Fálkinn - 21.02.1931, Qupperneq 7

F Á L K I N N

SMARAQÐS-D JÁSNIÐ.
EFTIR E. PHILLIPS OPENHEIM.
— Bærilega tókst l>jer i Unwin-
málinu, sagði Faul.kener kapteinn
við Goade vin sinn, er þeir höfðu
sest við borð á kaffihúsinu. Þeir
höfðu ekki sjest lengi þangað til nú
að þeir hittust af tilviljun. — En
hvað ætlastu nú fyrir?
Jeg hefi engin áform, en úr
því að jeg er kominn svona langl
suður á hóginn, langar mjer til að
bregða mjer suður að hafi.
í sama hili kom maður að borðinu
og yrti á Faulkener, sem kynti hann
að vörmu spori fyrir Goade. Man-
ton, þetta er Goade úr Scotland
Yard — og majór Manton fangelsis-
stjórinn hjerna. Þeir töluðu stundar-
korn um daginn og veginn, en svo
fór aðkomumaðurinn og Faulkener
hallaði sjer fram á borðið og sagði:
— Jeg bauð honum ekki að setjast
vegna þess að jeg þurfti að taia við
þig undir fjögiir augu.
— Vonandi ekki um nýtt mál?
Jæja, segðu mjer þá frá?
Það er einmitt það, sem jeg
vildi lieist komast hjá. Jeg vildi heíst
að þú heyrðir söguna beint af hlut-
aðeigendum. Hefirðu ekki tækifæri
til að hitta mig seinna i dag. Eigum
við að hittast kl. 4?
— Það get eg vel. En ])ú vilt þá
ekki segja mjer neitt núna?
- Nei, við látum það bíða, ------
— — Ivlukkan rúmlega fjögur
gengu þeir Faulkner og Goade inn í
bókastofu dómkirkjuprestsins. Hann
sat sjálfur við skrifborðið sitt og las
skrifara sinum fyrir. Presturinn
lieilsaði þeim og bauð sæti.
— Jeg hefi ekki sagt Goade frá
neinu, mælti Faulkener, — jeg kaus
fremur að hann heyrði það alt af
yðar eigin munni. Og jeg vil ráða
yður til, hr. dómkirk’juprestur, að
leyna Goade ekki neinu. Þú munt
sanna, sagði hann, og sneri sjer að
samferðarmanni sínum, að þetta mál
er hvorttveggja i senn einfalt og
flókið. Presturinn kinkaði kolli og
strauk grátt hárið.
— Jeg' held, að „flókið“ sje ein-
mitt rjetta orðið, sagði prestur. —
Jeg skal reyna að segja yður sög-
una í svo fáum orðum, sem mjer er
unt.
— Jeg kysi heldur, að þjer segðuð
hana alveg eins og yður lætur best,
svaraði Goade.
Presturinn hóf nú sögu sína: —
Jeg byrjaði starf mitt sem fátækur
aðstoðarprestur og hef aldrei verið
fjáður maður. Fjölskylda mín er stór
og launin hafa aldrei leyft mjer ó-
hóf. Jeg á fjórar dætur og er sú elsta
tvílug. Eins og þjer skiljið, eigum
við hjónin enga ósk einlægari en að
sjá þeim farborða í lífinu. Hjer í
nágrenninu er fátt um ungt fólk. Við
tókum þvi þess vegna með þökkum,
er hertogafrúin í Exeter bauð elstu
dóttir minni til. þriggja daga veru,
fyrir hálfum mánuði. Dóttir mín tók
boðinu og fór. Var henni lekið með
mikilli vinsenul, en eftir þrjá daga
kom hún heim aftur, úrvinda af
harmi.
Presturinn tók málhvíld og fitlaði
við úrfeslina sina. Jeg verð að
segja yður, að Florence dóttir min
átti ljósu, sem er vinkona konunnar
minnar prinsessu Sibolsky —
enska konu. sem gift var rússneskum
manni. Við höfðum ætíð vonað, að
dóttir mín hefði gagn af þessari við-
kynningu, en það fór út um þúfur
við byltinguna í Rússlandi. Prinsess-
an dó í örbirgð. En áður en hún dó
gaf hún dóttur minni seinasta dýr-
gripinn sem hún átti, djásn úr græn-
um smarögðum, eflaust mjög verð-
inætt. Hún fjekk það fyrir mánuði.
