Fálkinn - 06.12.1930, Page 13

FÁLKINN
13
Þjer^getið treyst
hverju verkfæri sem nafnið
PAHCO stendur á. Búin til úr
besta stáli sem Svíþjóð framleið-
ir, smíðuð af verksmiðju sem
heimsfræg er fyrir vandað smíði.
skrúflyklar og tengur er hið besta
sem fáanlegt er í þeirri grein.
Þórðnr Sveinsson & Co.
■iimiiiiiimimiiiiiiiiiimiiiiiiMiiimimmimiiimiimiimiM
SELVA I
m
er þvottaduftið f
.
sem allstaðar ryður sjer til rúms.
■■
Kanpmenn og Kaupfjelðg
pantið þaö hjá umboðsmönnum verk- 5
smiðjunnar
Carl Sæmundsson & Co., I
Pósthnsstræji 13 — Simi 379

Best að auglýsa í Fálkanum
Göta
Sænskir bensínmótorar
2*12 — 7 hesta
Verð: 435.00-950.00
ísl. krónur í Reykjavík.
Myndaverðskrá send ókeypis
Verslun Jóns Þórðarsonar
ASKA.
Skáidsaga eftir Grazia Deledda.
1 Róm leigðu stúdentarnir tveir saman á
þriðju hæð í húsi einu við Piazza della Con-
solazione. Þeir bjuggu hjá ekkju einni, sem
átti tvær fallegar dætur. önnur þeirra var
símritari, en hin var kenslukona, báðar
skrifuðu á vjel og báðar gáfu karlmönnun-
um liýrt auga.
Stúdentarnir sváfu í sama herbergi, það
var stórt og skift í sundur í miðju með gulu
tjaldi. Glugginn sneri út að bakgarðinum.
Fyrsta skifti, sem Anania leit út um glugg-
ann fann hann til óendanlegs viðbjóðs. Hann
sá ekki annað en gula skítuga múra bera
við himinn. Engar gluggaræmur voru i múr-
unum. Gluggarnir voru óreglulegir og rifn-
ir tötrar, sem ilt var að dæma um hvort voru
hreinir eða ekki, voru hengdir upp á járn-
þræði, einn þessara þráða lá beint fyrir fram
an glugga stúdentanna. Á meðan Anania
horfði á múrana hryggur í bragði, sem báru
við fölan kveldhimininn, sveiflaði Batlista
Daga til járnþræðinum og rak upp skelli-
hlátur.
— Horfðu á Anania, sjáðu hvernig drusl-
urnar dansa. Það er eins og þær væru lif-
andi.. Svona er lifið; járnþráður yfir skítug-
um húsagarði; mennirnir dansa þar yfir hyl-
dýpi örvæntingarinnar.
— Ekki að vera að glamra þetta, sagði
Anania, jeg er nógu örvinglaður samt. Við
skulum fara út mjer finst jeg ætla að kafna.
Þeir fóru út og gengu sig þreytta, urðu
ringlaðir af vagnaskröltinu, af hirtunni og af
flautandi bílunum, sem æddu fram hjá þeim
á fleygiferð.
Anania var hryggur í bragði. Mitt í mann-
grúanum fanst honum hann vera einn úti á
eyðimörk. Hann hugsaði með sjer, að þó
hann liefði orðið veikur og hrópað á lijálp,
myndi enginn hafa lieyrt til lians og hjálpað
honum. Hann mintist Cagliari með söknuði,
svalanna, sem seiddu augu hans til sín, him-
inrandarinnar yfir hafinu, liins skæra auga
kveldstjörnunnar! Hjer var hvorki tungl eða
stjörnur ekki einu sinni rönd af liimni, að-
eins viðbjóðslegar steinþyrpingar og aragrúi
af fólki, sem hinum unga sveitamanni fanst
vera af annari og ljelegri kynslóð en liann
sjálfur.
Þreytan, ringulreiðin og hin leiðinlegu á-
hrif dimma herbergisins við Piazza della
Consolazione gerði alt sitt til að honum fanst
Rómaborg dauðans ömurleg. 1 liinum gamla
bæjarhluta, þar sem göturnar voru þröngar,
búðirnar daunillar, liúsin hrörleg, þar sem
inngangarnir í húsin liktust kjallarahlemm-
um og tröppurnar virtust allar liggja niður í
botnlausar myrkraholur, mintist liann oft
allra fátækustu bæjanna í Sardiníu. I hinni
nýju Róm fanst honum liann verða að engu,
alt var svo stórfenglegt, göturnar voru bygð-
ar af jötnum, svo jötnar gætu gengið á þeim,
húsin voru há eins og fjöll, torgin eins og
heilir tancas, jafnvel himininn var of hár
og djúpur.
