Fálkinn - 25.10.1930, Síða 14

14
P Á L K I N N
Krossgáta nr. 62.
Lárjett skýring.
1 ryk. 5 sótt. 9 mannsnafn. 11 i sæl-
gæti. 13 venja. 14 þvertrje. 15 ryk. 16
gruna. 17 titill (í stúku). 18 hljóðum.
20 heyrist þegar spýtt er. 21 borg í
Asiu. 24. forfeður. 25kvennmannsnafn.
27 jurt. 30 stafur. 31 rúm. 32 verri en
ljósleysi. 37 digurt. 38 timi. 39 mál.
41 nafnháttarmerki. 42 tjón. 44 for-
nafn. 45 málmur. 47 trú jeg. 48 mora
49 matur. 50 líffæri hjá lægri dýrum.
52 þvættingurinn. 54 forseti. 55 ami.
Lóðrjett skýring.
1 fóður. 2 ríki. 3 heilagi. 4 hunds-
nafn. 5 jarðsögutímabil. 6 samteng-
ing. 7 hlóð. 8 glata (boðháttur). 9
narr. 10 flón. 11 fjelagsbú. 12 borg-
un. 19 fljótræði. 22 skammstöfun i
málfr. 23 fornt. 25 aldraðasta. 26 í
vaðmáli. 28 vond. 29 bústaður Niku-
lásar. 32 tiltök. 33 líkamshluti. 34
.slöngutegund. 35 get. 36 skartgrip-
hugsa til Margheritu, hann vissi ekki hvers-
vegna.
Á meðan hann var að segja frá hinu dóna-
lega gamni Carchides kom Nanna inn. Zia
latana hafði sent hana til að kaupa krydd
og sultaða ávexti sem setja átti í kökuna.
Vínilmurinn lagði fram úr Nönnu, kjóll
hennar var rifinn svo að rauðbláir og magr-
ir fæturnir sáust greinilega, hún var í stuttu
máli ógeðslegri en hún átti vanda til.
— Sjáðu, sagði hún og tók pappírspokana
með kryddinu í fram úr barmi sjer. Hún
nam staðar til að lilusta á skrafið í Anania.
— Heyrðirðu það? hrópaði zia Tatana
barnalega. Ófjetið hann Franziscu Carchide
vill giftast Margheritu Carboni.
Nei, það er ekki þannig Iagað! hrópaði
Anania reiður. Þið skiljið það ekki!
— Jú, sagði Nanna, jeg veit það, liann er
galinn. Hann hefir beðið læknisdætranna,
honum er sama liver þeirra er! Þau ráku
hann út með vendi. Nú vill hann ná í
Margheritu af því hann hefir tekið utan um
fótinn á henni, þegar hann hefir verið að
taka mál af honum, til þess að búa til skó
lianda henni.
— Hún hefði átt að sparka í liann, sagði
Anania ákafur og stökk á fætur, með kött-
inn á öxlinni, sparka beint framan í andlitið
á honum!
Nanna leit á hann; litlu augun hennar
gneistuðu einkennilega.
— Ja-á, sagði hún og opnaði pokana með
skjálfandi höndum, þetta hefi jeg líka sagt.
Annars kvað það vera einhver úr hernum
annaðhvort liðsforingi eða hershöfðingi, jeg
veit ekki hvort heldur er, sem vill fá Marhe-
ritu, en jeg liefi sagt: Nei, hún e r rós og verð-
ur að eignast nelliku, ung og fögur eiga þau
bæði að vera .. Fáðu þjer, gerðu svo vel!
Hún færði sig nær Anania með sultuðu
ávextina, en hann hopaði aftur á bak og
kallaði:
— Þú angar eins og víntunna! Farðu leið-
þinnar!
— Nönnu hnykti við, nokkrir ávextir ultu
eftir gólfinu.
— N'ellikan mín! sagði hún bliðmál, án
þess að gefa gaum að hinum móðgandi orð-
um hans. Því að hann vissi að það gat
aldrei lánast, en þó datt honum ekki í hug
að hætta við það til þess að ná í Margheritu.