Gul.Ismiðurinn hjerna virti það á
tvö þúsund pund og þegar hún fjekk
heimboðið gerði jeg ráðstafanir til
að láta vátryggja það.
Þvert á móti ósk minni vildi hún
hafa djásnið með sjer. Hún átti
nefnilega grænan silkikjól og hjelt,
aft smaragðarnir mundu fara svo vel
við hann. En svo kom hún aftur
smaragðalaus og hafði orðið fyrir
mikilli raun í ofanálag. Það er hest
hún segi yður frá þessu sjálf.
Þresturinn hringdi. — Viljið þjer
hiðja Florence um að koma liingað,
sagði hann við þjóninn. Hún kom
inn dökkhærð og falteg stúlka,
hávaxin eins og faðir hennar, en
ekki lík honum að öðru leyti.
— Þetta er hr. Goade, Flore'nce,
sag'ði faðir hennar þegar hún sett-
isl og jeg ætla að biðja ]>ig um að
scgja lionum hvernig þú mistir djásn-
ið þitt. Segðu það alveg eins og þú
sagðir okkur það.
Það var ekki laust við að hún
gretti sig.
— Þetta er voðalegt, sagði lnin,
— en svona er það: Djásnið var
úr hvitagut.li og mjög sterkt, og gat
ekki opnast nema endunum væri
þrýst saman. Margir gestirnir dáð-
ust að því, og ekki síst þótti Geofírey
lávarði mikið til þess koma. Hann
dansaði mikið við mig. Síðla um
kveldið bað hann mig að hlaupa yf-
ir einn dans og tala við sig úti í
garðinum í staðinn. Þó gott væri
veður vildi hann endilega að jeg
kastaði yfir mig sjali. Við sátum
þarna um stund og töluðum saman
og jeg man vel, að jeg var með djásn-
ið ]>á. Þegar við komum inn tók
hann sjálfur sjat.ið af mjer og fór
með ]>að. Áður en hann kæmi aft-
ur hafði annar maður beðið mig um
dans og um leið og við vorum að
fara út á gólfið tók jeg eftir að
djásnið var horfið.
Nú varð stutt þögn þangað til
Goade sagði: — Jeg skal ekki tefja
yður með óþarfa spurningum, ung-
frú. Þjer álítið auðsjáanlega að lá-
varðúrinn hafi slotið djásninu?
— Hverju get jeg trúað öðru? Það
var hann, sem vildi að jeg setti á
mig sjalið, og það var í rauninni ó-
þarfi. Hann var lengi að taka það
at' mjer og það var eins og honum
væri órótt á ineðan. Hann skyldi
ekki við mig fyr en við vorum kom-
in inn í danssalinn og þá var grip-
urinn horfinn.
— Þjer hafið minst á þetta við
hann geri jeg ráð fyrir?
— Já, undir eins og jeg hitti hann,
en það leið klukkutínii þangáð til.
Loks fann jeg hann eftir alla leitina
inni þar, sem hressingarnar voru
boðnar. Hann virtist verða mjög
forviða og við leituðum í sjalinu og
úti, þar sem við höfðum verið, en
eklcert fanst. Svo bað hann mig um,
að minnast ekkert á þetta við m >ð-
ur sína.
— En hún hefir frjett það áður en
þjer fóruð?
— Já, jeg mintist á það við hana
morguninn, sem jeg fór og sagði
henni hve dýrmætur gripur þetta
hef'ði vcrið, en liún sagði aðeins, að
jeg hlyti að hafa týnt því á gólfið
í dansinum, og að þjónninn mundi
linna það og þá l'engi jeg það aftur.
Jeg þekki þetta fólk lítið, er
það ríkt? spurði Goade.
Það liefir víst nægilegl, en slðan
skattalöggjöfin koinst í þetta horf, cr
varla hægt að kall^ aðalsfól.k í sveit-
um ríkt, sagði prestur.
— Og þessi ungi maður, Geoffrey
lávarður?
—- Hann er elsti sonurinn og full-
trúi suðurhluta greifadæmisins í
þinginu. Hann er talinn efnilegur
stjórnmálamaður.