Hann varð jafnvel fyrir vonbrigðum við
háskólann Hann sótti vel fyrirlestra i borg-
arrjetti og liegningarlögum hjá Enrico Ferri.
Stúdentarnir gerðu ekki annað en ærslast og
hlægja og gera gys að öllu. Það, var eins og
þeir væru að skopast að lífinu sjálfu. Eink-
um í IV. áhyrendasal t ð úr hófi keyrði með
lætin meðan stúdentarnir voru að bíða eftir
Ferri. Einn stúdentanna steig upp í ræðu-
stólinn og fór að skopast að fyrirlestrunum
og gera þá hlægilega, liinir tóku undir,
klöppuðu, hvísluðust á og hrópuðu „lifi páf-
inn“, „lifi sant Alfonso di Liguori“, „lifi Pio
nono!“ Stundum fóru stúdentarnir upp í
ræðustólinn og mjálmuðu eins og kettir eða
göluðu eins og hanar. Þá versnuðu hvísling-
arnar og skrækirnir, þeir köstuðu pappirs-
sneplum, pennum og logandi eldspýtum
þangað til prófessorinn kom inn og alt end-
aði í brakandi lófataki.
Anania sat þögull og uppburðarlaus innan
um allan þennan gauragang, honum fanst
liann heyra til alt öðrum heimi en þessum,
sem hann varð að lifa í. En strax og pró-
fessorinn fór að tala varð hann gripinn af
álniga, næstum því gleði. Við að heyra hina
sterklegu rödd prófessorsins komu afhrota-
menn, sjálfsmorðingjar, fallnar konur, vit-
firringar, föðurmorðingjar og önnur oln-
bogahörn tilverunnar fram í hugskoti hans,
oft var það ein vera, sem kom honum fyrir
hugskotssjónir niðurlút og sorgbitin á svip.
En í stað þess að horfa á liana með liræðslu
starði hann á hana með meðaumkun og inni-
legri ósk um að rjetta henni hjálparliönd.
Kveld eitt gengu þeir Daga og hann yfir
Via Nazionale. Rafmagnsljósin keptu við
birtuna frá tunglinu, gluggar bakliýsanna
voru uppljómaðir.
— Það litur einna helst út eins og alt guliið
í bönkunum skíni gegnum gluggana, sagði
Anania.
— Ágætt! Eg er farinn að finna að þú ert
að mannast dálítið af því að vera með mjer!
— Jeg er í skáldlegra slcapi en jeg hefi
nokkru sinni verið áður. Við skulum fara til
Colosseum!
Lengi reikuðu þeir fram og aftur í liinum
guðdómslega leyndarfulla heimi, sáu tunglið
skína inn í gegnum allar hvelfingarnar, sett-
ust loksins á gljáandi steinstöpul og andvörp-
uðu háðir.
— Jeg finn til gleði, sem er á takmörkun-
um að vera sársauki, sagði Anania.
Daga þagði lengi, en sagði svo.
— Það er eins og við værum komnir til
tungsins. Finst þjer ekki að það ætli að vera
eins umhorfs í tunglinu og hjer, í þessari
miklu, dauðu veröld!
— Jú, sagði Anania. Svona er Rómaborg.
Þeir gengu aftur eftir Via Nazionale, og
töluðu saman á sardísku. Það var orðið fram-
orðið, og næturfiðrildin, eins og Daga kall-
aði það, voru farnar að flögra um auðu göt-
urnar. Alt í einu strauk ein þeirra sjer upp
að þeim og kastaði á þá kveðju á sardínsku.
— Bonas tardas, pizzocheddos.
Hún var há og dökk með slór innfallin
augu; rafmagsljósið gerði hið grannleita and-
lit hennar, sem stakst fram úr loðkraganum
á ljósri káþunni, náfölt.
Það var eins og í Cagliari, þegar Rósa og
fjelági hennar höfðu hrópað í Anania. Hann
titraði af skelfingu og lijúfraði sig upp að