Hugsunin um að finna aftur móður sína
óx og þroskaðist með honum, barðist um í
hjarta hans. Dauðinn einn gat eytt þessari
KROSSGÁTA nr. 62
<3> i 2 3 4 <3>;<s> 5 0 7
í) 10 »“ 12
ía m11 m 15 mia
17 m m 18 10
21 22 23 24 <3P 3U
:<3T 2 6 20 m
5S> '<$>: :!° <3> “ mmm
sr i” i i “ 35 3B <s>;
37 W8 m 30 4U
11 m 42 í3> 43 mm 44
lö 40 m 17 :<3>; 18 4y
50 51 M “ *■
'<s>; »4 <3> <s>; sSt 55 m
hugsun — dauði móðurinnar, þegar hann
óskaði að þau hittust aldrei aftur — en einn-
ig sú lausn eða rjettara sagt sú von fanst
honum vera óverðug fyrir sig.
Seinna spurði hann sjálfan sig, hvort það
væri tilfinningalíf hans, sem skapaði liugs-
unina um þetta „hlutverk“ eða hvort það
um Anania. Það ert þú, sem ert nellikan
hennar Margheritu. Nú, svo þú ætlar að fara
frá okkur? Gerðu það, lestu og vertu lærður!
Anania beigði sig niður og tíndi upp á-
vextina; svo hló hann og sagði glaðlega:
— Svona eiga stúlkurnar að tína mig upp,
er það ekki?
Svo fór hann að dansa með köttinn í fangi
sjer. En alt í einu varð hann aftur hryggur.
— Hvaða liermaður var það sem vildi gift-
ast Margheritu? Kanske rauðbirkni liðsfor-
inginn, sem hafði verið á skrípaleiknum og
sagt svo fyrirlitlega: „Hættið þessu, lieyrið
þjer það.“ Skyndilega kom óvænt sýn upp í
huga hans. Margherita gift ungum og ríkum
manni, Margherita töpuð honum að eilífu!
Hann setti ketlinginn niður, fór leiðar sinn-
ar og lokaði sig inni á herbergi sinu, og nam
staðar við gluggann. Það var eins og hann
ætlaði að kafna. Honum hafði aldrei dottið
í liug að Margherita myndi geta gift sig svo
fljótt.
„Nei, nei“, hugsaði hann og þrýsti höfði
sínu hart á milli handa sjer, hún má ekki
gifta sig. Hún verður að bíða þangað til ....
En hvers vegna átti liún að bíða? Jeg er
lausaleiksbarn, jeg er sonur fallinnar konu.
Jeg hefi ekkert annað hlutverk í lífinu en
leita að móður minni og draga hana upp úr
djúpi svívirðingarinnar .... Margherita get-
ur ekki stigið niður til mín. En á meðan jeg
er að fullkomna verk mitt vil jeg hafa hana
sem leiðarstjörnu. Svo get jeg dáið glaður“.
Hann hugsaði ekki út í að „hlutverk“ hans
gæti dregist óendanlega lengi og ef til vill
væri hugsunin, sem liefði áhrif á tilfinning-
ar lians. Nóttina áður en liann fór lá hann
enn og var að reyna að gera sjer grein fyrir
þessum tilfinningum og hugmyndum; þær
höfðu nú fest svo djúpar rætur lijá honum,
að engin rök, engin skynsemi gat komist að
eða upprætt þær.
Hann lá í einu svitalöðri. Ó, það var langt
síðan að það var honum nóg að sjá Marghe-
ritu ganga eftir gangstjettunum í trjágörð-
unum án þess að atlmga litinn á hárinu á
lienni, og hvernig barmur hennar hvelfdist!
Áður hafði liann dreymt merkileg æfintýri,
Iírossgáta nr. 61.
Lárjett ráðning.
1 útaf. 5 þvær. 9 óregla. 11 hrapar.
13 hvk. 14 em. 15 rá. 16 afi. 17 æa.
18 sekar. 20 s.s. 21 flos. 24 rof. 25
ýkti. 27 sjömilnaskó. 30 lak. 31 alt.
