Fálkinn - 21.02.1931, Qupperneq 13

F Á L K I N N
13
Smaragðs-dlásnið.
Framhald af bls. 7.
ur, sagði frúin skjálfandi. En Flor-
ence svaraði: — Jeg er ekki viss
um, að það dugi til. Ekkert ykkar
veit hversvegna Geoffrey lávarður
bauð mjer hingað. En það er best
að jeg segi frá því. Við hittumst oft
í London en síðan hann fluttist hing-
að aftur hefir hann verið mjer mjög
fráhverfur. Nú er sagt að hann sje í
þingum við slúlku á Yorksleikhús-
inu.... Stáluð þjer djásninu mínu
til þess að kaupa gjafir lianda henni?
Ungi maðurinn sneri sjer úl að
dyrunum eins og hann ætlaði að
fara út, en Goade hljóp i veginn fyr-
ir hann. — Því miður get jeg ekki
leyft yður að fara út úr stofunni
gæslulaust. Þjer hafið játað á yður
þjófnað. Ef ungfrú Followay vill
reka rjettar síns....—
— Beka rjettar síns? át frúin eftir.
— Því skyldi jeg ekki gera það,
svaraði Florence. Syni yðar hefir
farist illa við mig. Hann bar mig
á höndum sjer í London, en hjer
hefir hann látið sem hann sæi mig
ekki. Mjer finst þessvegna eðlilegt
að — —
Geoffrey lávarður henti henni til
hliðar. — Með ykkar leyfi, sagði
hann við foreldra sína, —- ætla jeg
að tala um þetta mál við ungfrú
Followay. Jeg legg við drengskap
minn að flýja ekki, sagði hann svo
og sneri sjer að Goade. Hann opn-
aði dyrnar og þau gengu út saman,
Frúin sneri sjer að prestinum.
- Kæri dómkirkjuprestur, sagði
luin í bænarrómi, — jeg vona að
þjer reynið að hafa áhrif á dóttur
yðar, sonar míns vegna. Ef Geoffrey
hefir á annað borð tekið djásnið,
þá hefir hann gert það í gamni.
— Hann hefir þó varla veðsett það
í gamni, svaraði prestur stutt.
Nú kom leiðinleg þögn þangað til
lávarðurinn og Florence komu inn.
Honum virtist ljettara. ■—- Þetta er
alt i lagi, mælti hann við foreldra
sína. -— Florence hefir fallist á að
lcalla þetta gaman. Hún er fús á að
þegja yfir því og í kvöld sendum
við út tilkynningu um trúlofun okk-
ar.
Frúin gaut nistandi augum til,
Florence. -— Svo þetta kostar það,
sagði hún. En dómkirkjupresturinn
rjetti úr sjer og sagði virðulega: —
Ef þjer takið þetta svona upp þá. .
Geoffrey klappaði föður sínum á
öxlina og hann fór að piskra eitt-
hvað við hann. Hertoginn kinkaði
kolli. — Jeg skal tala við lögfræð-
inginn minn á morgun. Þið skuluð
fá húsnæði í Westend og fimm þús-
und pund á ári.
Þeir Faulkener og Goade fóru að
tygja sig til burtferðar og hertoga-
frúin horfði tortrygnislega á þann
síðarnefnda. — Ur þvi að svona
fór tel jeg vist, að þjer gerið ekkert
frekar i málinu, sagði hún.
— Jeg geri það sem ungfrú Foll-
oway vill og hún hefir samið frið,
svaraði hann. — — —
Geoffrey lávarður hoppaði inn í
bílinn milli Goade og unnustu sinn-
ar. — Þjer ljekuð eins og engill,
Goade, sagði lávarðurinn. —■ Eins og
þjer væruð frá Scotland Yard. Þjer
voruð nærri því búinn að gera út
af við foreldra mína.
— Þið lijónaleysin ljekuð þó bet-
ur, svaraði Goade. — Það var svo,
að jeg gleymdi stundum alveg, að
þetta var alt undirbúið fyrirfram.
------------------x----
ASKA.
Skáldsaga eftir Grazia Deledda.
yfir aðra hafin og vildi nú að þessu þjáning-
arfulla samtali væri lokið.
