segir sjálfur að sje eins stór og
skógur? Farðu nú fyrst til Cagliari, signor
Carboni lætur þig hafa heilmörg meðmæla-
brjef, hann þekkir alla í Cagliari, hann þeklc-
ir meira að segja markgreifa þar. Vertu nú
svolítið þolinmóður, santa Caterina mia. Þú
getur svo sem farið þangað líka, þegar þú
ert orðinn svolitið eldri. Þú ert eins og hjera-
ungi sem nýbúið er að venja af, þú ert rjett
kominn út úr hreysinu og ferð svolitla ferð
eins og að múrnum kring um lancan. Svo
geturðu snúið við aftur og vaxið og liætt
þjer lengra næst, og athugað livaða leið þú
óskar að velja þjer. Vertu þolinmóður!
Mundu að við erum nærri, mundu að það
er auðveldara fyrir þig að koma heim ef
eitthvað kemur fyrir. Þú getur komið lieim
í jólafríinu.
— Jæja, þá fer jeg til Cagliari, sagði Ana-
nia og var orðinn rólegur aftur.
Daginn eftir fór hann að kveðja. Hann
fór til skólastjórans, til prestsins, sem var
vinur zia Tatana, til læknisins, til þing-
mannsins og loksins til klæðskerans, balc-
arans, og skósmiðsins, Franziscu Carshide,
fallega unga mannsins, sem um tíma var
tíður gestur lijá olíupressaranum. Nú var
Carchide orðinn efnaður, enginn vissi á
hvern lxátt það hafði skeð. Hann hafði fall-
ega vinnustofu, og fimm sex verkamenn í
vinnu, klæddi sig eins og borgari, talaði
vandað mál og hafði lag á að leika finan
herra þegar til hans komu konur í verslun-
arerindum.
— Vertu sæll! sagði Anania um leið og
liann steig yfir þrepskjöldinn inn í vinnu-
stofuna, á morgun fer jeg til Cagliari; viltu
að jeg gjöri nokkuð fyrir þig?
— Já, sagði einn af sveinunum og leit
hlæjandi upp. Sendu honum gimsteinshring,
því liann er að hugsa um að giftast dóttur
borgarstjórans.
— Já, livað væri svo sem á móti þvi?
mælti Carchide í þykkjulegum tón. Gerðu
svo vel og íaðu þjer sæti.
En Anania flýtti sjer hurlu. Hann var reið-
ur yfir þessu gamni, og lionum fanst það
vera að gera lítið úr Margheritu að fara að
bera liana raman við Carchide.
í dyrunum mætti hann drengnum sem
sagður var að vera sonur Carboni. Það var
langur og renglulegur unglingur, boginn í
baki, fölleitur með framstandandi kinnbein
og dökka hringi um þunglyndisleg augu, blá
eins og augu Margheritu.
— Vertu sæll, Antonino, sagði stúdentinn,
hinn leit til hans með hálf óvingjarnlegu
augnaráði.
Þegar Anania kom heim sagði hann zia
Tatana frá öllu, sem við liafði borið. Hún
sat fyrir framan stórt fat og var að búa til
aranciata góðgæti úr appelsínuberki, möndl-
um og hunangi, sem var einna líkast hun-
angsköku, og sem átti að vera gjöf til hátt-
standandi manns í Cagliari.
— Heyrðu, sagði Anania, presturinn þinn
þinn gaf mjer einn scudo, og læknirinn gaf
mjer tvær lírur. Jeg vil ekki taka á móti pen-
ingum.
— Skammastu þín strákurinn þinn! Það
er siður að gefa stúdentum peninga, þegar
þeir fara að heiman í fyrsta sinn, sagði zia
Tatana, á meðan hrærði hún varlega í skál-
inni með tveimur göflum.
Sterkur hunangsilmur fylti eldhhúsið, gul-
ar körfur, sem búið var að fylla með mat-
vælum stúdentsins, stóðu á víð og dreif um
gólíið.
Anania settist aftan við zia Tatana, tók
köttinn í fang sjer og fór að strjúka hann.
— Hvar skyldi jeg nú verða eftir viku,
sagði liann hugsi. Vertu kyr Musittu (kisa),
legðu niður rófuna! Presturinn þinn hjelt
langa tölu yfir mjer.
— Hann hefir líklega ráðlagt þjer að
skrifta áður en þú færir á stað?
— Það gerði fólk i gamla daga, þegar það
fór ríðandi til Cagliari og var þrjá daga á
leiðinni. Nú er það ekld lengur tíska, sagði
Anania fyrirlitlega.
— Ljóti strákurinn þinn, þú trúir ekki
lengur á Guð!
— Jú í hjarta mínu.
Þessi orð hughreystu hina góðu konu dá-
lítið. Iiún minti hann á ummæli bibliunnar
um Eli, og svo spurði hún:
— Hvert fórstu svo?
Hann fór aftur að segja frá. Ketlingurinn
hafði skriðið upp á öxl hans og sleikti eyra
hans, liið undarlega kitl kom honum til að