Fálkinn - 03.01.1931, Blaðsíða 5

F A L K I N N
5
Sunnudags hugleiðing.
Eftir Pjetur Sigurðsson.
Áburðardýr Suðurlanda.
Sorphreinsunarvagnar sjást sja'.dan i smábœjum Ítaíu. Sorphreinsar-
inn hleður öllu ruslinu á asnann sinn.
ekki út skafið. Hann er í raun
og veru meira en frændi hesta-
ættarinnar heldur ein stoðin
undir henni, þvi hann er einn
af þeim þremur flokkum, sem
dýrafræðin nefnir einu nafni
hestættina. Hinir tveir flokkarn-
ir eru hesturinn og zebradýrið.
Og sje skygnst í sögur fram þá
verður það uppi á teningnum,
að asninn er eldri þjónn mann-
kynsins en hesturinn. Hann var
taminn til áburðar, reiðar og
aksturs mörgum öldum áður en
hesturinn.
En þó að Norðuflandabúar
tali með litiisvirðingu um asn-
ann þá gegnir öðru máli um
Suðurlandabúa. Þar er áðstaða
asnans lík og hestsins hjá okkur.
En það, að asninn á svo litlum
vinsældum að fagna í norðlæg-
tim löndum, orsakast fyrst og
fremst af því, að hann lifir jþar
ekki við sín rjettu skilyrði og. af-
kastar þvi ekki jafnmikilli
vinnu og heima hjá sjer. 1 suð-
urlöndum á hann heima og þar
kemur hann að betra haldi en
hesturmn, jafnvel þó að sá síð-
Menn mæla alt á sína vísu,
hvort heldur er tíma, rúm eða
annað. Takmarkaða hluti skilja
þeir að nokru leiti, en ótakmarh-
aða ekki. Vegna þess, hve kær-
leikur manna er jafnan ófull-
kominn og blandaður eigingirni,
eiga menn erfitt með að skilja
fullkominn kærleika og þora að
treysta honum. Samt þekkja
menn mannlegan kærleika, sem
gnæfir hátt yfir alla sjálfselsku,
—1 móðurástina. Hún fórnar öllu,
umher alt.
D. L. Moody segir sögu af
manni, sem ferðaðist frá Nýja
Englandi til Californíu þegar
mest gekk á með gullgröftinn
þar. Maður þessi skyldi eftir
konu og son sinn, áttu þau að
koma á eftir eins fljótt og hann
gæti sent þeim peninga til far-
arinnar. Hinn þráði dagur rann
upp, peningarnir komu. Hjarta
konunnar hoppaði af gleði. Hún
hjó sig skyndilega og lagði af
stað með skipi frá New York á-
samt ungum syni sínum. Er þau
höfðu farið nokkuð áleiðis barst
skyndilega ópið: „Eldur, eldur“, „Úlfaldarnir eru skip eyði-
um alt skipið. Skipið hafði mikið merkurinnar“ stóð einhvern-
af púðri innanhorðs, hættan var tíma í gamalli landafræði. Með
þvi mikil. Björgunarbátarnir sama rjetti mætti segja, að hest-
voru settir út, þeir fyltust fljótt arnir sjeu skip Islendinga —
og hinn síðasti var að því komin þeirra sem ferðast á landi. En
aö leggja frá skipinu, er konan þag var nú hvorki um úlfalda
kom með drenginn sinn litla og nje hesta, sem þessi grein átti
bað þá að talca sig. Þeir sögðu.áð ag fjalia, heldur um '„þarfasta
jiað mundi kosta líf þeirra allra. þjón“ þjóðanna í Suðurlöndum,
Að siðustu sögðu þeir: „Vér skul- dýr sem er náskylt hestinum, en
um taka annað ykkar“. Hvað Qft er nefnt með lítilli virðingu
haldið þjer nú að móðirin liafi og heitir asni. En það er nú svo
gert? Stokkið niður í bátinn og um vanþakldáta mennina, að
skilið drenginn sinn eftir? Nei, þejr nota mönnum til óvirðing-
nei. Hún vafði drenginn að sjer, ar heitin á þörfustu skepnúnum.
kysti hann og sagði: „Ef þú finn- „þú ert þorskur, þú ert naut og
ur pabba þinn, þá segðu honum hann er sauður“, segja menn,
að jeg hafi dáið i þinn stað“. eil þegar þú verður fyrir sliku
Þannig er móðurástin besta ávarpi, lesari góður, þá ættirðu
sýnishornið sem vjer eigum af altaf að svara: „Já, þakka mætt-
kærleika Krists. Alt líf hans og lr þú fyrir, ef þú værir jafn
starf opinberaði föðurlegan kær- þarfur þjóðinni og þorskurinn,
leika. Hann kendi innilega í sauðurinn eða nautið!“
brjósti um fólkið. Hann þráði
miskunnsemi og miskunnaði öll-
um, sem áttu bágt.
Ekkert er sárara fyrir móður-
ást en það, að vera misskilin og
vanþökkuð. Jeg hefi jafnan hugs-
að, að sárasta lífsreynsla Jesú
hafi verið þessi. „Hann kom til
eignar sinnar, og hans eigin
menn tóku ekki við honum“.
Hvað gerir eignarlýður drott-
ins við hann á vorum dögum?
Hvað gerir kristinn heimur við
hann? Gengur hann framhjá
Kristi? Lætur hann kærleiksrika
mannvininn standa einan á götu-
hornunum, yfirgefinn og mis-
skilinn mitt í hringiðu lifsins?
Hann segir: „Svo framarlega
sem jijer hafið gert þetta einum
jiessara minna minstu bræðra,
jiá hafið þjer gert mjer það“.
Hjcr sjást midasnar fgrir vagni. Þeir cru mikhi st.rrri og iikari hest-
um en asnarnir. En egrun hafa þeir fengið að rrfðum frá feðrum sín-
um, og halann sömuleiðis.
Þrátt fyrir stóru eyrun og kýr- artaldi sje stærri og sterkari og
halann er asninn svo ósvikinn þyki fallegri. En asnarnir sem
frændi hestsins, að það verður sjást í ýmsum borgum Norður-
og Mið-Evrópu eru ekki nema
skuggi hjá þeim, sem eiga heima
í hinum sólríku löndum við
Miðjarðarhaf, en þar er asninn
útbreiddastur. Kyn þessara asna
er líka annað og betra en hinna;
er talið að þeir sjeu komnir af
villiösnum í Norður-Afríku. En
þó eru Miðjarðarhafsasnarnir
hvergi nærri eins falleg og táp-
mikil dýr og asnarnir í Vestur-
oí> Miðasiu. í Persíu eru asn-
arnir í hærra verði en hestar
og á hásljettunum í Tíbet er til
asnategund, er „Djiggita“ nefnd-
ist, sem er ferðmeiri og þolnari
en nokkur hestur.
Þessi mgnd er frá Litiu-Asíii. Maðnrinn er að flgtja búfcrlum og hef-
ir hlaðið innanstokksmununum á asnann sinn.
Af þessu má ráða, að það er
ástæðulaust að nota orðið „asni“
sem skammaryrði, enda gera
það helst þeir, sem minst þekkja
til þessara þörfu skepna. Notk-