Fálkinn - 15.11.1930, Side 13

F Á L K I N N
13
WESTINGHOUSE LJÓSASTÖÐIN
m:!ð rafceyraum.
Ei seld og \iS-
urkend um nll
an lieim fyrii
að vera trausl
sparneytin og
mjóg auðveld
nolkun. Fer i
gang við eit.
lítið Jiandtak.
hægt að stilla
svo liún stansi
þegar geymarn
irer ífullhlaðn-
ir S.ierstaklega
hentug fyrir
smá þorp eða
stór veitaheim
ili. Fæst af
ýmsum stærð-
um. Ef þjer
hafið ekki hentugt vatnsafl þá er þetta það besta. Meira og betra ljós
eykur þægindi, lífsþrótt og lifsgleði. Leitið upplýsinga. Svar um hæl.
Pósthólf 565.
Sími 1690.
EIRÍKUR HJARTARSON lteykjavík.
BlllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllB
Útvegsbanki íslands h.f. |
Ávaxtið sparifje yðar í Útvegsbanka
íslands h. f.
Vextir á innlánsbók ix/l% P- a.
Vextir gegn 6 mánaða
viðtökuskírteini 5% p. a.
Vextir eru lagðir við höfuðstólinn
tvisvar á ári og þess vegna raun-
verulega hærri en annarsstaðar.
■aiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiB
Best að auglýsa í Fálkanum
ASKA.
Skáldsaga eftir Grazia Deledda.
næði henni aldrei aftur, löngunin eftir að
faðma hið grannvaxna mitti hennar með
ljósa handinu gerði hann alveg frá sjer.
„Jeg sje hana aldrei aftur. Jeg dett dauður
niður, um leið og hún lokar hliðinu“, hugs-
aði liann þegar þau komu á hin örlagafullu
endamörk.
Margherita dró slána frá, snjeri sjer síðan
við og rjetti stúdentinum hendina. Hún var
náföl.
— Verlu sæll, Anania. . . . jeg skal skrifa
þjer.
— Vertu sæl, sagði liann titrandi af gleði,
en í stað þess að ganga út í gegn um liliðið
steig hann citt skref aftur á bak inn i skugg-
ann og dró Margheritu að sjer.
Og háðum fanst eins og ógurlegum öfl-
um í loftinu lysti saraan og yrðu að engu
um leið og varir þeirra mættust, því á með-
an þau kystust, og gleymdu öllu öðru, fundu
þau þrumurnar drynja og hita og ofbirtu
eldingarinnar leika um sig.
VIII.
I Cagliari gekk Anania fyrst á æðri skóla
og síðan á háskólann, liann lagði stund á
lögfræði og nam hana í tvö ár.
Þessi ár voru einskonar innskotsþættir í
lífi hans, dvalartími fullur af friði og sam-
ræmi.
Strax í lestinni, þegar hann fór í gegn um
hið eyðilega sardinska landslag, sem var enn-
þá ömurlegra að haustinu til en vanalega,
fann hann nýtt líf vaxa upp í sál sinni. Það
var eins og hann væri orðinn allur annar
maður, eins og liann hefði farið úr síitnum
og þröngum fötuin í önnur ný, þægileg og
rúm. Voru það kossar Margheritu, sem gei’ðu
hann svo hamingjusaman eða var það skiln-
aðurinn við hina smámunalegu og hvers-
dagslegu athuiði liðna tímans? Eða ef til
vill gleðin yfir frélsinu, eða liugsunin um
veröld þá, sem við honum hlasti?
IJann vissi það ekki, og reyndi elcki held-
ur að gera sjer það ljóst.
Sterk gleðivíma hafði gripið hann, sam-
bland af stolti og lífsgleði, hún gagntók
hann eins og ilmandi ský og fram úr miðju
skýinu birtust honum sýnir, sem hann hafði
aldrei áður dreymt um. En hvað lífið var fag-
urt og auðvelt að lifa því! Honum fanst
hann vera svo sterkur, svo ungur og liraust-
ur, svo sigri hrósandi, allar konur elskuðu
hann, allar dyr veraldar stóðu honum opn-
ar.
Alla leiðina frá Nuoro til Macomer stóð
hann úti á vagnpallinum og hentist fram og
aftur við hinn mikla hristing, sem var á
litlu lestinni. Örfáar hræður stigu í og úr
lestinni við hinar einmana stöðvar, og aka-
síurnar meðfram teinunum litu út eins og
þær væru að bíða eftir lestinni til þess að
geta kastað strokum af gulum blöðum á móti
henni.
Sjáðu, sögðu akasiurnar við lestina, taktu
þær litla hraðfara undrasmíð, við stöndum
altaf kyrrar og þú flýtir þjer. Hvað geturðu
óskað þjer betra?