— Á hann sjereign?
Að því er jeg best veit á hann
ekki annað en faðir hans lætur hann
liafa.
Goade sat hugsandi um stund.
I.oks Ieit hann á stúlkuna. — Og
segið mjer nú söguna til enda, mælti
liann.
— Til enda, mætti hún og hrökk
við. — Hvað meinið þjer?
-- Þjer leynið mig einhverju, svar-
aði Goade. — Það gera flestir.
Sem snöggvast sat hún og þagði.
— Jæja, mælti hún loks: — Áður en
ljósa mín dó heimsótli jeg hana í
London og hitti þá oft Geoffrey lá-
varð og við urðum kunningjar. Það
var hann sem rjeði því, að jeg fór
í þelta boð til Exeterhallar. Én síð-
an hefir hann forðast mig og það er
eins og liann hafi þykst við, að jeg
mintist á þetta hvarf.
— En nú ætlar hann að koma
liingað í dag og þiggja te, sagði
prestur.
T>að væri gaman að sjá hann
skaut Goad inn í. — En meðal ann-
ara orða ungfrú: Hvort metið þjer
meira að fá gripinn aftur eða koma
upp um þjófinn?
Hún hikaði. — Vitanlega er
mjer áhugainál að fá djásnið aftur,
en jeg vil helst líka, að þjófurinn
meðgangi.
Þjónniiin titkynti að teið væri
framreitt og presturin bauð Goade
aft drekka bolla með. Þeir gengu inn
í borðstofuna og þar var Goade
kyntur frúnni og presti einum og
konu lians ■— og Geoffrey lávarði.
Hann var liár maður og snyrtilegur,
hægur í framgöngu og talaði fátf
og ljel sem hann sæi varla Florenc.e
þegar hún seltisl hjá lionum við
borðið. Ekkerl gerðist sögulegt og
távarðurinn varð manna fyrstur til
þess að fara úr samkvæminu.
Nú liðu fjórir dagar. Þá gerði
Goade FauLkner boð að finna sig.
— Jeg veit alt um Geoffrey lávarð,
sagði Goade og einkalíf hans þolir
hvaða dóm sem vera skal. Hann
liefir lofsverð áhugamál og umgengst
eingöngu bestu nienn. Hertoginn af
Exeter getur hrósað happi að eiga
slíkan son. En þvi miður er líka
skuggalilið á honum. Daginn eflir
dansleikinn í Exeter, sama daginn
og Iávarðuriiin kom aftur tit, London
var smaragðsdjásn ungfrúarinnar
veðselt lijá veðlánara i London, af
ungum manni, sem sagðist heita
Geoffrey Fernell, og samkvæmt lýs-
ingunni er Geoffrey lávarður. Hann
veðsetti gripinn fyrir þúsund pund.
— Nú er mjer nóg boðið, hrópaði
Faulkner.
Síðdegis sama dag bar gesti að
garði í Exeterhöll. Þeim var boðið
inn í bókastofuna og gekk ungfrú
Fíorence fyrst inn, föl og einbeitt,
þá komu presturinn faðir hennar og
FauLkner og Goade. Brytinn visaði
þeim til sætis og að vörmu spori
koniu þau inn hertogahjónin.
— Hefir dóttir yðar talið yður á,
herra prestur, að gera yður ferð
hingað út úr þessum glerbrotum?
spurði hertogfrúin og leit hvast á
Florence gegnum stangargleraugun.
Ef svo er, þá er því til að svara, að
jeg hefi skipað þjónunum að senda
þau til hennar undir eins og þau
finnast.
— Þessi glerbrot, sem yðar há-
göfgi kallar svo, er mjög verðmætt
smaragðsdjásn, sem prinsessa Shi-
bolski gaf dóttur niinni, svaraði
prestur. — Og jeg er hræddur um,
að þjónar yðar finni það ekki hjer,
því að það hefir þegar fundist á veð-
lánsstofu í London, þar sem það
. 7
liafði verið veðsetl fyrir þúsund
puhd.
— Og hver gerði það? spurði her-
togafrúin.
