Fálkinn - 06.12.1930, Page 14

14
FÁLKINN
Nýtísku „NATIONAL" peningakassar, verð d. kr. 360.00.

Sjerhver verslun stór eða smá,
hefir not fyrir peningakassa, okk-
ar kassar eru svo ódýrir og með
svo góðum greiðsluskilmálum, að
allir kaupmenn geta eignast þá.
. „NATIONAL“ peningakassar. .
Einkasali á íslandi, Færeyjum og
Danmörku.
EMILÍUS MÖLLER.
Umboösmaður á íslandi:
GEORG CAILIN, HafnarstræU ð, simi 1987.
iimiiiiiiaiiHBnmiiiiiiiiaiiimmiiiiHiimiiiimmiiisauiiiiiiin
Útvegsbanki (slands h.f.
Ávaxtið sparifje yðar í Útvegsbanka
íslands h. f.
Vextir á innlánsbók 4 /j% p. a.
Vextir gegn 6 mánaða
viðtökuskírteini 5% p. a.
Vextir eru lagðir við höfuðstólinn
tvisvar á ári og þess vegna raun-
verulega hærri en annarsstaðar.
Daga, sem hafði svarað konunni með óþvegn-
um orðum.
„Var það liún, gat það verið hún? Það var
sardínsk kona .... það gat verið hún!
II.
Hann hugsaði með sjer, eftir að hafa legið
í rúmi sínu í marga tíma vegna beiskju og
erfiðra heilabrota:
„Það er heimska að reyna að vera að
blekkja sjálfan sig; jeg er ekki viti mínu
fjær, en á þennan hátt er mjer ómögulegt að
lifa, jeg verð að vita vissu mina .... ó bara
að hún væri dauð! Jeg verð að leita hennar.
Er það þá ekki þess vegna að jeg er kom-
inn til Rómaborgar? Á morgun, á morgun,
en morgundagurinn kemur og jeg geri ekki
neitt. Hvað get jeg gert? Hvert ætti jeg að
fara? Og ef jeg finn hana?“
Það var það, sem hann var hræddastur
um! Hann gat varla liugsað sjer hvað þá
tæki við.
Alt í einu sagði hann við sjálfan sig: „Kan-
ske jeg ætti að trúa Daga fyrir því? Kannske
jeg ætti að segja sem svo við hann: Battista,
jeg ætla að skreppa út, jeg verð að fara á
lögreglustöðina til þess að leita mjer upplýs-
inga .... Æ, nei, jeg get það ekki! 1 hve
mörg ár hefi jeg ekki orðið að dragast með
þennan þunga, nú vildi jeg mega kasta hon-
um frá mér eins og maður kastar af sjer
þungri byrði .... verða frjáls, anda að mjer
hreinu lofti....Jeg verð að reyna að losa
mig við þennan nagandi orm. Þeir myndu
segja mjer að jeg væri asni, þeir myndu
sannfæra mig um að jeg væri það, og ráð-
leggja mjer að hætta við .... því betra ef
þeim hepnaðist að sannfæra mig.........Ó,
hvað það er drungalegt í dag! Loftið verð-
ur svo þungt .... þyngra og þyngra ....
Það var hellirigning. Jafnvel Daga mókaði
í mjóa rúminu sínu hinummegin við tjaldið.
— Battista, sagði Anania og reisti sig upp
á olnbogann, þú ert líklega ekki að liugsa um
að fara út?
— Nei.
—- Viltu lána mjer regnhlífina þína?
Hann var að vona eftir að fjelagi hans færi
að spyrja hann hvert liann ætlaði að fara í
þessu hræðilega veðri, Daga sagði bara:
— Viltu ekki vera svo vænn að kaupa þjer
sjálfur regnhlíf?
Anania settist á rúmstokkinn, snjeri sjer
að tjaldinu og sagði í lágum rómi:
— Jeg verð að fara til lögreglunnar.
Ennþá vonaðist hann eftir að heyra bróð-
urlega rödd, sem reyndi að hafa upp úr hon-
um leyndarmál lians. Hann var búinn að fá
hjartslátt við tilliugsunina um hverju hann
ætti að svara.
En handan frá tjaldinu heyrði hann háðs-
lega rödd:
— Ætlarðu að láta setja rigninguna inn?
Leyndarmálið hnje aftur í djúpið, beiskara
og þungbærara en nokkru sinni fyr. Ó, það
var ekki aðeins tjald, heldur óyfirstíganlegur
múr, sem skildi hann frá samúð og trúnaði
þeirra, sem í kringum liann voru. Það var
ekki til neins fyrir hann að vonast eftir eða
búast við hjálp hjá nokkrum manni, hann
varð að eiga alt undir sjálfum sjer.
Hann reis á fætur og greiddi sjer vel og
rækilega leitað í skúffunni að fæðingarvott-
orði sínu.