„Já“, hugsaði stúdentinn, „lífið er lireyf-
ing“.
Honum fanst hann vera kominn út i tært
straumvatn, og líf hans liafði fram á þennan
dag legið hreifingarlaust í lygnum polli. Já,
akasikurnar þær arna, sem hráðum voru
liorfnar út í sardinsku eyðimörkina, liöfðu
alveg rjett fyrir sjer; að hreyfa sig að halda
áfram, að hlaupa með geysihraða, það var
að lifa!
Og þó, þegar Anania fór fram lijá skugga-
legum nuraghe upp á háum kletti, sem líkt-
ist einna helst risavöxnu fuglslireiðri,- óskaði
hann sjer að vera kominn þangað upp ásamt
Margheritu, þau tvö ein saman í blómailm-
inum, ein saman í skugganum og fornaldar-
blænum. Ó, hvað honum fanst hann vera
stór!
En nú liurfu hinir bláu tindar Barbagias
bak við sjóndeildarhringinn; einn einstakur
tindur af Orthohene sást ennþá bak við aðra
kamba fjólublár við dökkbleikan liimin,
ennþá klettasnös, tindur, liamar .... loksins
ekki neitt. Jafnvel fjöllin gengu til viðar
eins og sólin og tunglið og skildu eftir angur-
vært rökkur í sól þess sem var að yfirgefa
fæðingarstað sinn.
Vertu sæl, verið sæl. Anania var sorgbit-
inn innanbrjósts, en til að liressa sig upp
hugsaði hann um kossa Margheritu, endur-
minningin um þá hvarf eiginlega aldrei úr
liuga lians.
Einstöku sinnum hrökk hann þó við. Hafði
það ekki alt saman verið draumur? Ef að
hann nú gleymdi eða iðraðist? En aftur bljes
stoltið nýrri von i brjóst lionum.
Hrifning lians stóð yfir marga daga, eða
eins lengi og liann var að venjast hinu
nýja lífi.
Alt gekk eins og i sögu fyrir lionum. Strax
og hann kom til Cagliari komst liann á snoð-
ir um ágætt herbergi með tveimur gluggum,
annar snjeri út að hæðóttum ökrum og glitr-
andi hafi, hafi, sem stundum var svo lygnt
að það líktist stálplötu, sem gufuskipin og
seglbátarnir urðu að saga sig í gegnum. Úr
hinum glugganum sá yfir rósrauðar bygging-
arnar i Cagliari, sem með vígi sín, kastalann,
pálmana og trjágarðana liktist einna lielst
borg frá tímum Máranna. Beint á móti stóra
nýja liúsinu, sem hann hjó i, lá röð af litlum
gamaldags hyggingum í fornum stíl, nýniál-
uðum í ljósbleikum litum. Svalir voru bygð-
ar umhverfis þær. Nellikur stóðu á svölunum
og föt voru hengd yfir þær til þerris, hann
leit aldrei á þau. Hin dreymandi augu hans
horfðu yfir hið fagra liverfi, sem við honum
hlasti og mændu á liin fögru snið vígjanna og
miðalda hallanna, sem á dásamlegan liátt
háru við sjóndeildarhringinn. Alt var ljóð og
saga í þessari borg.
í október var ennþá heitt í veðri, það ang-
aði af reyr og blómum, hefðarkonurnar sem
gengu fram lijá glugga Anania voru klæddar
i músselin og ljetta kjóla. Stúdentinum fanst
liann eiga heima í einhverju töfralandi. Hið
balsam-þrungna loft liafði óvenju þægileg
áhrif á hann og ánægjan við liið nýja líf vakti
hjá honumletilegafullnægju. Altsýndist hon-
um fagurt og mikilfenglegt, og þegar liann
mintist olíupresunnar og liinna skitnu mann-
vera sem söfnuðust þar saman, undraðist
hann yfir því, að hann skyldi hafa getað lif
að þar svona lengi. Lífið í hinu fátæka heim-
kynni lians, gekk náttúrlega alt á sína gömlu
erfiðlegu vísu, en hjerna í liinum björtu veit-
ingasölum og skrautlegu götum, í hinum
háu liúsum, sem böðuðu í sólinni, var alt
glaumur og gleði og skáldskapur.
Lífsgleði hans jókst ennþá meira, þegar
fyrsta brjefið kom frá Margheritu. Það var
látlaust og viðlcvæmt, skrifað á livíta, stóra
pappírsörk með bogadregnum, nærri karl-
mannlegum stöfum. Anania hafði eiginlega
frekar vænst eftir að fá lítið hrjef skrifað á
bláan pappír með blómi innan í, og fyrst
datt honum i hug að Margherita ætlaði með
þessu að láta hann finna til yfirburða sinna.