— Nú er nóg komið, andvarpaði liann og
hneig niður i eitt hornið á eldhúsinu og
byrgði höfuðið i höndum sjer. Jeg er búinn
að segja nei, og þarmeð er málið útkljáð.
Nú ætti þó að vera nóg komið, bætti bann
við í hálfum hljóðum.
En Oli vissi aftur á móti að nú var kom-
inn timi til að berjast; bún var ekki iengur
hrædd, nú vogaði hún alt.
— Hlustaðu á það, sem jeg ætla að segja,
mælti bún með auðmjúkri rödd, sem varð
þeim mun bljúgari, sem liún talaði lengur,
liversvegna viltu eyðileggja alt fyrir sjálfum
þjer, sonur minn?
Já, hún hafði meira að segja bugrekki til
að segja, sonur minn, og bann maldaði ekki
í móinn.
— Jeg veit .... þú ætlar að giftast stúlku,
sem er fögur og rík. Ef hún frjettir, að þú
ekki afneitar mjer, liryggbrýtur hún þig. Og
það er rjett af henni, rós getur ekki þrifist
innan um skarnið. Gerðu það fyrir bana að
lofa mjer að fara, þá heldur bún að jeg sje
ekki til. Hún er saklaus, hversvegna á hún
að þjást? Jeg fer langt í burtu, jeg skifti um
nafn, jeg skal bverfa svo að enginn viti bvað
af mjer hefir orðið. Það er nógu ilt, sem jeg
er búin að gera þjer samt, án þess að hafa
ætlað það .... já, án þess að hafa ætlað það
sonur minn; víst liefði jeg ekki viljað gera
þjer til miska, ó, nei. Hvernig á móðir að
vilja barninu sínu ilt? Láttu mig fara leiðar
minnar.
Hann ætlaði að fara að hrópa upp: „Og
þá hefirðu ekki gjört mjer annað cn ilt“, en
hann stilti sig. Til hvers var að öskra? Það
var heimskulegt og óviðcigandi; nei, bann
ætlaði ekki að öskra lengur, bann sat með
höfuðið í höndunum og endurtók ákveðið,
en með sársauka blandinni rödd, nei, nei, nei.
í rauninni fann hann, að Oli hafði rjett
fyrir sjer, og skyldi vel að hún vildi fara, til
þess að steypa honum ekki i ógæfu; en ein-
mitt sú hugsun, að hún á þvi augnabliki
væri göfugri og stiltari en hann, gramdist
honum og reitti hann til reiði.
Hún var algjörlega breytt, augu hennar,
sem fengið liöfðu nýjan gljáa horfðu á hann,
biðjandi og viðkvæmnisleg þegar hún end-
urtók „lof mjer að fara, titraði rödd hennar,
og alt andlit hennar bar vott um ólýsanlega
sorg.
Ef til vill var það ljúfur draumur, sem
aldrei fyrri hafði lýst upp hina aumlcvunar-
verðu tilveru liennar, sem skaut nú upp í
sál hennar; að fá að vera kyr, lifa fyrir hann,
og finna loksins frið. En í djúpi hinnar ó-
meitluðu sálar hennar, var hvöt til hins góða
.... neistinn, sem felur sig í sjálfri tinnunni
.... sem hvatti hana til að skeyta ekki um
þennan draum. Þorstinn eftir að mega fórna
sjer brann í brjósti hennar og það skildi
Anania, skildi loksins, að hún á sinn hátt
vildi fylla skyldu sina á sama hátt og hann
sjálfur vildi gjöra sína.
En hann var sterkari, liann vildi og skildi
sigra með góðu eða illu, þó hann yrði að beita
valdi, með binni nauðsynlegu grimd lækn-
isins, þegar hann grípur til hnífsins til að
lækna sjúklinginn.
Alt í einu fleigði liún sjer á gólfið, fór aft-
ur að gráta, bað og sárbændi liann að lofa
sjer að fara.
Anania svaraði altaf nei.
— Ep hvað á jeg að gjöra? kjökraði hún.
Nostra signora mia, hvað á jeg svo sem að
gjöra? Verð jeg að flýja aftur leynilega vegna
þess að það er þjer fyrir bestu? Já, jeg yfir-
gef þig, jeg fer leiðar minnar. Þú ert ekki
húsbóndi minn. Jeg veit ekki hver þú ert,
jeg er frjáls manneskja .. jeg fer . .