— Þú mátt gjarnan fá regnhlifina. En
hversvegna ætlarðu þangað? spurði hinn
geispandi.
Hann svaraði ekki.
Á auðri tröppunni stóð hann við sem
snöggvast og hlustaði á regnið skellast á þak-
gluggunum, það var eins og niðurinn í fossi,
sem þá og þegar mundi dynja inn í liúsið.
IJann fann til djúprar sorgar. Hann gekk út
og flæktist lengi um göturnar í regninu, hann
gekk gegnum eyðilegan borgarhluta, fór
gegnum dimma livelfingu, og liorfði hnugg-
inn inn i hinar hálfdimmu óyndislegu sölu-
búðir, fölleitar verur gengu þar um í rökkr-
inu, hryssingslegar konur og illyrmislegir
karlmenn og skítugir krakkar; hann horfði
niður i kjallaraholur þar sem körfur með
grænmeti og ávöxtum rotnuðu niður í mygl-
uðu myrkrinu og smiðurinn, skóarinn og
straukonan slitu sjer út á eilífri vinnu í um-
hverfi, sem var dimmra en sjálfar galeið-
urnar.
Anania horfði á þetta alt, lionum kom í
hug ekkjan í Fonni og kofinn liennar, stofa
olíupressarans, fátæka umhverfið og aum-
ingjarnir, sem bjuggu þar; og honum fanst
það vera örlög sín að þurfa altaf aðlifa á
stöðum þar sem eymdin ríkti, meðal manna,
se mbáru á sjer merki þjáninganna.
Eftir að hafa reikað lengi um árangurs-
laust, kom hann heim aftur og settist við að
skrifa til Margherita:
„Jeg er að dauða komin af örvilnun. I
hjarta mínu her jeg þunga, sem beygir mig
og gersamlega eyðileggur lif mitt. Árum
saman hefi jeg ætlað að segja þjer það, sem
jeg skrifa þjer núna þennan dapurlega rign-
ingardag. Jeg veit ekki hvernig þú tekur því
trúnaðarmáli, sem jeg ætla að gera þjer
kunnugt, en livernig sem þú lílur á það
Margherita, máttu ekki gleyma að eg er þræll
ósveigjanlegra örlaga, skyldutilfinningar,
sem er þungbærari en meðvitundin um
glæp ....“
Þegar hann var kominn að orðinu glæpur,
hætti hann sem snöggvast og las yfir það sem
búið var af brjefinu. Síðan tók hann penn-
an aftur í hönd sjer en gat ekki bætt við
nokkru orði, hann var skyndilega eins og
hann væri orðinn að steingerfingi. Hver var
Margherita? Hver var sjálfur hann? Hver
var þessi kona? Hvað var sjálft lífið? ....
Nú byrjuðu liinar kjánalegu spurningar aft-
ur. Hann horfði léngi út um gluggann á snúr-
urnar og hringina sem dansandi báru i gul-
leitan múrinn, og liugsaði með sjer:
„Jeg ætti ef til vill að drepa mig!“
Hann reif brjefið hægt í sundur, fyrst i
langar ræmur, og svo í ferkantaða snepla,
sem hann lagði i hrúgu, og fór aftur að horfa
út um gluggann. Þar sat hann þangað til
regninu slotaði og fjelagi hans stakk upp á
því við liann að koma út með sjer.
Himininn varð heiðari og heiðari, mjúkt
loftið titraði af bergmálum frá borginni sem
var að vakna að nýju, og regnbogi hvolfdi
sig yfir hinum undursamlega hvíta heimi
Forums.
Fjelagarnir fóru eftir venju eftir Via
Nazionale, og Daga staldraði við til að lesa
blöðin fyir utan hjá Garroni, en Anania hjelt
áfram hugsi. Á móti honum kom röð af
muldrandi prestum, einn þeirra straukst
ljett við hann. Það var eins og hann vaknaði
af draumi; hann staðnæmdist og beið eftir
fjelaga sínum, en prestarnir færðust fjær.
Hinn rauði blær af lifrauðum hempum þeirra
brá fölbleikum bjarma í steinbrúna.
— Jeg þekti í æsku minni son illræmds
þorpara, drengurinn var þegai' á unga aldri
fullur þjáninga og hafði ásett sjer að hefna
föður sins. Nú liefi jeg heyrt að hann í þess
stað sje orðinn munkur. Hvernig skýrir þú
þetta fyrirbrigði? spurði Anania.
— Hann liefir verið vitlaus! sagði Daga
kæruleysislega.
-— Nei, það var hann ekki, mælti Anania
með vaknandi áhuga. Okkur er gjarnt á að
að skýra eða reyna að sleppa við að skýra
ýms sálfræðileg viðfangsefni með því að
kalla fólk brjálað.
Þeir þögðu um stund, alt í einu sagði Ana-
nia um leið og liann gekk fyrir húshorn
nokkurt: — Jeg þarf að fara hingað, jeg hefi