— Mjer þykir leitt að þurfa að
segja það, en það er sonur yðar, sem
veðsetti það, svaraði presturinn,
— Andtit hertogans varð eins og
skelfingin uppmáluð og kjálkarnir
hjengu niður á bringu. — Sonur
minn! Geoffrey lávarður! mælti hún
og tók andköf. ALdrei á æfi minni
hefi jeg heyrt neitt lilægilegra. Vit-
ið þjer eiginlega hvað ]>jer eruð að
segja, prestur?
Frúin sneri sjer fjúkandi af reiði
að Florence. — Unga stúlka, eruð
eruð þjer hingað komin lil þess að
saka son minn um þjófnað? Son
miun! Geoffrey lávarð! Erfingja að
lieilu hertogadæmi!
— Mig langaði ekki að koma, en
jeg er viss um, að djásnið hvarf um
leið og jeg tók af mjer sjalið og
nú er það fundið hjá veðlánara í
London, veðsett af Geoffrey lávarði.
Hertoginn gekk að bjöllunni og
hringdi á þjón. — Þennan áburð
skuluð þjer endurtaka svo a'ð sonur
minn heyri, mælti hann kuldalega.
Það varð þögn meðan verið var
að sækja Geoffrey lóvarð. Loks bar
frúin gleraugun upp að augunum og
bent.i á Goade. — Hver er þessi
fuglahræða þarna?
— Yðar hágöfgi, svaraði hánn, —
jeg kcm oft i svona heimsóknir. Jeg
lieiti Goade frá Scotland Yard. Það
fór titringur um frúna og hún sneri
sjer að prófastinum, en i sama bili
kom Geoffrey inn. Hann glápti sem
snöggvast á gestina og sagði toks: —
Hvað segið þjer í frjettum, ungfrú
Followay? Og þjer dómkirkjuprest-
ur. Það var gott að fó yður i tennis,
Faulkner. En hverju á maður þessa
heimsókn að þakka?
— Já, spurðu nú um það, greip
móðir hans fram í, titrandi af bræði.
— Þú manst víst að ungfrúin þarna
týndi smarögðum hjerna á dans-
leiknum um daginn. Og nú liefir
presturinn tilkynt okkur, að þeir
liafi fundist hjá veðlánara i London,
og að Geoffrey Fernell liafi veðsett
l>á.
Geoffrey lávarður var eins og
högginn í stein. — Svo sneri hann
sjer að FLorence. — Drottinn minn,
lialdið þjer i raun og veru að jeg
liafi slolið smaragðsdjásninu.
— Já, það held jeg óefað. Jeg man
að þjer vilduð endilega að jeg hefði
sjalið og smaragðarnir hurfu um leið
og þjer tókuð það af mjer. Og nú
eru þeir veðsettir fyrir þúsund pund.
—• Hversvegna hafið þjer ekki
nefnt þetta fyr, úr því að þjer grun-
uður mig?
— Nú hefir þessi skripaleikur
staðið nógu lengi, grenjaði frúin.
Þurfið þið að spyrja son minn fleiri
spurninga?
— Já, greip Goade fram i. — Mig
langar til að spyrja hann hvort hann
hafi stolið gripnum eða ekki.
— Jeg hjelt að það væri útrætt
mál, svaraði Geoffrey. —- Já, jeg stal
smarögðuiuim og veðsetti þá í Hol-
born.
— Alveg rjett. Og má jeg spyrja
liversvegna þ.jer stáluð þeim, hjelt
Goade áfram.
— Jeg þurfti á peningum að halda.
Ungi maðurinn sneri sjer að foreldr-
um sínuni, sein bæði voru höggdofa
af skelfingu. — "Mjer þykir þetta
vitanlega leitt, en jeg þurfti á pen-
ingunum að halda, faðir minn. Þau
sjá skamt þessi tvö þúsund pund,
scm jeg fæhjá þjer á ári. Þessvegna
stal jeg djásninu, en jeg get svarið
að jeg ætlaði að skila ungfrú Foll-
oway því aftur.
Frúin hafði mist alla stjórn á
sjálfri sjer. — Þú stalst, taulaði hún,
— Geoffrey, sonur okkar, stal — frá
stúlku!
Djásninu skal verða skilað aft-
Framh. ú bls. 13.