Hann lyfti upp böfðinu og horfði á hana.
Hann var ekki ákafur lengur, en köld augu
lians og náfölt andlitið, sem skyndilega hafði
elst, vakti ótta hjá þeim, sem hann borfði á.
— Heyrðu mig, sagði hann með fastri
röddu, nú skulum við hætta að tala um þetta.
Alt er klappað og klárt, það er ekkert að
tala um framar. Þú hreyfir þig ekki eitt ein-
asla skref, án þess jeg viti. Og gáðu að þjer,
mundu það sem jeg segi, eins og það væri
deyjandi maður, sem væri að tala við þig;
þó að jeg fram að þessu hafi borið ærumiss-
inn við bið skammarlega framferði þitt, þá
er það af því, að jeg hefi ekki getað komið
í veg fyrir það og af því, sem jeg vonaði að
geta komist einhverntíma svo langt að það
væri liægt að binda enda á þessa svívirðu.
Hjeðan af er það á annan hátt. Ef þú vogar
að hreyfa þig hjeðan, skal jeg elta þig og
drepa þig fyrst og sjálfan mig á eftir. Lífið
er mjer nú svo lítils virði lijeðan af.
Oli horfði hrædd á harin. Á þessari stundu
var hann líkur zio Micheli, föður liennar,
Lju .
eins og hann var útlits þegar liann ók með
liana frá varðstofunni .... sama kalda
augnatillitið, sama rólega og liræðilega ’and-
litið, sama tómlega röddin, sama festa í
rómnum. Það var eins og hún hefði sjeð vofu
föður síns rísa upp aftur til að refsa dóttur
sinni, og hún varð heltekin af skelfingu.
Hún mælti ekki orð frá vörum en hnipr-
aði sig saman á gólfinu, skjálfandi af hræðslu
og örvinglan.
Dimm nóttin skall á hinn eyðilega bæ.
Anania, sem ekki gat fengið neinn liest
til beimfararinnar varð að vera um nóttina
í Fonni. Hann átti bágt með að sofa, ástand
lians var einna líkast ástandi dauðadæmds
manns, fyrstu nóttina eftir að honum hefir
verið tilkyntur dómurinn.
Oli og ekkjan vöktu lengi við eldinn. Oli
fjekk köldukast á undan hitasóttinni, það
glamraði i tönnum hennar, hún tók andköf
og stundi. Eins og aðra nótt fyrir langa
löngu, hvein vindurinn í kofanum, sem liin
svarta liempa ræningjans lijelt vörð um föl
og kuldaleg eins og vofa, ekkjan spann við
gulan bjarmann frá eldinum, i þetta sinn
sagði hún þó ekki gestinum sögur um mann
sinn og þorði ekki einu sinni að bera fram
buggunarorð. Hún reyndi aðeins annað slag-
ið að fá Oli til að liátta, en það var árang-
urslaust.
— Jeg skal fara, ef þú vilt gjöra mjer einn
greiða, sagði Oli að lokum.
— Komdu með það.
— Spurðu liann hvort liann eigi ennþá
rezettuna, sem jeg gaf honum daginn sem
við flýðum, og biddu hann að lofa mjer að
sjá hana.
Ekkjan lofaði því, og Oli stóð á fætur; hún
skalf frá hvirfli til ilja og geispaði svo það
brakaði 1 kjálkunum.
Alla nóttina lá liún í óráði. Hún spurði hveð
ofan í annað samt um rezettuna og kveink-
aði sér eins og barn, svo zia Grathia, sem
lá fyrir ofan liana var komin að þvi að
fara inn til Anania og spyrjast fyrir um
liana.
Efi hafði gripið hana, efi um það að
Anania væri nú í raun og veru sonur sinn.
Nei, liann var altof grinnnur og ómannúð-
legur; hún, sem hafði verið fórnardýr allra,
gat ekki hugsað sjer að eigin sonur hennar
skyldi geta kvalið hana sárar en allir aðrir.
í óráðinu sagði hún zia Grathia frá þvi að
hún hefði hengt litla pokann um hálsinn á
Anania til þess að geta þekt hann aftur. þeg-
ar hann væri orðinn fullorðinn og ríkur.