32 vesturfarir. 37 vega. 38 mól 39 al-
ur. 41 ís. 42 heróp. 44 nje. 45 maS. 47
in. 48 ku. 49 ant. 50 almenn. 52 innlit.
54 láin. 55 dáin.
Lóðrjett ráðáning.
1. úrvals. 2 tek. 3 ag (argentum).
4. fles. 5 þrár. 6 ra. 7 æpa. 8 rafstó.
9 óhæf. 10 amerikuinenn. 11 FÍrafna-
flóki. 12 risi. 19 kol. 22 oj. 23 sölsa.
25 ístra. 26 kk. 28 mat. 29 ala. 32 ves-
all. 33 eg. 34 rór. 35 il. 36 runnin.
37 víma. 40 rjett. 42 liinn. 43 pund.
46 smá. 49 ali. 51 ei. 53 ná.
irnir 37 9 IjóSrjett. 40 innilegt. 42 fá.
43 tæp. 46 gera úfinn. 49 gubba. 51
hlutafjelag. 53 málmur.
um að nema hana burt eða heyja einvigi
um liana, um að flýja gegn um leyndar-
dómsfulla staði eða tunglskinsbjartar sljett-
ur, en þó að hann hefði lieyrt að hún væri
gift myndi það ekki hafa sært hann neitt.
Einu sinni hafði honum dottið í hug að biðja
hana að fara með sjer upp í fjöllin. Hann
hugsaði sjer að þau tæki inn eitur, eitt-
livað sem kæmi í veg fyrir að þau rotnuðu,
þau áttu að leggjast niður á ldettana innan
um mosann og blómin og deyja saman; og
honum hafði ekki einu sinni dottið í hug að
kyssa hana eða þrýsta hendi hennar.
En svo var það draumurinn um uppsprett-
una í Fonni, um kossinn og blíðuatlot
Margheritu, ilmurinn af hári liennar, leiftr-
ið í augum hennar og ylurinn, sem streymdi
frá hinum blómstrandi likama liennar, alt
vakti það hjá honum tilfinningar, sem liann
liafði aldrei þekt áður.
Nú þjáðist hann af því að liugsa til þess að
annar maður fengi hennar. Hann bylti sjer í
sóttkendum hálfsvefni og dreymdi að liann
væri að skrifa henni brjef fult angistar og
honum fanst hann leggja innan í umslagið
eitt af hinum mörgu kvæðum, sem liann þeg-
ar var búinn að yrkja til hennar á sardinskri
mállýsku.
Hann vaknaði, reis á fætur og gekk út að
glugganum. Það virtist vera lcomið nærri sól-
arupprás, jdir einum af hinum dimmu tind-
um Ortobene tindraði rauðleit stjarna eins
og logi upp úr kertastjaka úr steini, hanarnir
gólu og svöruðu hvorir öðrum með hásri
röddu, eins og þeir væru reiðir hvor við ann-
an og við dagsljósið, sem ekki kom.
Anania horfði á himininn og geispaði, en
alt í einu fór kuldahrollur um hann frá toppi
til táar. O, Dio, livað var þetta? Það var eins
og einhver hefði numið burtu andardrátt
lians á meðan hann stóð frammi fyrir liimn-
inum og fjöilunum. Ilann var eins og göngu-
maður, sem er að hníga undir allt of þungri
byrði og langar til að kasta frá sjer einhverju
af henni til þess að geta haldið áfram leiðar
sinnar, á sama liátt fann hann til löngunar
til þess að trúa Margheritu fyrir einliverju
leyndarmáli sínu. Iiann lokaði glugganum og
settist við borðið, skjálfandi og geispandi.
— Ó hvað það er kalt! sagði hann upphátt.
Ljóðið, sem liann ællaði að senda Marghe-
ritu var hann fyrir löngu búinn að lirein-
skrifa með prentuðum bókstöfum á rósrauð-
an brjefpappír, með grænum línum. Hjer fer
á eftir þýðingin á inninaldi kvæðisins: