Fálkinn - 08.11.1930, Qupperneq 14

14
F A L K I N N
ur nefinu harkalega niður í ennið á aumingja
manninum. Dunk, dunk, dunk. Margherita
kemuur fram í dyrnar til að opna, tekur rós-
rauða hrjefið með grænu línunum og fer að
fljúga. Anania ætlar að reyna að fj'lgja henni
eftir, en getur það ekki, hann getur ekki
hreyft sig, ekki mælt orð frá vörum; en
þarna kemur pósturinn og togar í hann ....
— Klukkan er þrjú, drengur minn, hvenær
ertu að liugsa um að fara til guðföður þíns;
spyr zia Tatana; það var hún sem hristi hann
til.
Hann stökk á fætur, með annað augað opið,
rjóður í annari kinninni, fölur í hinni.
— Ó, jeg liefi sofnað! sagði hann og teygði
úr sjer. Það er af því að jeg svaf varla nokk-
uð i nótt. Nú skal jeg fara.
Hann fór inn til þess að þvo sjer og greiða,
var i hálftíma að skifta hárinu fyrst í vang-
anum og svo beint framan í og seinast greiddi
hann það alveg sljett, hjarta hans barðist
af óróa.
„Hvað er þetta? Hvað gengur að mjer?“
hugsaði liann og reyndi að stilla sig en gat
það ekki.
— Ertu enn þá heima? Hvenær ertu að
hugsa um að komast á stað? Kallaði kerling-
in utan úr garðinum. Hann gekk út að glugg-
anum.
— Hvað á jeg að segja?
— Að þú farir á morgun; að þú skulir
standa þig vel; að þú altaf skulir vera þakk-
látur verndara þínum.
— Amen, og hvað segir hann?
— Hann gefur þjer góð ráð.
— Fer hann ekki að tala við mig um þetta?
— Hvað þá?
Um peningana, sagði hann lágt og tók
hendinni fyrir munninn.
— Hamingjan sanna! sagði kerlingin og sló
á lærið. Hvað kemur það þjer við? Hvað
veist þú um það.
— Jæja, þá fer jeg.
En í stað þess fór hann til Bustianeddu,
síðan út í trjágarðinn til þess að kveðja zia
Pera, fíkjutrjeð, ertuskokkurnar og útsýnið.
Hann fann karlinn endilangan í grasinu með
lurkinn við hlið sjer.
— Jæja, nú er jeg að fara, sio Pera, vertu
sæll. Líði þjer vel og góða ánægju!
— Hvað segirðu? sagði karlinn, sem var
farinn að heyra illa.
— Jeg er að fara burtu! hrópaði Anania.
Jeg fer til Cagliari til að læra!
— Já, þar er nú meira um manninn en
hjerna? Já, í Cagliari er fleiri .... Guð veri
með þjer og blessi þig, sonur minn. Gamli
zio Pera hefir elckert að gefa þjer, en hann
skal biðja fyrir þjer.
— Er það ekkert sem jeg get gert fyrir
þig? spurði Anania, sem stóð boginn yfir
honum með liendurnar á hnjánum.
— Hvað ætti það svo sem að vera? Jeg fer
bráðum sjálfur.
— Þú lílca! hrópaði stúdentinn upp yfir
sig og glotti út í annað munnvikið yfir þeirri
hugmynd sem allir virtust hafa fengið um að
ferðast, jafnvel örvasa karlfauskar.
— Jeg líka.
— Hvert þá, zio Pera?
—Langt burtu, sagði karlinn og benti með
hendinni út i sjóndeildarhringinn. Inn í ei-
lífðina!
Anania var lengi búinn að spigspora fram
og aftur fyrir framan gluggan lijá Marglie-
ritu án þess að koma auga á hana, að svo
búrtu geklc liann inn til guðföður síns.
— Það er enginn heima. Ef þú vilt bíða
þá kemur fjölskyldan bráðlega inn, sagði
stúlkan snefsin. Hversvegna komstu ekki
fyrri ?
— Af því að jeg geri eins og mjer sýnist,
sagði liann og gekk inn.
— Alveg rjett, það er hetra að eyða tíman-
um með drós eins og Agötu heldur en koma
inn og hneigja sig fyrir velgjörðamanni sín-
um.
— Svei! Hann gekk út að glugganum í
vinnustofunni og studdi olnboganum á
gluggakistuna.
Já, stúlkan gysaðist að honum á sama hátt
og kvöld eitt fyrir langa löngu þegar hann
hafði komið þangað með Bustianeddu til þess
að biðja um bolla af súpu, alt var óbreytt,
hann var altaf undirlægja, sem tók á móti
velgjörðum af öðrum. Beiðitárin vættu
kinnar hans.
„En jeg er maður!“ hugsaði liann. „Jeg
get kastað því öllu frá mjer og unnið við
jörðina, orðið hermaður, bara ekki vera aum-
ingi. Jeg fer leiðar minnar“.
Hann sneri sjer frá glugganum, en þegar
hann straukst fram hjá skrifborðinu, sem
var lýst upp af tunglskininu, tók hann eftir
rósrauðu umslagi með grændum línum í
haug af öðrum brjefum.
Blóðið stje honum til höfuðsins, það suðaði
fyrir eyrum hans, ósjálfrátt laut hann fram
og tók umslagið.
Já, það var umslagið hans, slcorið upp og
tómt. Honum fanst hann koma við leifarnar
að einhverju heilögu, sem hafði verið saurg-
að, og öllu, öllu var lokið fyrir lionum, lif
hans var tómt og sundurslitið eins og þetta
umslag.
Skyndilega varð herbergið logabjart, liann
sá Margheritu koma inn og fjekk aðeins tima
til að sleppa umslaginu; en fann að stúlkan
gat sjer til hvað hafði gerst, djúp skömm-
ustukend blandaðist sorg hans.
— Gott kvöld, sagði Margherita og setti
ljósið á slcrifborðið, þau liafa látið þig sitja
i myrkrinu.
— Gott kveld, muldraði hann og ákvað að
skíra henni frá öllu saman og flýja síðan
burtu eins fljótt og lian gæti.
— Fáðu þjer sæti!
Hann leit hræddur á liana; já, það var
Margherita, en i þessu augnabliki hataði
hann hana.
— Fyrirgefðu, byrjaði hann stamandi. Jeg
gerði það ekki af ásettu ráði, jeg er ekki svo
litilfjörlegur, en jeg sá það lijerna .... þetta
uslag, liann snerti við þvi með fingrinum ..
og jeg gat ekki .. jeg fór að skoða það ..
— Er það frá þjer?
— Já.
Margherita roðnaði og var feimnisleg, en
Anania, sem var laus við byrði sína, fór að
geta hugsað slcýrara og fá aftur vald yfir
sjálfum sjer. Stolt hans sem búið var að
særa vegna skammarinnar, sem hann varð
að líða ráðlagði honum að segja að kvæðið
hefði aðeins verið gaman; en Margherita var
svo fögur og jómfrúleg í sumarfötunum með
Ijósgræna mittisbandinu, að það að fara að
Ijúga að henni, hefði verið sama og fara að
ljúga að engli.
Anania langaði til að slökkva Ijósið til þess
að fá að vera einn með henni í tunglskininu,
svo að hann gæti fallið að fótum hennar og
kallað hana liinum ljúfustu nöfnum; en hann
gat það ekki, — jafnvel þó að hann tæki eftir
að hún ýmist horfði niður fyrir sig eða leit
upp augunum með ljúfri eftirvæntingu, og
biði eftir ástarjátningu hans.
— Hefir faðir þinn lesið það, spurði hann
lágt.
— Já. það hefir hann; og hann hló, sagði
hún í gremju róm.
Já, hann hló. Loksins fjekk hann mjer
blaðið og sagði: — Hver skyldi nú það vera?
— Og þú .... þú?
— Jeg ....
Þau töluðu í hálfum hljóðum og slitu sund-
ur setningar, gagntekin af hinum loklcandi
töfrum, sem voru við að eiga sameiginlegt
leyndarmál; en skyndilega breytti Marglierita
um rödd og látbragð.
— Ó, þarna kemur pabbi. Hjerna er An-
ania! kallaði hún og hljóp fram að dyrunum;
hún flýtti sjer út en Anania komst aftur í
vandræði. Hann fann liið hlýja og mjúka
handtak guðföður síns, hann sá blá augun
og glitandi gullkeðjuna, en liann gat aldrei
seinna munað neitt af góðu ráðunum sem
faðir Margheritu jós yfir liann.
Órólegur efi þjáði hann. Hafði Margherita
skilið hina réttu þýðingu kvæðisins, eða hafði
hún ekki leitt getur í það? Og hvernig fanst
henni það vera?
Hún hafði elcki minst á það hin fáu dýr-
mætu augnablik, sem hann á svo bjánalegan
hált hafði látið ganga úr greypum sjer. Geðs-
hræringar liennar var honum ekki nóg, nei
hann vildi vita meira, hann vildi vita alt....
„Alt . . hvað? sagði hann angurvær við
sjálfann sig. „Ekkert“. Alt var árangurslaust.
Jafnvel þó að liún hefði skilið, jafnvel þó að
hún vildi honum vel . . En þetta var vitleysa
altsaman. Það var hvort sem var ekki til
neins! Takmarkalaus tómleiki greip hann, og
hann hætti að lieyra rödd signor Carbonis;
hún hvarf eins og niður í botnlaust hyldýpi.
— Vertu glaður og liugsaðu ekki um ann-
að en að lesa — sagði guðfaðir hans að lok-
um, þegar hann tók eftir andvörpum Ana-
nia. Vertu hugrakkur! Við verðum að vera
karlar í krapinu og gera okkur sóma!
Margherita kom aftur í fylgd með móður
sinni. Og frú Carboni jós nú aftur yfir stú-
dentinn góðum ráðum og hughreystandi upp-
örfunum. Dóttiriri gekk aftur og fram um
herbergið, liún hafði greitt liár sitt eftir nýj-
ustu tísku og látið lokk lianga niður vinslra
megin, og það sem meira var hún liafði
púðrað sig. Augu hennar tindruðu, liún var
töfrandi, og Anania fylgdi henni með fjötr-
uðu augnaráði og hugsaði um koss Agötu.
Það var engu líkara en að þetta augnatillit
væri segulmagnað, því hún fylgdi honum eft-
ir og gekk meira að segja alla leið að hlið-
inu með honum. Tunglið lýsti upp garðinn
alveg eins og kveldið góða fyrir löngu sið-
an, þegar hinn fyrirmannlegi svipur Marg-
heritu og milda viðmót liafði vakið skyldu
tilfinningar drengsins. Og í þetta skifti fanst
honum hún ennþá tiguleg og mild, og hún
gekk svo Ijettilega og um leið og liún gekk
heyrðist vængjaþytur eins og hún væri að
hefja sig til flugs, Anania hjelt að hann
væri ennþá að dreyma, hjelt að hann í raun
og veru hlyti að sjá hana líða út í geyminn
og hverfa sjónum lians að fullu, svo að liann